Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Den strydt, teghen dese dry inwendighe vyanden, die spruyten uyt de dry krachten des Ziele; Memorie, Verstand, en Wille.

Stemme: Belle qui passe pour prude.
Ofte: Seght my ô soete herderinne.
Ofte: Franciscus Borgias.

GOdt sprack door David, hoort my spreken,
Dochter vergheet u 's Vaders huys,
Al u volk, en 's werelts ghedruys,
Zult in mijne liefd' ontsteken;
En den Coningh zijn aenghenaem,
Tot sijne lieve Bruydt bequaem.

Och!och! t'en kan sich niet veel baeten,

Dat 't lichaem uyt de werelt is,
En 't hert blijft in haer duysternis,
En 't ghepeys loopt achter straeten;
Eylaes! sulck eenen hypocriet,
Voor Godt veel minder is als niet.

Maria Egyptia, seyde,

Aen Sosimas in't openbaer:
Dat haer den tijdt van sesthien jaer,
Haer memori', listen leyde;
's Wereldts beeldt, van voorleden tijdt,
Haer deden aen, soo grooten strijdt.

Theresa heel in Godt ghetoghen,

[p. 13]

 

Noemt de memori' eenen sot,

 

Ghelijck een pepel, ofte mot,

 

Die onrustigh comt ghevloghen;

 

Naer dat haer die langh heeft ghequelt,

 

Heeft die verwonnen, met ghewelt.

 

Memori' comt u listigh stooren,

 

Maer meest ten tijde van 't Ghebet,

 

Comt d'uydelheyt, u vooren set,

 

Dat ghy hoort, en saeght, te vooren;

 

Buyten 't Ghebet, neemt ghy u waer,

 

's En quam daer niet, tot u beswaer.

 

Als de ghepeysen snel in-dronghen,

 

Teghen u hert, danck, ende wil:

 

Dan wort seer gheslist het gheschil,

 

En hebt dese beest ghedwonghen;

 

En door 't ghewelt van dese doot,

 

Zijn dan al u verdiensten groot.

 

Prent altijt vast in u ghedachten,

 

Godts Leven, Passi', doodt, en pijn,

 

En sijn schoon Goddelijck Aenschijn;

 

Zult naer de volmaecktheyt trachten!

 

Door woorden, wercken, niet meer toont,

 

Dat u hert inde wereldt woont.