Zederymen
(1656)–Anthony Jansen–
Auteursrechtvrij
[pagina 127]
| |
Zang: Tweede Karileen, &c. I.
WAarde Kuisheit hemelskint,
Van den Heer en vroomen zeer bemint:
Die 't gemoet // gunstigh geeft zulk een goet
't Welk gerust // in de zinnen maakt en vol van lust.
Ghy zijt een Deugt // en een vreugt // die de jeugt
Meer bepraalt // als het gout hoe schoon
| |
[pagina 128]
| |
 het straalt;
Ja een schat // voor die 't vatt // die het pat
Klaar bereit // 't welk ons brengt ter Godzaligheit.
I I.
Weest vry nedrigh zacht en stil,
Wilt en doet veel zaken die God wil:
Is 't verstant // aangeraakt door een brant
Die het hert' // in onkuisheit blakert en verwert:
Och! hoe onzoet // is al 't goet // datmen doet,
Hoe gehaat // zelfs de goede praat en daat!
Rein van gront // wijs van mond // en gezont
In het woort // zulx volmaakt by malkaar behoort.
I I I.
O hoe vriendelijk en zoet
Ist gemoet dat geen qualusten voedt!
Haat en nijt // toorn en wraak vol van spijt,
Doen de geest // ongeduurigh zijn en zeer bevreest.
Maar zoet en bly // los en vry // worden zy
Die gezint // zijn te doen 't geen God bemint:
God behaagt // dat elk draagt // en bejaagt
Deugt en tucht // die gepaart is met vreugt en vrugt.
| |
[pagina 129]
| |
I I I.
Joseph, spiegel van de jeugt,
Eerbaar beelt van reinigheit en deugt:
Zedigh hert // die 't gevlei en de smert
Van uw vrouw // kon verdragen en noch blijven trouw.
Die liever vloot // inde noot // totte dood,
Dan de eer' // van uw ziel te werpen neer:
Die uw zin // op haar min' // noch gewin
Hebt gezet // maar u droeg heiligh onbesmet.
I V.
Lof eerwaarde kuisheits glans,
Ghy verdient een versze roozekrans,
En een kroon // op uw hooft tot een loon
Voor uw strijdt // om dat ghy zoo schoonen voorbeelt zijt.
Ghy wijst ons aan // 's kuisheits baan // om te gaan
Met vermaak // als een alderwaardste zaak.
Lof ô Helt // die in 't velt // hebt gestelt
Vwe macht // en der deugt heiligh hebt betracht.
V.
Sterf dan alle vuile lust
Die 't verstant verbijstert en ontrust;
Vw' begeert' // die ghy voedt, laas! verteert
En bederft // uwe krachten dat ghy heiloos sterft.
Maar die Gods aart // wederbaart // blijft bewaart
Voor de schrik // van den laatsten oogenblik.
Elk met vreugt // kies' die deugt // die verheugt
Inder tijt // en hier na eeuwigh maakt verblijt.
|
|