Nationale poëzy(1844)–Augustijn d' Huygelaere– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 101] [p. 101] Van 't geen men liefst heeft, spreekt men meest; of De dichtkunst, beschouwd in hare oorspronkelykheid. Zoo werd van ouds aen ons geleerd, Dat al hetgeen het hart waerdeert De mond zal openbaren. Dus is 't, dat myne Zangnimf 't waegt, De Dichtkunst, die haer ziel behaegt, Te stryken van haer snaren. Hoe! durft ze, zoo verwaend, bestaen, De hand aen hare lier te slaen Om met haer lage toonen, Den grootsten schat, hier op deze aerd Al door het rein gevoel vergaerd, De Dichtkunst, te bekroonen! Doch de ekster, met haer schatertael, Verheugt zich, als de nachtegael, In hare snateryen. Myn Zangnimf, door den waen gevleid, Streeft vòòr Apollo's heiligheid Om haren zang te wyên. [pagina 102] [p. 102] Vergeefs tracht ze, in dees tempelkoor, Het langverloren oudheidsspoor Van deze kunst te ontluiken. Des tyds vernielend zweerd in hand, Wil zy geboorte en vaderland Steeds voor onze oogen duiken. ô Grieken! die op oudheid stoft; Die 't goddlyk, in Homerus loft: Ik moet uw' kunstschool pryzen. Maer weet dat rym- en dichtkunst kan, Veel vroeger dan die waerde man, Begin en aenvang wyzen. Toen de onbezoedelde natuer, Ontvlamd door deugd en liefdevuer, Haer' Schepper wilde danken, En werd tot lofspraek aengespoord, Bedacht zy als het krachtigst woord, Verheven dichtkunstklanken. 't Was ook oudvadrens heusche tael Waervan ons Mozes geeft een stael In zyne waernemingen! 't Was zy die Lamechs hart ontstak, Als hy met zyne weêrhelft sprak Van 's Hemels zegeningen. [pagina 103] [p. 103] Wierd later Jan de Poëzy Geschandvlekt door de afgodery In 't beestig offerslagten; Ik prys 't gebruik niet, maer den gloed Die zy in goôn en menschen voedt, Haer' schoonheid en haer' krachten. Thans wordt ze wierookgeur gewyd Zoo wel als in Augustus' tyd, Dien minnaer van de kunsten; Want Leopold, der Vlamen vorst, Die naer den bloei en aenkweek dorst, Streelt haer met zyne gunsten. Vorige Volgende