Huis van Nobi

[p. 80]

Langzamerhand

voor Eric

Langzamerhand wordt om mij heen
een vloer van stenen namen geplaveid.
Nog sta ik op het gras van mijn aanwezigheid
en stamel woorden tot een zin bijeen.

Elke seconde ben ik meer alleen
tussen het zwijgen van mijn voorgeslacht
en het geluid dat ik heb voortgebracht,
totdat mijn mond gesloten wordt met steen.

Dans op de vloeren van dit harde plein,
Zing als je kunt, wees blij mijn kleine zoon.
Hij die dit schrijft zal zich eens metterwoon
onttrekken aan dat huis van eenzaam zijn.

(8 augustus 1965)