|
| |
| |
| |
Het slagtoffer des dwangs.
Romance.
Er is geen soort van tyranny
Zoo grievende en vol smarte,
Als ouders, uit belang of haet,
Hun kindren dwingen tot een' staet,
Gansch strydig met hun harte.
ô Ouders! 'k zal u, tot een les,
Een treurig voorbeeld zingen!
En hoe een vader is verblind,
Die 't een kind meer dan 't ander mint,
En wil zyn' neiging dwingen.
Een edelman had uit een echt
Twee telgjes, elks verwachting:
Het oudste schonk hy heel zyn hert,
Wyl 't jongst' gelyk een bastaerd werd
Behandeld met verachting.
't Werd ruchtbaer dat Victoria
Gansch de erfnis zoude onlvangen;
Verwezen was tot 't nonnenkleed,
Als offer van 't belangen.
| |
| |
Deez' tyding lokte een' vryersdrom
Uit dorpen en uit steden;
Tot zelfs de eerste adel van het land
Bood aen Victoria de hand
Om in den echt te treden.
Eén onder dezen vryersdrom,
Die haer zoo schoon als edel vond,
Had 's vrysters hart en ziel doorwond, -
Haer liefdedoel zoude erven,
Moest ook Olympia voor God
Beloven van in 't kloosterslot,
Zoo lang natuer tot 't hart niet sprak,
Ontroerde niets haer' zinnen;
Zy werd door schyngeluk misleid
En beuzelde in eenvoudigheid;
Men zag in deugd haer winnen.
Kom, spiegel u, ô jonge jeugd!
Geneigd tot kloosterzeden;
Er is een tyd wanneer natuer
Veel luider spreekt door drift en vuer
Dan kloosterplegtigheden.
| |
| |
Olympia deed op deez' tyd
De deur des tempels open:
Zy ziet.... een' edelman van stand
En voelt, ondanks, door minnebrand,
Haer teeder hart bekropen.
Van toen nam zy het vast besluit
Het klooster te verlaten;
Onschuldig offer van 't belang,
Zy haette en wraekte kloosterdwang,
Een dwang dien elk moet haten.
Zy werpt zich voor haer vader neêr,
En smeekt zyn mededoogen;
Zyn hert verhard als harden steen,
Blyft ongevoelig voor 't geween,
Door 't smeeken onbewogen.
Vervoerd door woede roept hy uit:
‘Ik zal die misdaed wreken!
Indien ge u ongehoorzaem toont,
Beef voor den toorn van dien gy hoont,
'k Zal zelf u 't hart doorsteken!!!’
‘Ach, vader! zegt ze, “indien ik sterf,
't Zal door uw hand niet wezen!
'k Gehoorzaem liever, eer de wraek
U tot een kindermoorder maek',
Maer.... wil de wanhoop vreezen!
| |
| |
Het vonnis dat ge stryken zult
Betreft myn dood of leven:
Bedenk wat u te wachten staet,
Indien ge als offer van uw' haet
Uw eigen kind doet sneven!...
Het denkbeeld, dat uw' ziel misleidt,
Zal teenemael vervliegen:
Volharding is ons beider straf,
Ik wacht voor 't pleituer 't antwoord af,
Laet waen u niet bedriegen!’
Deez' tael moest 't woeste vaderhert
Maer neen, dit wreed en barsch gemoed,
Dat deugd noch kinderliefde voedt,
Laet straks den toestel maken.
Het uer genaekt, - Olympia
Versierd in haer benauwden staet,
Met al het kostlyk koorgewaed, -
Door angst en schrik bestreden!
't Omsluijerd oog ziet kwynend rond!
Wyl haer noch hoop noch troost meer vleit,
Verbergt zy wanhoop die haer leidt,
| |
| |
‘Ach! zegt ze, “'t afscheid valt my zwaer,
'k Moet eerst myn hart bewegen;
Ik bid u, wil my toch voldoen,
Dat ik my eerst met God verzoen',
Eer ik verwerf zyn zegen!’
Men stemt dit toe, - ze ontwykt het koor,
Zy bidt in haren bangen druk,
En doemt haer heilloos ongeluk;
De wanhoop sterkt haer poogen!
Een uer verloopt, - 't geduld wordt moê
Om langer nog te wachten:
Verslagen en met vreemd gebaer,
Gist elk en steekt het hoofd le gaêr,
En speelt met zyn gedachten.
De abdes, de vader, ieder vraegt
Naer de oorzaek van het dralen:
Intusschen, eene uit 't nonnenkoor
Zoekt angstig cel en bidplaets door
Zy komt terug, 't ontsteld gelaet
Doet iedereen verschrikken!
Haer jammerkreet, die 't hart doordringt,
Wyl zy de handen angstig wringt,
Tuigt de ysslykste oogenblikken!
| |
| |
Ofschoon zy 't droef geval verzwygt,
Ontsteltnis in de zinnen,
Verspreidt de dood der kloostermaegd,
Terwyl elk naer 't gebeurde vraegt
En dringt verward naer binnen.
De vader, zuster, gansch 't geslacht,
Zyn mede in 't slot gedrongen;
Wat ysslyk schouwspel doet zich op,
Men vindt Olympia door 't strop,
Den gorgel toegewrongen!!!
't Beminnlykst schepsel, onder 't wigt
Van 't zelfbelang bezweken,
Op wiens bestorven bleek gelaet
De wanhoop nog geteekend staet
Doet ieders tranen leken!
De vader, thans in 't hart geraekt,
Ziet vreugd en hoop verdwynen:
Hy, moorder van zyn eigen spruit,
Barst in geween en klagten uit,
Maer niets geneest zyn' pynen.
Een schrikbeeld spookte in zyne ziel:
‘Vlugt, vlugt! elk moet u haten!’
Hy waent dat snelle spoed hem redd',
Maer wordt door 't hollend ros verplet,
Hem sleurend langs de straten.
| |
| |
Victoria gevoelde 't hart
Door wroeging fel doorknagen;
Zy kwynde, in haer bedroefden stand,
Als een verschroeide zomerplant,
En stierf na weinge dagen!
Neen, neen, er is geen tiranny
Zoo grievend en vol smarte,
Als ouders, uit belang of haet,
Die kindren dwingen tot een' staet,
Gansch strydig met hun harte.
| |
Het schele Neeltje.
Die kocht en stool een brood:
De baes die 't merkte, schreeuwde: ‘Neel!
Wat hebt gy daer weêr ingezakt?’
‘Vergeef, - was 't antwoord, - 'k ben wat scheel
En heb er twee voor een gepakt.’
|
|
Auteursrechtvrij