Nationale poëzy

[p. 99]

De dulle griet,
of de Roode Duivel.⁽¹⁾

Dulle Grietje! die zoo lange
Hier met ons als zuster waert;
't Is regt dat ge hulde ontvange,
Gy hebt ons nooit ramp gebaerd.
Want toen gy, met open kaken,
Schroot en steenen uit kwaemt braken
Op onz' sterk bestormde stad,
Hebt gy zeker hier gevonden
Moed aen dapperheid verbonden:
Gy werdt zelv' by 't haer gevat!

Dulle Grietje! die zoo lange
Hier met ons als zuster waert;
't Is regt dat ge hulde ontvange,
Gy hebt ons toch vreugd gebaerd:
Vreugd als laffe Gentenaren
Weken voor onz' burgerscharen,
Die het stormgat kropen uit;
Al de ontvlugtte legerpanden
Vielen in 's verwinnaers handen,
Maer gy waert de liefste buit!

(1) De Gentenaren hebben, in het beleg van Audenaerde, ten jare 1452, zich van de Dulle Griet bediend, en is, by hunnen aftogt, in de handen der Audenaerdschen gevallen. Zy is in derzelver arsenael verbleven tot in 1578, in welken jare zy, door de Boschgeuzen, weêr naer Gent overgevoerd geworden is.

[p. 100]

 

Dulle Grietje! die zoo lange

 

Hier met ons als zuster waert;

 

't Is regt dat ge hulde ontvange,

 

Gy, door grootte alom vermaerd!

 

Poch te Gent vry, trotsche wapen!

 

Blyf er op uw' lauwren slapen:

 

Nooit zyn ze op onz' grond geplukt;

 

Poch om hoogmoed te verzaden, -

 

Gy zyt door geen heldendaden,

 

Maer door snoodheid ons ontrukt!

Audenaerde.