Nationale poëzy

[p. 89]

De leeuw,
met de tandpyn gekwollen.

De Woudvorst gromde in zyne ellend':

Hy had, by 't kraken van een waenwys Recensent,

By wie 't vergift was in het merg verdoken,

Op 't kaekbeen eenen tand gebroken, -

Hetwelk hem groote smarten baert.

Hy brult, by 't zweepen van zyn' staert

En 't schudden van zyn fiere manen,

Dat siddren al zyn onderdanen: -

Wie vlieden kon en durfde, - vlood;

De hofstoet beefde in dezen nood,

Uit vreeze dat de Vorst ligt mogt geradig vinden,
De pannelekkers, in zyn' smarten, te verslinden.
‘Ellendigen! - riep hy, die 'k tot myn dienst verkoos.
Gy wichten die daer gaept, gy laet my hulpeloos!
Myn lyfarts!’ Meester Vos kwam bevend toegesprongen

Doorzocht den koninklyken mond,

Die zyne kwael zoo ysslyk vond,

- Wyl Recensents venyn was in het bloed gedrongen:

Hy raedde dat een knappe hand

Uittrokke den gebroken tand:

Zoo redde Voske zich en maekte zich van kant.

‘Verward gebroed! wat blyft gy dralen?

Moet ik u tot een pleister malen,

En leggen op 't gebroken stuk?’

[p. 90]

 

Zoo brulde Woudvorst in zyn druk,

 

't Welk schrik baerde aen de hofgenooten.

 

Heelmeester Aep kwam toegeschoten,

 

Verzamelde al zyn moed en kracht,

 

Trok 't stuk uit eer 't de Vorst-zelf dacht:

 

Hy was in 't trekken zeer bedreven.

 

Ach! de open plaets moest wis een' misstand geven.

 

Hy raedde voor de sierlykheid

 

Aen Zyn vergramde Majesteit,

 

(Die in zyn woede hem welligt den nek kon breken)

 

Een andren dierentand in 't open vak te steken:

 

‘'k Lees op 't gelaet’ - sprak hy, ‘van al die voor u staen,

 

Dat elk zyn schoonsten tand Uw Majesteit biedt aen;

 

't Verlangen lot den keus staet in elks oog geteekend.’

 

Maer meester Aep had mis gerekend:

 

Het ging niet alles naer zyn' wil;

 

De hovelingen zwegen stil,

 

En doken zich in 't digt der blaêren,

 

Om hunne tanden te bewaren;

 

Elk schrikte voor die groote pyn.

 

't Goedaerdig ezeltje, des hofnars vriend, in schyn,

 

(Men wete dat aen 't hof ook dikwyls ezels zyn,)

 

Bood zich aen om zyn' tand te trekken:

 

Het dacht, dit moet tot voorspraek my verstrekken;

 

Ik worde 't meest van al bemind,

 

Zoo zich in 's Vorsten muil een been van 't myn bevindt.

 

Nu, de Aep toog aen het werk; maer tot alle ongelukken;

 

Was de eerste land, dien hy kwam uit zyn smoel te rukken,

 

Al veel te groot; de tweede was te kleen;

 

Een derde was te smal; de vierde was een been,

 

Te onschikklyk om den mond van onzen Vorst te sieren:

[p. 91]

 

Hy moest dus met zyn pelikaen

 

Van onder en dan weêr van boven gaen.

 

Het ezeltje begon te tieren;

 

Het jammerde vol angst en spyt;

 

Het was reeds al zyn tanden kwyt,

 

En nog kon men geen één aentreffen

 

Die paste in 't ongevulde gat.

 

Men hoorde in grimmigheid toen 's Vorsten stem verheffen,

 

En brullen: ‘Schurken! wat is dat?

 

Gy, die geen bruikbren tand in uwen mond kunt vinden

 

Die voor my past; moet ik u al verslinden,

 

Of breken 't bekkeneel?

 

Uw vleijen en gestreel

 

Is 't werk van valsche vrinden!

 

Vertrekt voor eeuwig uit myne oogen!

 

 

 

Ziet, hovelingen! daer het loon van al uw pogen!

 

De beste wil schiet vaek te kort,

 

Waerdoor gy ligt verbannen wordt,

 

Om nieuwe slaven te verbinden.