Zederymen

[p. 170]

De Pinxterfeest. Hand. I I.

Zang: Tweede Karileen.

I.

GOd verlaat zijn dienaars niet
Schoon hy haar laat proeven veel verdriet.
Na het leet // is zijn heil haast gereet,
Om hun hert' // weer te stellen buiten vrees en smert.
Des is 't gemoet // 'twelk hier doet // al-le goet,
Wel gesterkt // als het Godes

[p. 170]

[p. 171]

aart bemerkt.
Want hy laat // zelden 't quaat, 't geen hy haat,
Zoo veel macht // of zijn troost heeft 'et eerst verzacht.

I I.

Jezus liet in 's doots gevaar,
Zoo het scheen, zijn kindren allegaar.
Maar zijn macht // is daar na weer volbracht,
Als het graf // na drie dagen, hem weer levend gaf.
Op 't Pinxterfeest // bleek 't noch meest // aan de geest
Die hy zant // tot een heiligh onderpant.
Hun geween // was nu heen // en met een'
Zagen zy // dat Hy haar bleef gestadigh by.

I I I.

O wat vrolijkheit en vreugt,
Wat vermaak heeft hun de ziel verheugt
Die den Heer // zoo getrouw in zijn leer,
En zoo goet // ondervonden in haar tegenspoet!
Al 't zwaar verdriet // eerst geschiet // trof haar niet.
Spot en smaat // noch der Joden boozen raat;

[p. 172]

 

Hoe gequelt // geen gewelt // heeft ontstelt

 

Hun gedacht' // deur den troost die 't was aangebracht.

 

 

 

I V.

 

Zeldzaam quam in yders oor'

 

Haar verstant zoo wonderlijk te voor.

 

Galileen // was bekent in 't gemeen,

 

Voor geen troon // daar de wijsheit heerlijk stont ten toon.

 

D'onwijste schaar' // heeft van haar // openbaar

 

Wel gezeit // 't is de wijn die haar verleit.

 

Maar dien 't oog' // niet bedroog' // ziend' om hoogh,

 

Was bevreest // door 't gehoor van 'er groote geest.

 

 

 

V.

 

Maar, ô redenloos besluit!

 

Steekt u oog' niet heel moetwillens uit;

 

Hier is 't woort // nu vervult; 't welk, gehoort

 

Uitten mond // des Propheten, rust' op dezen gront.

 

God, die 't gemoet // stroomen doet // als een vloet,

 

Heeft zijn macht // openbaar in 't licht gebracht.

 

Elk zie toe // wat, en hoe // hy nu doe:

 

Want Gods Zoon // heerst nu zelf in zijn 's vaders troon.

 

 

 

V I.

 

Dus heeft yder in zijn taal

 

Aengehoort een Goddelijk verhaal,

 

Dat hun ziel // in de gront wel beviel,

 

En, belaan // dede vragen; ach! wat diend gedaan?

 

Zy zeiden doet // rechte boet // in 't gemoet;

 

Vliet van 't quaat // met een onvermoeiden haat:

[p. 173]

 

En dan voort // na zijn woort // zoo 't behoort

 

Laat geschien // datmen u 't heiligh Doopzel dien'.

 

 

 

V I I.

 

Menigh, als dit was gezeit,

 

Was terstont tot dezen dienst bereit.

 

En 't vermaan // dee 't getal groeien aan

 

Op dien dach // by drie duizent diemen doopen zach.

 

Dus onder een // zeer gemeen // en te vreen

 

Wel gerust // met vermaak en zoete lust,

 

Bleef die schaar // met malkaar // lang daar naar

 

Eens gezint // 't welk men nu weinigh ondervint.