Nationale poëzy

[p. 106]

Aen eene
Kunstminnares.

Het eêlste, dat de Hemel jont,
By 't deelen van zyn' gunsten,
Is vriendschap, die vindt haren grond
In liefde voor de kunsten.

Gy zyt het, eedle en waerde vrouw,
Die kunstgloed voedt in de aedren;
Aen 't schoon der moedertael getrouw,
Verhoogt ge de eer der vaedren.

Uw' wetenschap, die elk verrast,
Streeft myn gevoel te boven,
Zoodat myn kunstlooz' toon niet past
Om al uw deugd te loven!

'k Wil eener meer bedreven hand
Die groote taek vertrouwen;
Doch, 'k juich, daer 't dierbaer Vaderland
Ook glorie vindt in vrouwen.

Vaer voort, ô hoog verlichte ziel!
Uw doel baert immer vreugde:

[p. 107]

 

De roem, die u ten deele viel,

 

Doet eere aen vrouwendeugde.

 

 

 

ô Neen! vergeet uw' vriend toch niet,

 

By al uw kunstbetrachten, -

 

Dien vriend, die u ook vriendschap biedt

 

En roem stelt in u te achten!