Nationale poëzy

[p. 86]

Frans Hals.

Frans Hals, die met een stout penseel

Natuer kon toovren op 't paneel,

Had zes of zeven leerelingen,

Beminnaers, zoo hy-zelf ook was,

Van luider vreugd, by kan en glas,

Daer zy met vrucht zyn les ontvingen.

Zoohaest de klok vyf uren sloeg,

Riep Frans: ‘op, jongers! naer de kroeg!

't Is tyd dat wy ons wat verheugen;

Hy die tot op dit uer druk werkt,

Heeft regt dat hy zich 't hart versterkt

Door Bacchus' koslelyke leugen.’

Zy trokken saêm naer 't Vriesche Paerd:

Nooit sloot de steeds beschonken waerd

Zyn kroegje dan in vreugd en eere.

Daer dronken zy met blyden geest;

Maer schilderbaes dronk altoos meest,

Tot hy verheugd was in den here.

[p. 87]

 

Hy, die zoo zevenmael ter week

 

Verwonnen in het perk bezweek,

 

Waer hy tot ridder was geslagen,

 

Streed voort tot 't uer der scheiding kwam,

 

Wanneer men op den rug hem nam,

 

Om hem naer huis te bed te dragen.

 

 

 

Schoon Frans niet dorst- maer magtloos lag,

 

Toch miste hy geen' enklen dag

 

In nachtgebed den Heer te loven,

 

En preevlend bad hy, keer op keer;

 

Maer 't laetste woord was luid: ‘ô Heer!

 

Hael my toch vroeg by u naer boven!

 

 

 

Zyn' jongers, kundig van de zaek,

 

En altoos kittlig naer vermaek,

 

Begon dit bidden te vervelen.

 

Zy zochten naer een schoone kans

 

Om hunnen goeden meester Frans

 

Eene ongehoorde poets te spelen.

 

 

 

De zolder was weldra doorboord;

 

Aen ieder' bedstyl werd een koord

 

Gebonden door die schildergekken,

 

Om, wen hy in gewoon vertoog,

 

Weer bidden zou: ‘Hael my omhoog!’

 

Hem fiks ten zolder op te trekken.

 

 

[p. 88]

 

Den dag daerna, diep in den nacht,

 

Werd Frans alweêr te bed gebragt,

 

In geestelyke vreugd verslonden;

 

Maer toen hy 't hoofd naer boven stak,

 

En luid zyn laetste bidwoord sprak,

 

Werd hy ten hemel opgewonden.

 

 

 

Frans was wel ruw en woest van aerd;

 

Maer de onverwachte hemelvaert

 

Scheen toch zyn boezem te bedroeven;

 

Want sterk bevangen door de vrees,

 

Riep hy, wyl hy ten hemel rees:

 

‘Zoo gauw niet, Heer! wil nog wat toeven!