Nationale poëzy

[p. 79]

De goddeloosheid,
beschouwd in Balthasar.

De snoodste hartstogt die des menschen ziel verraedt,
De zekere oorsprong van het gruwelykste kwaed,
Van ontucht, van geweld en meerder godloosheden,
Is wulpsche dronkenschap, 't verderf van land en steden,
Van godsdienst, leer en wet, van volk en koningryk.
Het hoog orakelschrift geeft ons onfaelbren blyk,
Dat God die boosheid meer dan ander kwaed zal straffen,
En allen wulpschen als Balthazar loon verschaffen.
Die godvergeten vorst, aen ondeugd steeds gewend,
Die niet dan dwaling voor zyn' leer en godsdienst kend',
Wier dwepery versmaedt des Scheppers eigenschappen,
Durft nog tot meeder kwaed dan zynen vader slappen;
Want, daer het dronke lyf reeds walgt door overdaed,
Beraemt de vuige ziel een spooreloozen raed
Om zyn baldadigheid den teugel meer te vieren:
Hy doet de vaten, die den tempel moesten sieren,
Die vaten, die weleer tot offerdienst bereid,
Geheiligd door 't gebruik in tempelplegtigheid,
Alleen geschikt tot wet en goddelyke offeranden,
Zich brengen!.... 'k Beef!..... Ik schrik!..... Hy grypt ze met de handen,
Besmeurd door ontucht en door schuldloos menschenbloed!.....
Door dwaelzucht aengepord en godloosheid gevoed,
Doet steeds dit heiligdom met sterke dranken vollen; -
Hy drinkt er uit!... Neen! neen! de kracht, daerin verschollen,

[p. 80]

 

Geeft zyner ziel geen' rust, lescht nimmer zynen dorst.

 

Gansch 't godloos hofgezin volgt den verwaten vorst;

 

Elk heeft zyn beurt om meer Gods goedheid te ondermynen!

 

Wat zie ik?..... Hemel! ach! wat zie ik daer verschynen?

 

Wie stuert de vingren die dàèr schryven op den muer?.....

 

‘Beef! beef, Balthasar! 't is uw vonnis; 't schriklyk uer,

 

Ja, de allerlaetste stond is eindelyk gekomen,

 

Dat u het koningryk en 't leven wordt ontnomen;

 

Het is de zelfde magt, waerdoor gy uit een niet,

 

Den Hemel, aerde en zee en mensch geschapen ziet;

 

Die, voor uwe oogen, doet deez' harde woorden schryven....’

 

t Gezigt daervan doet 't bloed in 's konings aedren styven;

 

Zyn laffe ziel, die wet en offerdiensten laekt,

 

Ontroert en wordt als door een' donderslag geraekt;

 

Een koude siddering doorkruipt zyn' wulpsche leden,

 

Doorknagend voorgevoel, door angst en schrik bestreden;

 

Gepynigd door zyn kwaed, roept hy met bange stem,

 

Die kunst der huichelary en starren kent, by hem,

 

Om 't nare duistre schrift verstaenbaer te openbaren:

 

Geen Babels wysgeer, geen Chaldeë'r kan 't verklaren:

 

Hun kunst is steeds omheind als door een duistren nacht;

 

Zy kunnen 's Hemels wil noch goddelyke kracht,

 

Door dwepery ontleên, voor hunne dwaelgenooten.

 

Maer Daniël, - uit 't bloed der Koningen gesproten,

 

Die wettig heerschten op den troon van Juda-land, -

 

Wiens deugd meer flikkert dan het glinstrend diamant

 

Waermeê de rossen zyn versierd in Phoebus wagen,

 

Weet het geheim van 't schrift den koning voor te dragen.

 

‘Hy spreekt vrymoedig uit dat God die woorden zond,⁽¹⁾

(1) Mane, Thekel, Phares.

[p. 81]

 

Omdat hy in de ziel hem niet ootmoedig vond;

 

Dat Mane geeft bedied, dal God voor zyn boos leven

 

Zyn koningryk optelde en heeft zyn eind' gegeven;

 

Dat Thekel doet verstaen dat hy, voor Gods gezigt

 

Gesteld zynde in de schael, bevonden is te ligt;

 

Dat Phares is een blyk, dat God zyn land en steden

 

Verdeeld heeft aen het volk van Perzie en van Meden....’

 

De orakeltael des tolks had zooveel waerheidskracht,

 

Dat Pers en Mediaen nog in den zelfden nacht

 

Doorwaden den Euphraet en dringen in de wooning, -

 

Tot in het hofpaleis van den verwezen koning,

 

Waer, in dit angstig uer, het godloos gudsend bloed,

 

Geplengd door 's vyands hand, aen 's Hemels wraek voldoet.

 

 

 

Dit voorbeeld moet het rot doen sidderen en beven

 

Die, heiligschendend, 't volk verergernisse geven.