Nationale poëzy (1844)

Nationale poëzy

(1844)–Augustijn d' Huygelaere– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 82]
Broedertraen op het graf van mynen kunstvriend, J.B.J. Hofman. Ik staer met nadruk op den snel vervlogen tyd! Myn dichttoon was voorheen der viendschap toegewyd, En thans moet ik op 't graf diens vriends een treurlied zingen! Ziedaer, ô sterveling, het lot der stervelingen!.......... De levensroos verkwynt, wanneer de stormwind loeit; Vaek is het wiegje aen 't al verslindend graf geboeid; Vaek als ge in uwen droom ziet uw gelukstar blinken, Zult gy, ô zwakke mensch, in uwen grafkuil zinken! De dood van mynen vriend is hier een voorbeeld van. Verberg u, vale nyd, voor de eer van dezen man; Zyn roem zal, u ten spyt, den tyd nog overleven! Geen dichter zingt al 't geen die Flaccus heeft geschreven; Die kunstbron was een vloed voor 't ryk der poëzy: Zyn ligte zwier en trant, zyn zoete melody, Verrukten hart en oor in wellust weggezonken! Het eer- en zegeloof, door Themis hem geschonken, Bevestigen zyn roem, behaeld in 't perk der eer; Eene eeuw die helden schenkt, schenkt nog geen Hofman weêr. 't Is grootsch, als dichter naer het eermetael te streven; 't Is grootsch die voor 't tooneel heeft stuk by stuk geschreven;
[pagina 83]
't Is grootsch, die op 't tooneel wekt 't algemeen belang: Maer grootscher is het, die kan toovren door zyn' zang, En tevens op 't tooneel kan hart en ziel bekoren! Onz' dierbre kunstheld, met dit gavental geboren, Leefde eenzaem, needrig, aen geen wydschen prael geboeid, Als eene roos die stil aen 's beekjes zoomen bloeit. Onze eeuw, eene eeuw vol prael, die zwetst op haer vermogen; Schonk dichters, wier gezang den geest houdt opgetogen, Wier fiksche pen, gepaerd aen een verlichten geest, Aen Vlaendrens schouwburg niet ondienstig is geweest; Schonk helden voor 't tooneel, wier kunstbegaefde galmen, Vereeren Melpomeên met eere en gloriepalmen; Zegt my, waer is de held die overtuiging geeft, Dat hy deez' kunsten al in zich vereenigd heeft? Waer is hy, met dien gloed, met al dit licht omschenen? Men noem' slechts Hofman, en zyn hoogmoed is verdwenen! Hy duikt zyn aenzigt voor den glans van deze zon. Eilaes! dit pronksieraed van Vlaendrens Helicon Is door Atrop, die nooit verzaeid is, overrompeld, En als een slaef des doods in d'eeuwgen nacht gedompeld!... Geleid my, vriendschap, waer, in ongestoorde rust, Het schemerlicht der maen zyn' stille grafsteê kust, Dat ik met zilt getraen dit eenzaem graf besproeije! Dat nimmer distelbloem, noch mosch noch onkruid groeije Op deez' gewyde plaets, voor zyn verblyf gezocht! Hier pynigt my het heil dat ge in ons harten wrocht;
[pagina 84]
Die zachte toovergloed die 't aenzyn hier verengelt En Phebus zonen door fluweelen banden strengelt; Wiens veêerkracht 't schepsel uit zyn beuzeldroom verheft, Waerdoor het zyn bestaen, zyn waerde als mensch beseft, En doet myn weenend oog op 't eeuwig uitzigt staren! Daer, daer verhoop ik hem met meerdren glans te ontwaren, Als eens de doodstuip my met dezen vriend vereent! 'k Schaem myne tranen niet, hier op zyn graf geweend, Ze ontvouwen al hetgeen myn hart niet uit kan drukken! Ik eer dit kunstenlicht, ik eer zyn meesterstukken, Zy spreken met gevoel aen myn ontsteld gemoed: Hy heeft ons Vlaendren voor een Talma ryk vergoed, Der Britten Bengly is hy grootsch op 't spoor getreden, Uit yver, vry van waen, heeft hy in 't perk gestreden, En volgde 't dichtrenpuik in zyn verheven vaert; Zyn stukken voor 't tooneel zyn overal vermaerd, Waer men de zucht lot kunst en kennis kan ontdekken: Zyn Vader LambrechtGa naar voetnoot(1) zal tot overtuiging strekken!... Wiens ziel bleef koud, die zyn Clarinde heeft gezien? Kom, eedle kunstenry, kom hier uw hulde biên, Deez' broederpligt moet aen ons allen dierbaer wezen! Sticht hem een eerzuil, waer zyn deugd staet op te lezen; Waerom zyn wetenschap met nadruk staet vermeld, Opdat het vlug vernuft van dezen letterheld, Voor 't woedende verderf der eeuwen blyv' beveiligd!.... De zucht die hier myn hart ontglipt zy u geheiligd,
[pagina 85]
O waerde vriend! die nu naer meer volmaektheid streeft, Terwyl gy nog in 't hart van uw' bewondraers leeft, Van uwe vrienden, die op 't pad van vrome zielen, Hier, met een rouwvol hart by uwe graftomb' knielen! En staren op uw' deugd, op al uw kunstbeleid, Wyl 't oog een traen ontspringt die gulle vriendschap schreit! Dit eenzaem stille graf, door lindenloof omgeven, Ken aeklig erfdeel, voor zyn wykplaets na dit leven, Zal de aendacht wekken van die 't schoon der kunst bemint, Wyl hy 't verschiet beschouwt waer men de zielrust vindt!.... Daer zegt hy by zich-zelf, volzalige gedachten: ‘'k Zie hier het lot dat my ook eindlyk staet te wachten! Dees braef volleerde man, op wien elk wezen zag, Ligt hier ter ruste lot den jongsten werelddag!...... Hier!... nat door tranen die langs myne wangen rollen, Wil ik met zielgevoel myn laetsten pligt vervollen! 'k Kus deez' gewyden grond, waer zyn verkild gebeent, By 't wentlen van den tyd met de aerde wordt vereend!!!’, o Heilstrael! ik beschouw hem in een beter leven, Volzalig ingewyd om de Almagt lof te geven, Waer hy meer troost geniet in eenen enklen stond, Dan al het menschdom ooit op 't aerdryk ondervond En tevens zyne stem zyn dichtmuzyk kan menglen, Met 't klinkend lofgeschal der altyd juichende engten.	voetnoot(1) Hoofdrol van den onbermhartigen Schuldeischer.

Vorige Volgende

Over het gehele werk

plaatsen

Gent