Het paradijs en andere verhalen

[p. 26]

De betoverde ballerina

Met een blij gevoel wordt Chanel wakker. Het is woensdag 5 maart. Eindelijk is het zover. Ze is tien jaar geworden vandaag, bigi jari, hiep hiep hoera! Vandaag hoeft ze geen uniform aan naar school. Ze mag haar mooie nieuwe bell bottom broek aan en haar vlindermouwenbloes met veters. Ze mag op school trakteren: pakjes Kri Kra en Tesa Fesa voor de kinderen van haar klas, een dikke reep chocola voor haar juffrouw en speculaas voor de andere leerkrachten van de school.

Haar gedachten worden onderbroken door gezang bij haar deur.

‘Na wan soema verjari tide, na wan soema verjari tide...’

Mama en Chiquita komen de kamer binnen met cadeautjes en bloemen in hun handen. Chiquita is haar drie jaar oudere zus, ze kan soms heel bazig zijn tegenover Chanel, maar vandaag is ze lief tegen haar. Ze geeft haar een brasa en een bosi op haar wang en stopt een mooi verpakt cadeautje in haar handen.

‘Hier Nelletje, maak maar snel open.’

Chanel scheurt vol ongeduld het pakketje open. Een doos komt tevoorschijn. Die maakt ze ook snel open.

[p. 27]

Ze haalt er een speeldoosje uit. Ze doet het deksel open, meteen begint er een melodie te spelen en het popje in balletpak dat in het midden van de doos op een voetstuk staat, begint langzaam rond te draaien. Met grote ogen kijkt Chanel naar de ronddraaiende ballerina in haar glanzend roze kostuum.

‘Oh, wat mooi, dank je wel hoor’, zegt ze blij.

Dit speeldoosje had ze al heel lang willen hebben, maar het zakgeld dat ze aan het eind van de maand van Mama kreeg, was niet genoeg om het te kopen. Ze had een aantal maanden haar zakgeld gespaard, maar in december had ze met dat geld een kerstcadeautje voor haar moeder gekocht, omdat ze haar wilde opvrolijken. Met kerst dacht Mama namelijk altijd aan Papa die drie jaar geleden in december een auto-ongeluk had gekregen en nooit meer thuis was gekomen. Maar vandaag wil ze daar niet aan denken. Ze wil alleen maar aan leuke dingen denken.

Mama geeft haar een flinke brasa en twee dikke zoenen op haar wang. Ze houdt zich net op tijd in om die zoenen niet van haar wang te vegen. Eigenlijk houdt ze helemaal niet van zoenen, maar vandaag moet ze dat wel toestaan, omdat ze jarig is. Ze doet het in goudkleurig papier verpakte cadeautje van Mama open en haalt er twee boeken uit.

[p. 28]

[p. 29]

‘De leeuwen in gevaar’, leest ze hardop en dan bekijkt ze het tweede boek: ‘365 dierenverhalen’. ‘Oh, dank je wel, hoor Mama.’

Mama weet dat Chanel dol is op lezen, ze houdt vooral van verhalen over dieren en over kabouters, elfjes en betoverde prinsessen. Elke avond voor ze gaat slapen, leest Mama haar een verhaaltje voor uit het dikke sprookjesboek of uit de kinderbijbel.

Nadat ze haar gekookt eitje gegeten heeft, (Mama geeft de jarige altijd een gekookt eitje) en haar cacao heeft gedronken, maakt Mama een heleboel dunne vlechtjes in haar haar.

‘Waah, nu lijk je op die rasta van de hoek’, plaagt Chiquita haar.

‘Ach, zeg jij maar niets met die dikke vlechten op je hoofd’, bijt Chanel haar toe.

Chanel wordt altijd heel gauw kwaad, ze kan er niet tegen als men haar uitlacht. Mama verzoekt ze beiden om op te houden met kibbelen, daarna stappen ze in de auto en Mama brengt ze naar school.

Op school krijgt Chanel van alle kinderen in haar klas bloemen. Ze mag van de juf twee kinderen uit haar klas aanwijzen om haar te helpen met het uitdelen van de pakjes Tesa Fesa en Kri Kra aan de

[p. 30]

kinderen en de speculaas aan de leerkrachten. Natuurlijk mag Gina, haar beste vriendin, haar helpen met uitdelen. Daarna valt haar oog op Jenny. Jenny kijkt haar aan met grote treurige ogen en zegt niets, terwijl alle andere kinderen in haar klas roepen: ‘ik, ik, ik!’ en hun vinger opsteken. Spontaan wijst ze Jenny aan. Haar droevige gezichtje fleurt meteen op. Wanneer ze samen door de gang van het schoolgebouw lopen, zegt Jenny ineens: ‘Ik ben ook jarig vandaag.’

‘Echt waar?’ roepen Gina en Chanel tegelijkertijd uit.

Chanel vervolgt: ‘Waarom heb je gisteren niets aan de juf gezegd, dan hadden de kinderen ook bloemen voor jou gebracht. Hoe oud ben je geworden?’

‘Tien’, antwoordt Jenny, ‘maar mijn moeder heeft geen geld om traktatie voor de kinderen van de klas te kopen en ik heb ook geen feest vanmiddag.’

