Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Vanden derden inwendighen strydt der Zielen, spruytende uyt den eyghen Wille.

Stemme: Trompet maryn.
Ofte: D'herders quaemen met verlanghen.
Ofte: Phylis souspiroit sans cesse.

SOo ghy wilt in ruste leven,
Ende sussen al 't gheschil:
Ghy moet u heel overgheven,
Afgaen uwen eyghen wil.
Sonder eenigh weder-segghen,
Onder alle menschen buyght:
Moet weer-spannigheyt af legghen;
Cleen, cleen, cleen, ootmoedigh u getuyght,
Cleen, cleen, cleen, ootmoedigh u getuyght.

d'Eyghen wil zijn 's duyvels banden,

Daer hy u me treckt ter hel:
d'Eyghen wil moet eeuwigh branden,
Hy is teghen Godt rebel.
Het schijnt dat Godt selfs moet vraeghen,
Wat belieft u dat ick doe;
Een cleen lyden doet u claeghen,
't Cruys eylacen zijt ras moe.

Ghy en wilt sich niet verliesen,

Vroetelt in het vuyl moras,
Om dat g'hebt soo veel verkiesen,
Can u Godt niet doen van pas.
Peyst ick sou dat gheren lijden,

[p. 15]

 

Waer't aldus, of waer't alsoo,

 

d'Eyghen wil doet u dus strijden,

 

Maeckt swaer balcken van een stroo.

 

In't verdriet moet Godt bly loven,

 

Die wilt dat alsoo gheschiet:

 

Ey het comt toch al van boven,

 

Al en dencke't u nu niet.

 

Wilt Godts goe vermaningh hooren,

 

Leert verdraeghen in't ghemeen;

 

Meught u als den hondt niet stooren,

 

Neen, neen, neen, en bijt niet inden steen.

 

Met Godts wil moet ghy u helpen,

 

Oock in alderhanden staet:

 

Dit ghepeys zal 't lijden stelpen,

 

Al waer't ghy schier desperaet.

 

's Duyvels banden zullen breken,

 

En u ziel blijft onbesmet;

 

Wordt in Iesu liefd' ontsteken,

 

Scheurt alsoo dan 's duyvels net.