Huis van Nobi

[p. 81]

Toen ik nog klein was

Toen ik nog klein was bracht men mij
in donkere lanen naar een ander huis.
De bomen spraken ongehoord geruis.
De klank van vaders stem was daar niet bij.

Ik zag het bed waarin ik slapen zou.
De kamer met het onbekend behang.
De huisdeur en de schemerende gang
met overal de handen van een vrouw.

Nu ik na jaren moe en onverzoend
mij voor de nacht gereed maak tot verblijf,
ruk ik mijn kleren angstig van het lijf.
't Zijn niet alleen mijn handen die dit doen.

Het is nog steeds de weigering van toen:
te rusten in een bed dat ik niet ken
waardoor ik slapeloos geworden ben.
Te vroeg gedwongen tot een doodsfatsoen.

(18 augustus 1965)