Nationale poëzy

[p. 147]

Niets is bestendig dan God alleen;
toegewyd aen myne ware Vrienden, op den eersten dag des jaers 1843.

Hier, in d'ondermaenschen kring,
Draeit het al door wisseling;
Dagen, maenden, jaren vlugten,
Onder vreugd en zielsgenugten,
Onder kommer en geween;
Niets houdt stand dan God alleen!

Niets houdt stand, 't bewys is klaer:
Over zesmael tien, acht jaer,
Zag ik eerst 't oudjaer verdwynen,
En 't eerst nieuwejaer verschynen,
Dat ook 't jaer daerna verdween;
Niets houdt stand dan God alleen!

'k Lag toen op myn moeders schoot,
Die my liefdekusjes bood,
Toen zy my haer zorg betoonde,
Die ik met een lachje loonde,
Waerdoor 't moederlyke hert
Meer en meer verloederd werd.

[p. 148]

 

Vader, die me in de armen stout,

 

Sprak: ‘Ons Benjamin wordt groot;

 

Moeder! hy zal brave wezen,

 

'k Kan het in zyn aenblik lezen!

 

Zie zyn oogjes staen zoo hel,

 

Hy gelykt zyn moeder wel.’

 

 

 

Niets houdt stand dan God alleen:

 

Deze tyd van vreugd verdween;

 

Deze moeder is gestorven;

 

Erft het loon van deugd en zorgen;

 

Deze vader is niet meer,

 

En - welhaest is 't myne keer!

 

 

 

Hier, in d'ondermaenschen kring,

 

Draeit het al door wisseling;

 

Dagen, maenden, jaren vlugten,

 

Onder vreugd en zielsgenugten,

 

Onder kommer en geween,

 

Niets houdt stand dan God alleen!

 

 

 

Gy! die myne Vrienden zyt,

 

'k Wensch dat God u 't hert verblyd';

 

En met 't nieuwjaer u wil geven

 

Kloekte en sterkte om lang te leven,

 

U vergunne uit liefdeblyk,

 

Hierna 't juichend Hemelryk!

 

 

[p. 149]

 

Schoon de tyd zoo sloopend woedt,

 

'k Hoop nog menig nieuwjaersgroet

 

Aen myn Vrienden op te dragen!

 

Dat ik smaken zal 't behagen,

 

Dat zy, door liefde aengedaen,

 

My hun weêrgroet bieden aen!