Nationale poëzy

[p. 92]

Aen den
Franschsprekenden Vlaming.⁽¹⁾

o Gy, verwaten slaef van vreemde oorspronklykheid,
Die 't donkre nachtfloers op uw eigen taelschoon spreidt!
Die, als verzot, dit schoon met voeten blyft vertrappen,
Om Fransche in zwier en spraek en aenleg na te stappen;
Die vaderlandschen roem aen vreemden opsmuk paert,
Gy zyt den naem van Belg, van Vaderland onwaerd!...
Ge ontzegt uw ziel het heil van vaderlandschen zegen,
Dien 't dapper voorgeslacht heldhaftig heeft verkregen;
Uw kortziende oog dat zich in 't klatergoud verliest
En vreemde lompen voor gezuiverd goud verkiest,
Verzaekt aen 't dierbaer regt der vrygevochten volken.
Die zwarte nevel, die uw oogen blyft omwolken,
Die zucht naer 't vreemde, dat onz' zeden maer bederft,
En elk ontaerden Belg met 't eeuwig schandmerk verft,
Zal drukken op uw hart, zoo lang gy rond blyft dwalen,
Tot gy, met schand belaên, zult in uw grafkuil dalen.

(1) Men bedoele hier geenszins den Vlaming, die uit noodzakelykheid Fransch spreekt, maer wel dengene die het Fransch, hoe zeer hy het ook martele, altyd, in verachting zyner moedertael, op de lippen heeft.