Het paradijs en andere verhalen

[p. 17]

Soraya en de djoekoe-wiri

Soraya is een meisje uit Galibi met een goudbruine huid, lang glanzend zwart haar en schuinstaande donkerbruine ogen. Toen ze vijf jaar oud was, verhuisden haar ouders naar de stad, omdat ze daar beter werk konden vinden. Op Galibi verkocht haar vader vis op de markt van Albina en haar moeder verkocht kralen kettingen en hangmatten aan toeristen. In de stad vond haar vader werk bij een bouwbedrijf en haar moeder kreeg een baan bij een grote winkel in het centrum van de stad. 's Middags als haar moeder thuiskwam van het werk, plantte ze bloemen, groenten, tomaten en peper in haar tuintje. Ze verkocht die aan mensen in de buurt. Ook maakte ze in haar vrije tijd sieraden die ze aan de winkel verkocht waar ze werkte.

Nu is Soraya acht jaar oud en ze zit in de derde klas van de lagere school. Ze doet flink haar best op school, want ze wil later juffrouw worden. Het lijkt haar zo leuk om kinderen sommetjes te leren en taaloefeningen met ze te doen. Soraya is dol op Rekenen en Taal. Natuuronderwijs en Aardrijkskunde vindt ze ook wel leuk, maar ze

[p. 18]

heeft een hekel aan Geschiedenis.

‘Waarom moeten we allerlei dingen leren over de plantages en de slavernij lang geleden’, moppert ze. ‘Ik vind dat zo saai.’

‘Als je juffrouw wilt worden, moet je in alle vakken les kunnen geven, ook in Geschiedenis’, zegt haar moeder dan.

Op een dag in de grote vakantie loopt Soraya rond op haar achtererf. Ze verveelt zich. Haar buurmeisje Jessica is naar Zanderij I en ze heeft niemand om mee te spelen. Haar vader is aan het werk; het bedrijf waar hij werkt, is bezig een grote winkel in de stad te bouwen. Daarom kan hij voorlopig geen verlof nemen om met Soraya en haar moeder naar Oma op Galibi te gaan. Soraya mist Galibi; in de vakantie is het daar altijd leuk, dan zijn er zoveel toeristen en vindt ze altijd wel een paar kinderen om mee te spelen. De stad is juist saai in de vakantie, iedereen gaat naar Colakreek, Zanderij, Republiek, het binnenland en andere plaatsen buiten de stad. Sommige van de kinderen in haar klas gaan zelfs naar Holland en Curaçao. Maar daar hebben haar ouders geen geld voor; je moet met een vliegtuig gaan en dat is heel duur. Haar moeder heeft wel een week verlof genomen en af en toe gaan ze samen

[p. 19]

[p. 20]

naar de stad om schoolspullen te kopen voor het nieuwe schooljaar. Ze heeft ook een nieuw uniform gekregen, want haar oude schoolrok is veel te kort geworden. Ze had al een flinke bok van Juf Astrid gekregen.

‘Je rok moet op de knie of over de knie zijn, niet erboven’, had die haar gezegd.

Soraya loopt lusteloos heen en weer op haar erf. Ze zucht een paar keer, ze baalt echt. Ze voelt zich zo alleen.

‘Ik wou dat ik een zusje had om mee te spelen, of een broertje’, zegt Soraya hardop.

‘Dan moet je naar de winkel gaan om er eentje te kopen’, antwoordt een stemmetje achter haar.

Soraya schrikt en draait zich om om te kijken wie daar praat. Ze ziet eerst niemand. Dan kijkt ze naar beneden en ze ziet een mannetje achter zich staan, hij komt een stukje boven haar enkels. Hij ziet er heel gek uit. Hij is donkergroen met rode stekelige haren en grote gele ogen. Zijn oren lijken op trompetjes. Hij heeft geen hemd of trui aan en zijn broek is van groene bladeren gemaakt. Soraya heeft nog nooit zoiets gezien.

‘Wie ben jij, ben je een kabouter, ofzo?’, vraagt ze. Het mannetje kijkt haar vanaf de grond met zijn grote gele ogen aan.

[p. 21]

‘Een kabouter? Wat is dat? Nee hoor, ik ben een djoekoe-wiri en ik heet Bako.’

Soraya heeft nog nooit van de ‘djoekoe-wiri's’ gehoord. Dat zal wel een stam of een groep hele kleine mensen zijn. Het mannetje heeft ook zo een gekke naam: Bako. Ze besluit maar niets over die rare naam enzo te zeggen. In plaats daarvan vraagt ze: ‘Wat doe je hier op mijn erf?’

‘Hoezo, jouw erf. Ik woon hier al tweehonderd jaar’, zegt de djoekoe-wiri.

‘Tweehonderd jaar? Dat kan niet’, zegt Soraya ongelovig ‘ik zie trouwens geen enkel huisje hier op het erf. Waar woon je dan?’

Bako wenkt haar om met hem mee te komen. Ze volgt hem naar de fajalobistruik achterop het erf. Hij wijst naar een gat in de grond onder de struik.

‘Hier woon ik met mijn vrouw en kinderen.’

‘Daar?’, vraagt Soraya ongelovig. ‘Hoe kunnen jullie nou onder de grond wonen?’

‘Heel gewoon’, antwoordt de djoekoe-wiri. ‘Je graaft een gat in de grond, zet er wat spulletjes in en je holletje is klaar.’

‘Nou, dan hebben jullie djoekoe-wiri's het wel makkelijk hoor. Mijn vader heeft ons huis zelf gebouwd en dat heeft een jaar geduurd.’

Bako snuift verachtelijk.

