Nationale poëzy

(1844)–Augustijn d' Huygelaere– rechtenstatus



[pagina 104]
De hoofsche ezels. Een landman dreef zyn' ezel voort En trok voorby de hoofsche poort Van 't wyd alom vermaerd Versaille. Het beestje ging maer traeg vooruit: Maer 't kreeg zwaer drinkgeld op de huid, Wyl 't boertje schreeuwde luid: Canaille! ‘'k Breek u den nek spoedt ge u niet meer!’ En zweepte 't beestje keer op keer. De hovelingen, die daer stonden, En 's boers manier onbillyk vonden, Die riepen: ‘Boer! wil zoo niet slaen, Uw ezel is te zwaer gelaên!’ De boer hield stil, op hun bevelen, Maer dacht 'k wil hun een grapje spelen, - Knielt vòòr zyn ezel neêr - en bad: ‘Vergeef my! 'k wist toch niet, dat gy hier vrienden hadt!’ Dees grapje zou ons ligt betoonen, Dat in het hof ook ezels woonen, Ja ezels, by ons ras vermaerd, Met knevels en een langen baerd.