Zederymen

[p. 263]

[DE voorspoet kan de weelde wekken]

I I.

DE voorspoet kan de weelde wekken,
De weelde d'overtreding' trek-ken.
Doen Izrel, vet en dik gemest,
Den o-vervloet genoot veel ja-ren:
Liet hy den Heer zijn rotzsteen va-ren,
En sloegh stout achter uit op 't lest'.

I I.

Wie zoekt het leven by den dooden?
Zy offerden den vreemden Goden

Ten smaat van hem die haar gebaart

En zoo veel weldaat had bewezen,

[p. 264]

 

Om nu te eeren en te vreezen

 

Waar voor geen oude was vervaart.

 

 

 

I I I.

 

Alwillens boos geeft stof tot tooren.

 

Doen zy na Godt niet wilden hooren

 

Zach hy haar doen en handel aan

 

Om 't einde van haar loop t'aanschouwen,

 

Die broos en vals was om vertrouwen,

 

En liets' haar eigen wegen gaan.

 

 

 

I V.

 

Gods yver is tot haar ontsteken.

 

En zy zijn wijders afgeweken

 

En machteloozen toegekeert.

 

't Kan 's Vaders vreugt seer veel vermindren

 

Als een de liefste zijner kindren

 

Van hem niet meer wil zijn geleert.

 

 

 

V.

 

Maar als de vreemden nu genieten

 

't Geen d'eige kindren van haar stieten

 

Door dertle lust in 't quaat verblint;

 

Dan wert de geest een spoor gegeven

 

Om na des Vaders wil te leven

 

Dewijlmen zich verstooten vint.

 

 

 

V I.

 

Doch daar die vrucht niet wert geboren,

 

Maar alle middel schijnt verloren

 

Krijgt eens de straf haar volle maat'.

 

Nu zy vertaajen in gebreken

 

Heeft God een vlamme aangesteken

 

Die diep tot inder aarden gaat.

[p. 265]

 

 

 

V I I.

 

O groote straf voor groote zonden!

 

Den brant verslint der bergen gronden

 

En 't landt wort zijne rentten quijt.

 

Wat ramp kan d'ondeugt zich behalen!

 

Een hoop van overzware qualen

 

Is voor die geen' die 't quaad niet mijdt.

 

 

 

V I I I.

 

Den honger zal haar bloet verteeren.

 

Haar vlees zal stinken door de zweeren.

 

En d'overfelle dierentand

 

Staat schrap om yslijks te verslinden.

 

Waar by den adder zich laat vinden

 

En knaagt hun deerlijk ingewant.

 

 

 

I X.

 

Van buiten zal haar 't zweert vernielen.

 

Van binnen anxt en schrik der zielen.

 

Geen jongelingh noch maagt is vry.

 

Ja grijzen zelfs en kinders dragen

 

Gelijken last in deze plagen,

 

Op datter niemant vry van zy.

 

 

 

X.

 

God wilde 't volk geheel verderven

 

Op dat hun afkomst uit zouw sterven

 

En niemant aan haar naam meer dacht':

 

Maar 's vyands bittre schimp en tooren

 

Stont hem met leet dan aan te hooren,

 

Als of het quam door hare macht.