[p. 22]

‘Je vader heeft zeker niets beters te doen; wij zijn makkelijk met dit soort dingen. Stel je voor, een jaar lang bezig zijn met een huis. Ons holletje was binnen een uur klaar.’

Soraya laat hem maar een beetje opscheppen. Om over iets anders te praten, vraagt ze:

‘Waar kan ik een zusje kopen?’

‘Bij de winkel’, antwoordt het groene mannetje doodleuk.

‘Nu moet je geen grapjes maken’, moppert Soraya. ‘Ik wil echt een zusje hebben.’

‘Dat moet je aan je moeder vragen’, zegt Bako. ‘Ze zal het met je vader regelen en na een tijdje gaan ze naar het ziekenhuis om de baby te halen.’

Soraya begint te stampvoeten van ongeduld.

‘Dat duurt veel te lang, ik wil nú een zusje hebben.’ ‘Mang, dan hoef je toch niet zo te stampen en te schreeuwen’, zegt het mannetje. ‘Maar goed, ik zal je helpen. Sluit je ogen en tel tot tien.’

Soraya doet wat hij zegt. Als ze haar ogen weer open doet, ziet ze dat ze niet meer bij de fajalobistruik staan. Ze zijn in het holletje van Bako en zijzelf is nu even klein als de djoekoe-wiri. Naast haar staat een meisje. Ze is helemaal paars, zelfs haar haren en ogen zijn paars.

‘Dit is je zusje Aya’, zegt Bako trots en wijst naar

[p. 23]

het meisje. Soraya probeert blij te kijken, maar het lukt niet zo erg.

‘Ze lijkt helemaal niet op mij, ze is zo paars’, zegt ze, een tikkeltje teleurgesteld. Ze had zich haar zusje helemaal anders voorgesteld.

‘Bruin of paars, groot of klein. Het maakt niet uit hoe je er uit ziet, als je maar lief bent voor de kinderen, ouderen, dieren, planten en andere wezens om je heen. Mijn kinderen lijken ook niet op mij. Ze zijn groen, rood, paars, geel en blauw, maar ik vind ze allemaal even lief’, zegt het mannetje, terwijl hij Soraya strak aankijkt.

‘Vind jij alleen mensen die op jou lijken, lief?’, vraagt hij.

‘Nee, soms zijn die juist heel stout’, antwoordt ze. ‘Maar ik had gedacht dat ze toch wel een beetje op mij zou lijken. Wat zal mijn moeder zeggen als ik haar mee naar huis neem?’

‘Maak je maar geen zorgen. Je moeder kan haar niet zien. Grote mensen zien alleen de dingen die ze willen zien. De ware dingen, de dingen die echt belangrijk zijn, zien ze niet. Gelukkig geloven kinderen nog in sprookjes; daarom kan je Aya en mij zien. Ga nu maar gezellig met Aya spelen. Als je moeder je roept, ga je naar huis en als je weer naar buiten komt, zal Aya op je wachten bij de

[p. 24]

fajalobistruik. Aboeng, veel plezier.’

En met die woorden verdwijnt de djoekoe-wiri door een andere gang in het holletje.

‘Zal ik je de rest van ons hol laten zien?’ vraagt een heel lief stemmetje.

Soraya kijkt Aya aan, het is wel een beetje wennen aan haar paarse kleur, ze ziet er een beetje gek uit, maar ze lijkt wel lief. Haar stem klinkt net een klokje. Ze knikt en volgt Aya door de vele gangen van het hol. De gangen worden zwak verlicht door vuurvliegjes aan de wanden van het hol. Het ruikt er naar vochtige aarde. Zo ruikt de tuin ook als Mama die pas heeft omgespit. Soraya houdt van die geur.

Dan komen ze in een ruimte die ingericht is als een kinderkamer. Er is een kinderbedje, een tafeltje met twee stoeltjes, een poppenhuis met poppen erin. Die poppen zien er niet uit als gewone poppen. Ze hebben allerlei kleuren: rood, groen, geel, paars; die paarse pop lijkt een beetje op Aya. Ze spelen een beetje met die poppen, maar Soraya wil meer zien.

Aya zegt: ‘Volg me, maar nu gaan we een beetje rennen. Probeer me bij te blijven.’

Soraya volgt haar paarse zusje door een andere gang die uitkomt op een speelterrein. Ze ziet een draaimolentje, een schommel, een wipplank en een

[p. 25]

glijbaan. Daar spelen ze een tijdje. Als ze moe zijn geworden, vraagt Soraya aan Aya:

‘Zullen we djompofoetoe spelen?’

Aya knikt en met een stokje begint Soraya de djompofoetoe-figuur in het zand te tekenen. Ze spelen wel een uur lang tot ze er genoeg van krijgen. Daarna spelen ze elle en schuiltje tot ze moe worden. ‘Laten we nu gewoon gezellig tori praten’, stelt Soraya voor.

Ze babbelen, totdat Soraya haar moeder hoort roepen. Haar stem klinkt van boven en heel ver. Dat komt natuurlijk doordat Soraya in het holletje onder de grond zit. Het is tijd geworden voor Soraya om te gaan baden. Soraya en Aya rennen snel de gangetjes door, totdat ze het hol uit zijn. ‘Sluit je ogen en tel tot tien’, zegt Aya.

Soraya doet dat en even later heeft ze weer haar normale lengte. Ze kijkt naar beneden naar Aya die nu maar net boven haar enkels komt.

‘Dag, Aya, tot morgen. Het was erg leuk.’

‘Aboeng, ik zie je morgen’, zegt Aya met haar helder stemmetje en ze verdwijnt tussen de bladeren van de fajalobistruik.

Soraya huppelt naar binnen. Ze heeft echt een leuke dag gehad.