Zederymen
(1656)–Anthony Jansen–
Auteursrechtvrij
[pagina 60]
| |
Zang: Engelze Fortuin.
Heraclitus.
WAt dwazer dingh verzint den mensche niet
Als hy de reden drijft uit haer gebiet?
O! zoo 't verstant mocht werken na zijn aart,
Hoe maklijk wiert den mensch van 't quaat bewaart!
I I.
Maar laas! qua lust die elk voor zich verkiest
Maakt dat de geest haar edelheit verliest.
En zoo die lust ten scherpsten wert gevoedt,
't Werdt eindlijk quaad al wat den mensche doet.
| |
[pagina 61]
| |
I I I.
Haat, toorn en wraak ontsteken zoo het hert'
Dat zomtijdts 't bloedt daar van bedorven wert.
Bedorven bloet of oorzaakt snelle doot,
Of lange ramp en quelling overgroot.
I V.
Geen minder lot loopt vuilen overdaat.
De wijsheit blijft geen brassers kameraadt.
De gulsigheit verdwaast de eedle geest,
En maakt de mensch een menschelijcke beest.
V.
De traagheit dooft de levendige kracht,
Waar door 't gemoet ter sluimer wert gebracht.
Zoo d'oeffningh sterft, waar doormen kracht verwerft,
Zoo is men doot ook zelver eermen sterft.
V I.
O droeven stant waar in de mensch zich stelt,
Om dat qua lust en dwaasheit hem verzelt!
Als ik bemerk des Zondaars droeve wee,
Zoo vloeit mijn oog' van tranen als een zee.
Democritus.
V I I.
Met reden wert die zotterny belacht,
Die 't alderwaarst' het alder onwaarst' acht.
Den dwazen mensch, zoo zeer is hy verkeert,
Verkeert zijn heil in onheil met begeert'.
| |
[pagina 62]
| |
V I I I.
Wie ziet met lust dit dwaze wezen aan,
En laat zijn geest in 't lachen onvoldaan?
Want zoomen nauw op alle zaken ziet,
't Quaadaardigh hert bereit zijn zelfs verdriet.
I X.
H. Om dat de deugt, waar door 't meest al bestaat,
Van d'ydle mensch moetwillens wordt versmaat,
En dat hy zich der znootheit overgeeft,
Dat maakt mijn ziel dat zy zoo treurigh leeft.
X.
D. 't Belachen dient op dat de mensch zich schaam.
H. Maar lachery en dwaasheit gaan veel t'zaam.
D. Ten is niet quaat 't geen 't quaat maar openbaart.
H. 't Geen 't quaat gelijkt schijnt ook van quaden aart.
X I.
D. Die stadigh zucht geeft stof tot ongeval.
H. Die altijdt lacht besteet zijn tijt te mal.
D. De droefheit spreit een nevel voor 't verstant.
H. 't Verstant verliest door losse vreugt zijn stant.
X I I.
D. Daar vreughde rust op reeden isse goet.
H. Geen vreugt, maar qua gewoont' ist die 't elk doet.
D. Geen goet wert quaat ten zy 't zijn aart verlaat.
H. Maar 't misbruik maakt een goet gebruik wel quaat.
| |
[pagina 63]
| |
X I I I.
D. Geen misbruik maakt een recht gebruik ter schand.
H. Die 't prijkel kent vermijt zulx door 't verstant.
D. Wat raat zo lang de oorzaak blijft van 't quaat?
H. Bedroeft zijn, vroom, en volgen goede raat.
|
|