Nationale poëzy
(1844)–Augustijn d' Huygelaere–
Auteursrechtvrij
[pagina 93]
| |
De echte vaderlander.In 't neevlig duister der vergrysde fabelboeken,
Zal ik voor mynen zang geen dichtsieraden zoeken:
Daer myne ziel op 't heil van Land en Volk steeds doelt,
Ik zinge wat myn hart voor 't Vaderland gevoelt;
En zoo ik deze zucht kan in de harten drukken,
Voldoening zal voor my de schoonste lauwren plukken,
Veel eedler dan de prael het dichtrenkoor gewyd.
Wat droomde ik van 's Lands heil, by d'opgeworpen stryd,
En liet myn zielgepeins langs vreemde streken dolen,
Tot ik de stille deugd in 't lommer vond verscholen,
Die my het tempe wees, waer eens myn wiegje stond:
Eerbiedig dankte ik God; ik kuste dezen grond,
En voelde op eens een vuer door borst en aedren dringen!
't Gevoel sprak luid: ‘Hy wordt door nare folteringen
Gepynigd, die dit erf miskenne of durv' verraên,
Waer de asch der vaedren rust, en eens myn graf zal staen.’
ô Zaelgend heilgevoel van vaderlandsche waerde!
U ruilt geen vrye ziel voor al het goud der aerde!.....
Dat vry het wufte hart naer vreemde grootheid snaekt,
Ik vind Gods Schepping op deez' grond alleen volmaekt:
Zyn veêrkracht dryft gevoel, veredelt vrome zielen
Die voor geen slavenzweep noch vreemden troondwang knielen...
Hy, die zyn Vaderland getrouw dient en bemint,
Wordt door geen hoop van rang en blinkend goud verblind:
Hy pleit voor Vryheid, in den raed van 't Volk gezeten,
| |
[pagina 94]
| |
Het vuige zelfbelang doet nooit zyn' pligt vergeten.Ga naar voetnoot(1)
Het lokaes van gewin treft nooit zyn vrye hart,
Dat nog zyn waerde erkent in 't midden van de smart;
En, moet hy overheerd in stramme ketens smachten,
Wint 't volk daer voordeel by, dit doet hem 't leed verachten.Ga naar voetnoot(2)
't Gevaer, welk 't land bedreigt, versterkt nog zynen moed;
Hy blyft, hoe 't lot ook keer', steeds grootsch in tegenspoed.
Geen dreigende Oppermagt zal zynen geest ontzetten,
's Lands heil ligt hem aen 't hart, by 't staven van zyn' wetten:
En, als de nood het vergt, grypt 't wraekzwaerd in de hand
En sterft, als ware held, voor 't heil van 't Vaderland.
Zoo heerlyk zag ik 't beeld eens vlaemschen helds opdagen,Ga naar voetnoot(3)
Ten prooi van staetsgeschil en woedende onweêrsvlagen,
Die in ons Vaderland heeft zooveel goeds verrigt,
Wien zyn geboortegrond naest God aen 't harte ligt;
Ziet, waer het lot hem voert, in vergelegen landen,
Aen Noord- of Zuiderpool, aen Oost- of Westerstranden,
In elken nevel die uit 't bruischend zeevocht ryst,
Het beeld zyns Vaderlands, dat hem zyn' pligten wyst.
Zyn taek is afgedaen, niets kan hem meer bekoren;
Zyn voet betreedt den kiel, zyn vlugge geest streeft voren,
Tot hy, in 't ruim verschiet, zoo ver 't gezigte rekt,
Den aengebeden grond van 't Vaderland ontdekt:
Hy ziet in 't bloemlje, welk zyn starend oog ziet bloeijen,
Het heil van Land en Volk, in zyn verwachting groeijen:
Zoodra hy 't strand bereikt, stort, dankbaer, eene traen,
Ontsteekt zyn offervuer, en bidt de Godheid aen.
|
|