Ze kijkt de anderen niet aan terwijl, ze dat met een verdrietige stem zegt. Haar ogen zijn op de grond gericht. Even is het stil.

Dan zegt Chanel zachtjes: ‘Je mag wel op mijn feestje komen hoor, dan zullen we samen de taart aansnijden.’

Haar moeder had haar gezegd dat ze maar vijf meisjes van haar klas mocht uitnodigen, maar als

[p. 31]

ze Mama uitlegt waarom ze Jenny ook heeft uitgenodigd, zal die het zeker begrijpen. Vorig jaar had ze Mama al over Jenny verteld. De hele klas zou naar Bersaba gaan op schoolreis, maar Jenny kon niet mee, omdat haar moeder dat niet kon betalen. Chanels moeder had toen de juf gebeld en Jenny mocht toch nog mee. Chanel weet niet precies wat haar moeder toen aan haar juf had gezegd, maar ze denkt dat de juf en Mama samen de bijdrage naar Bersaba voor Jenny betaald hebben, zodat ze ook een gezellige dag kon hebben, met lekker eten, koekjes, chips en drinken.

Chanel weet dat Jenny, vóór ze naar school gaat, kranten verkoopt en dat ze na school haar moeder moet helpen om de klaslokalen schoon te maken, waardoor ze geen spelletjes met de andere kinderen op het schoolterrein kan spelen. Terwijl Chanel wacht tot haar moeder haar komt afhalen van school, speelt ze gewoonlijk allerlei spelletjes met de andere kinderen, die ook worden afgehaald.

Die middag loopt Chanel heen en weer in de garage van hun huis. Mama en Chiquita hebben roze ballonnen en slingers opgehangen. Er is een mooi versierde tafel waarop de Barbietaart die Oma heeft gebakken, prijkt. Daarnaast staat er een stapel

[p. 32]

Barbie-feestbordjes en Barbie-cups.

Jenny is de eerste gast. Ze kijkt met grote ogen rond en geeft Chanel een hand en een bos rode fajalobi's. ‘Kom naar mijn cadeautjes kijken’, zegt Chanel en trekt haar mee naar haar kamer.

Jenny pakt de speeldoos en maakt hem open. Het betoverende melodietje zweeft door de kamer. Met open mond kijkt Jenny naar de langzaam ronddraaiende ballerina met de blonde haren en de grote hemelsblauwe ogen. Die ogen lijken haar strak aan te staren.

‘Ik heb nog nooit zoiets moois gezien’, zegt ze zacht.

Chanel zegt niets, maar ze neemt zich voor om, als ze genoeg geld krijgt van haar ooms en tantes, ook zo'n speeldoos voor Jenny te kopen.

‘Chanel, waar ben je, jouw gasten willen je feliciteren’, galmt Mama's stem door het huis.

Ze rent gauw haar kamer uit en snelt haar ooms, tantes, nichtjes en neefjes tegemoet, die allemaal op hetzelfde tijdstip zijn gearriveerd. Bosi's, brasa's en cadeautjes worden haar gegeven. Ze wordt draaierig van de drukte.

Intussen is haar neef aangekomen. Hij installeert zijn CD-speler met grote boxen. Muziek van Britney Spears dreunt even later door de garage. De meisjes

[p. 33]

van haar klas beginnen meteen te dansen. De stemming zit er goed in. De allernieuwste hits van Sean Paul, Craig David, Kasimex en South South West worden afgedraaid.

Het valt Chanel op dat Jenny er niet bij is. Ze heeft haar eigenlijk niet meer gezien sinds ze haar de speeldoos heeft gewezen. Ze loopt naar haar kamer om Jenny te zoeken. De speeldoos is op de grond met het deksel open. De melodie klinkt door de kamer en de ballerina draait in het rond. De ballerina ziet er anders uit dan Chanel zich kan herinneren. Ze pakt het doosje op en kijkt er eens goed naar. De grote bruine ogen van de ballerina kijken haar aan, terwijl ze langzaam ronddraait. Haar zwarte haren draaien mee. Ze hoort Jenny's stem van heel ver.

‘Zoek me maar niet, Chanel. Het is zo mooi en rustig hier waar ik ben. Ik hoor prachtige muziek en ik dans als een veertje door de lucht.’

‘Jenny, waar ben je? Hoe ben je daar gekomen? Wat is er met je gebeurd? Kom alsjeblieft terug, Jenny’, smeekt Chanel. ‘Je vader en moeder gaan huilen als je niet meer thuiskomt.’

‘Ik kom nooit meer terug’, fluistert Jenny's stem. ‘Ik heb geen vader meer. Mijn oom slaat mijn moeder en mij de hele dag en ik moet zo hard

[p. 34]

werken. Ik ben er moe van. Ik wil voor altijd blijven in de toverwereld van de speeldoos. Mijn moeder zal denken dat ik van huis ben weggelopen, net als mijn zus drie jaar geleden. Die is ook nooit meer teruggekeerd. Dag, Chanel. Jij bent de enige die lief voor me is geweest. Ik voel me hier gelukkig. Niemand kan me nu pijn doen.’

‘Jenny, kom alsjeblieft terug.’

Maar de ballerina antwoordt niet meer. De grote bruine ogen staren in de verte, een glimlach speelt om haar lippen. De melodie klinkt voort en het figuurtje draait steeds weer in het rond.