Nationale poëzy

[p. 105]

Dronken Jan.

Dronken Jan kon 't peerd niet dwingen,
Dat hem in den modder smeet;
't Was al vruchtloos, wat hy deed,
Om er weder op te springen;
Toch liet hy den moed niet zinken,
En bad: ‘God! die 't al verblydt,
Nimmer zal ik bier meer drinken,
Als gy my behulpzaem zyt.’
Vol betrouwen in den Heer,
Springt de ruiter nog een' keer;
Maer vindt weder zich bedrogen.
Nu verdubbelt hy zyn poogen:
‘Lieve hemel! sta my by!’
Springt.... en valt langs de andre zy;
Toen riep Jan, in bang verdriet:
‘God! help my zooveel toch niet!’