|
| |
| |
| |
De schipbreuk van Lina.
De zon rees glansryk op, met frisscher zomergloed;
Het mollig vee, dat zich in vette beemden voedt,
Verliet zyn nachtverblyf, by 't krieken van den morgen.
De herder, die de kudd', vertrouwd aen zyne zorgen,
In 't grazig boschje of langs het murmlend beekje leidt,
Had by die morgenpracht in 't gras zich neêrgevleid
En liet, vol hartsvermaek, zyn rieten speeltuig hooren.
Dit lied werd nagebauwd door blyde vooglenkooren,
Die in het luchtruim of in digte woud, met klem
Als hemelmelody verheffen hunne stem,
Waerin het lieflykst klinkt de toon der nachtegalen.
Maer eensklaps schoot de zon op de aerde bleeke stralen,
Hetwelk de voorboô was van nakende gevaer.
De wolken scholen saem, de lucht zag zwart en naer;
De dampkring werd geperst, om dondervuer te braken;
De storm woedt door het woud, doet beuk en olmen kraken
De statige eik, die meer dan honderd jaren stond,
Wordt uitgerukt; hy ploft met fel gedruisch ten grond
En sloopt in zynen val de jongre boomen mede.
De nyvre landman, die verheugd zyn tyd besteedde,
Ziet by dit woedend weêr zyn hoop in rook vergaen!
Een storm van hagel dorscht, verplettert al het graen,
Het veld en tuingewas dat lente en zomer teelde;
De ramp groeide aen, waerin en dorp- en steedling deelde:
Het aerdryk schudt en beeft, dat stulp en tempel krackt,
| |
| |
De weêrlicht glinstert zoo als de Ethna solferbraekt
En schynt heel 't ingewand ten vuerkolk uit te jagen.
Men hoorde jong en oud, verschrikt door 't onweêr, klagen:
o Goede God! is dit de jongste werelddag!....
Een schip, dat met den vloed en storm te worstlen lag,
Droeg Lina die zich ging door liefde in d'echt begeven:
't Geslingerd zeekasteel, door golven opgeheven,
Plofte in den afgrond als een steen die nederstort.
De toomelooze zee, die meer ontstuimig wordt,
Brult als een dolle stier door felle woede ontsteken;
De orkanen schudden 't schip, dat touw en ankers breken:
Elk denkt met siddering aen 's hemels wraek en straf!
De storm verheft zich meer, de groote mast breekt af
En slingert om het schip door 't woeden van de baren:
Elk zucht, elk siddert by het ryzen der gevaren,
Daer de afgebroken mast op 't schip met woede stoot,
Tot eindlyk een matroos braveert 't gevaer der dood, -
De kabels loskapt die en schip en mast vereenden.
't Gevaer ontzet den held, wyl moedeloozen weenden,
Op 't zien der klippen en het ruime grauw verschiet!
Natuer, vaek gul en goed, die gansch verwilderd ziet,
Die in haer gramschap dreigt heel 't aenzyn te verslinden,
Ontsluit de bronnen en ontboeit al hare winden,
Waerdoor het krakend schip gekaetst wordt als een bal,
Gezweept en voortgejaegd naer d'opgemerkten wal,
Bedekt met banken en verheven zwarte rotsen,
Waer 't onvermydelyk zich moet te barsten botsen.
Geen ankers meer weêrstaen, de pooging helpt niet meer;
De alarm wordt algemeen, het schip wordt keer op keer
Geslingerd op de klip, dat kiel en balken breken
En 't sterke zybeschut is uil zyn plaets geweken,
| |
| |
Waerdoor het water stroomt.... Daer 't nergens veilig blyft,
Klest ieder zich aen 't wrak, dat boven 't water dryft,
Verwacht met schrik den dood! en uit by 't angstig kermen:
o Goede God! wil ons ellendigen ontfermen!....
Solminus die zyn bruid van over zee verwacht,
Was door 't verlangen by d'onstuimgen vloed gebragt:
Hy staet verwilderd.... 't zwart der woedende onweêrsvlagen,
Die in zyn boezem schrik, en angst in 't harte jagen,
Belet dat 't turend oog 't welk 't ruim der zee afspiedt,
Het strandend schip, dat reeds aen 't zinken is, niet ziet:
Hy denkt wel aen zyn bruid, aen hare deugd en liefde,
Die zyn geteisterd hart gelyk een schicht doorgriefde,
Maer 't streelend heilgevoel dat hem vermeesterd had,
Die toovergloed der min die heel zyn ziel omval,
Laet hem niet denken aen de nakende gevaren,
Toen eensklaps een gekerm ryst uit het schuim der baren:
Hel wrak van 't schip waeraen het, volk zich hield gekneld,
Was door den fellen wind en woeste zeegeweld
Vaneengerukt en al het scheepsvolk werd bedolven,
In de opgezwollen zee en toomelooze golven!....
Solminus, vol van deugd, bespiedt den waterplas,
Die tot aen 't steil gevaert der rots doorwaedbaer was,
Hy raedpleegt slechts zyn moed om in den storm te springen,
Ter redding van zoo veel rampzaelge drinkelingen,
Die worstlen met den vloed in angst en stervensnood!
Hy had er zeven reeds ontrukt een wissen dood,
Toen hy een' vrouw ontwaert, die zynen naem uitzuchtte,
Zoo angstvol of de ziel haer uit den boezem vlugtte;
Dringt verder, grypt haer vast; ziet vol bekommernis,
Dal het zyn huwlykspand, zyn lieve Lina is,
Die hy vol teederheid in beide de armen drukte,
| |
| |
Toen 't woedend golfgeklots hem van den oever rukte
En sleurt in d'afgrond van den fel verwoeden vloed,
Waer hy als offer sterft van deugd en heldenmoed,
Beklaegd door allen die hy 't leven heeft gegeven!
Nauw had de vader, dien het hart van schrik doet beven,
Het ongelukkig lot van zynen zoon gehoord,
Of hy begeeft vol angst zich aen den waterboord,
Het hart door rouw bekneld en de oogen nat bekreten;
Doorzocht de lyken door de golven uitgesmeten
En ziet, als hy zyn zoon in deze nergens vindt:
‘Ach! zucht hy, heilloos lot van myn rampzalig kind,
‘ô God! heb ik die straf verdiend door snoode daden!
Dringt zoekend voort, het hart door weedom overladen,
Tot hy in 't ryzig riet een schyn der kleeding zag
Die, in het drabbig zand, byna verdoken lag:
De schrik doorgrieft zyn hart, hy voelt zyn krachten zwichten:
Doch denkt met mannenmoed aen zyne vaderpligten.
Hy nadert, ach! hy vindt zyn lieve kroost ontzield,
De hoop van zyn geslacht die nog in de armen hield
Een aengebeden vrouw, zyn liefde en achting waerdig;
Het toegesnelde volk, hun opperheer dienstvaerdig,
Ontdelft dit liefdepaer uit 't opgeworpen zand,
En brengt, nog saemgekneld, het boven op het strand.
Hier liet de vader hun een marmren graftomb bouwen
En in den barden steen, deez' droeve wrooden houwen,
Op dat elk wandelaer, door liefde ook aengedaen,
Zou denken aen hun leed by 't storten van een traen:
‘Hiervooren rust een paer, door liefde en deugd verbonden,
Dat by een woest orkaen werd door de zee verslonden...’
|
|
Auteursrechtvrij