Nationale poëzy

[p. 113]

Aen myn Waerden Vriend
P.J. Renier,
op den eersten dag des Jaers 18..

Al wederom een jaer in de eeuwigheid gezonken, -
Geweken voor den glans van 't nieuwgeboren jaer:
Zoo wentlen de eeuwen, die met praelgebouwen pronken
En laten slechts het merk van hun verwoesting naer.

Al wederom een jaer, als ligte rook, vervlogen,
Gekrompen in den niet van d'onopklaerbren nacht:
Hoe menig vriend is ons niet in dit jaer onttogen,
Die zynen vriendschapsgroet met 't nieuwejaer ook bragt!

Dit leert ons, waerde Vriend! aen de eeuwigheid gedenken,
Aen 't onbestendig van elk wezen hier op aerd!
Ligt ryze haest de dag, dat ons de dood zal wenken,
Dat ons verkild gebeente op 't kerkhof wordt bewaerd.

Ik wensch, ô Vriend! dat alle uw nog te leven dagen,
Hoe snel zy vluchten, voor u heilryk zouden zyn:
Dat gy Gods gunst geniet met ega, kroost en magen
En 's Hemels heilzon op uw paden helder schyn'.