Nationale poëzy
(1844)–Augustijn d' Huygelaere–
Auteursrechtvrij
[pagina 96]
| |
De afgunst.o Reine wysheid! die uw' zetel hebt gesticht
Op een safieren troon, in 't ongenaekbre licht,
Dat nimmer door den gloed des avonds neêr zal dalen,
Gun, dat myn' Zangnimf moog' de grimmige Afgunst malen.
Bestuer haer in deez' taek in orde en dichtertrant
Op dat ze, in 't ruime meir van Febus' kunst, noch strand
Noch schipbreuk lyd', maer door uw' dichterlyke krachten
Die rampvolle ondeugd kan tot in den grond versmachten.
Die wreede die myn Nimf niet dan met afschrik noemt,
Die, door de vloekstem, was tot d'eeuwgen nacht gedoemd,
En na myn' geest was door een stillen slaep bekropen,
Uit baren kuil, tot in myn nachtvertrek geslopen;
Verzeld met 't walgendst rot dat in de hel staêg woedt;
Bedrog en tweespalt, wraek en wrangen tegenspoed,
Die myn' verbeelding, door hun' aenblik hoogst verschrikten.
Die razernyen, die steeds op myn welstand mikten,
Betwistten elk den rang door naer en woest vertoog,
Om 't meest afschuwlykheid te schetsen voor myn oog:
'k Zag de Afgunst vòòr myn spond de borst en pruik omhangen,
Met hagedissen en vergiftige adderslangen:
Vermagerd, uitgeteerd met schier de beenkas bloot;
Knarstandend omdat zy noch vreugd noch heil genoot,
Dan als ze 't menschdom ziet door rampspoed kwalyk varen.
Die snooden, die verhit op onzen Zangberg waren,
Verdwenen op 't gezigt van menschenliefde en trouw,
| |
[pagina 97]
| |
Van deugd en eendragt, die het edel praelgebouw
Van 's menschen heilstand door hunn' gunsten onderschragen;
Die de Afgunst, hoe verwoed, weêr naer den afgrond jagen,
Om daer tot 's werelds eind vol smart en wrange spyt
Met Cerberus die aen zyn' ketens knaegt en byt,
Den Styx en Acheron en helpoort te bewaken:
Waerdoor myn geest, die steeds door droomen was misleid,
Ontwaekte, en hulde bood, door gulle dankbaerheid,
Aen die heldinnen, die de helsche draek vervloeken!....
Ach! 'k moet haer in den schoot van 's werelds wieg nog zoeken!
'k Moet haer beschouwen, hoe zy, in een loozen schyn,Ga naar voetnoot(1)
Vermomd als eene slang, met toovrend helsch venyn,
Het eerst gevormde paer, door haer gevloekte kluister,
Gedompeld heeft uit 't licht, in 't akeligste duister!
'k Beschouw dit paer, hoe het door hare dwinglandy,
Zich-zelve en 't nakroost sleurde in Satans heerschappy
En ramplot, die den mensch tot eindelooze dagen,
Als zynen deelgenoot en vloekverwant moest dragen,
Zoo niet de Heiland had verworgd het helsch verraed.
't Was zy, die eerst uit hoon, uil wraek en straffe en haet,
De wreedheid heeft bedacht van menschen te verdelgen,Ga naar voetnoot(2)
Toen de offervlam en geur lot vòòr Gods aenzyn rees.
't Was zy, die d'harpprofeet haer felle kracht bewees
En hem het gif van haer gespleten tong deed voelen,
Als zy de wraekzucht deed in Saüls harte woelen
En zyne spitse scherpte, om borst en ingewand
Te treffen van dien held, die met zyn dappre hand
| |
[pagina 98]
| |
Het wangedrogt versloeg en Israël deed pralen.
Moest gy, ô Zangnimf! elk bedryf der Afgunst malen,
Die 't hoog orakelboek schetst voor het nageslacht:
Gy zoudt in dit bestek, als in een duistren nacht,
Verdwalen; ja, gy zoudt nooit tot aen 't eindperk naedren.
Verlaet de worstelbaen van deez' vergrysde vaedren!
Keer naer het ruim verschiet van 's werelds ommekring,
Beschouw hoe alles roert en draeit door wisseling:
Hoe de Afgunst langs den Rhyn, den Donau, Tyberzoomen,
Van Seine, Po en Theems heeft schuldloos bloed doen stroomen;
Hoe zy op 't moordschavot heeft menig Vorst gebragt
Tot laffe schande en smaed van 't later nageslacht.
Ja, Frankryks grond rookt nog van 't bloed dier brave loten,Ga naar voetnoot(1)
Die uit den ouden stam van Clovis' helden sproten;
Die zy te roekloos heeft voor 't wraekzwaerd neêrgebukt.
Hoe heeft die snoô harpy ons Vaderland verdrukt!
En 't martelbloed gesprengd van onderscheiden helden,
Op Neêrlands vetten grond, langs beemd en vruchtbre velden;
Welk oord thans, tot ons heil, nog keur van bloemen draegt.
Die razende ondeugd, die haer eigen vleesch afknaegt,
Doet nog tot na de dood haer woede en wraekvuer branden,Ga naar voetnoot(2)
Zy slaet aen tempel en altaer, schenziek haer handen,
Om dus het wufte volk, voor wet en Godsleer doof,
Te domplen in den kuil van 't dwalende ongeloof
En 's werelds heilstand met haer draeklauw omtewroeten;
Schoon haer de Deugd versmaedt en de eendragt trapt met voeten.
|
|