XIII.
Mijn greate Stalcke;
HOcker-deis hab ick de eere, in 't formeits hân dat Monsjeur Boogaard my, yn myn stoppe sittende, fuwn, dy him oon my ypenbiere mei 't oer-handigjen fen ien lez-wirdig Ljuentje-dichte, op d'illinde fenne Vauldoayzen macke; in nin tyd habbende, om syn reyze nei Ljeawerde to forfirdigjen, schaet fen my az to flechte, littende my hoopje op syn weerom-trog-tochte. Mar dy iz so on-lockig for my west dat ick, op in Tongersdey ynne predicasje wier az syn E. by myn Ljeafste koam, in oon her naet oorz belestge az my fen syn in jon E. to groetjen. Ick hie foor om in ruwne frjuenschip mei syn E. oprjuechtje to habben, oermits my dy Tjierle (nei uwtbyldinge fen syn hoask wezzen) jamck oon-stoe. Nu moeit my dat uwck. Het rie? jon E. geljeavje my reiz to onderrjuechtjen hoe myn schrieuwinge syn E. fynne sil, aef ick it waege in klampe mei myn Boalserde sljuecht in rjuecht-pinne oon 't boerd fen syn Amsterdamsche beschiedenheite; want buwtte dat moat ick oorz syn schuld'ner stearre.
Auteursrechtvrij