Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Den goeden Enghel, gaet hier de menschen leeren kennen, de vossen die door hun Fenyninghe beten der sonden, knaeghen aen den wortel vanden Wyngaert der Zielen, die ten lesten daer af verdrooght, en wort dan gheworpen in't eeuwigh vier.

Stemme: Seght my ô soete Herderinne.
Ofte: Franciscus Borgias besiende

DIen vos, doet groote leghers stichten,
En 't wapen nemen inde handt:
Doet destrueren menigh landt,
De zielen wont door sijne schichten.
O tongh! o quae' schadigh let,
Ghy brenght de ziel in 's huyvels net.

Dien vos, sluymt eerst in als een mierken,

Maer korts daer naer wort eenen leeuw:
Door't grammigh roepen, en gheschreuw,
Door kirenen twist, groeyt ras dit dierken.
O [ton]gh! &c.          bis.

O let quaet, boven alle letten!

Wee die d'onkuysschen helschen brant,
In't hert van een reyn ziele plant;
't Vuyl woort comt d'onnooselen smetten.
O tonghe! &c.          bis.

O tongh! o vyant vanden vrede!

O achter-clapper die verstoort,
V selfs ziel, en oock die't aenhoort;
Ghy zijt roervinck in alle stede.
O tongh! &c.          bis.

O tonghen quae fenijnde sweerden!

Die soo den mensch tot gramschap roert;

[p. 50]

 

Om dat gh'u tongh niet hebt ghesnoert;

 

Smijt door coleer hem doodt ter eerden.

 

O tongh! &c.          bis.

 

O quaet serpent wat cond' g'uyt rechten,

 

Hoe menigh mensche ghy vermoort;

 

Soo menigh in hun bloet versmoort;

 

G'hebter veel rasende doen vechten.

 

O tongh! &c.          bis.

 

O vrienden wilt ghy Godt behaghen,

 

Voorsichtigh zijt in allen kaut:

 

Op dat het spreken u noyt raut;

 

Met die quae ziel, sout dat beklaghen.

 

O tongh! o quae schaedigh let!

 

Ghy brenght de ziel in't duyvels net.