|
| |
| |
| |
Karel de Goede,
Graef van Vlaenderen.
Schoon afgunst spreidt de snoodste lagen
En durft aen 't heil der volken knagen,
Ja, wraekziek, vorst en onderdaen
Als slaven in de boeijen slaen;
De deugd, de zuivre deugd, wordt nooit haer glans ontheven;
Zy zal, spyts wrok en haet, den tyd nog overleven!
Ik zing den roem der Vlaenderlingen,
Ik zing Kanutus' braven zoon,
Wiens deugden 't neevlig floers doordringen,
En klimmen voor der Almagt troon.
Zyn roem, door Vlaendrens maegd geheiligd,
Blyft voor het woên des tyds beveiligd,
En spreidt voor hem meer helder licht,
Dan myn te zenuwloos gedicht.
Men kan hem niet naer waerde roemen,
Die de armen zoo veel hulpe bood;
Met regt mag ik hem Goede noemen,
Die hen vertroost in hongersnood.
| |
| |
Ik poog voor zulke deugdepligten,
Voor hem een eerzuil op te rigten;
Voor wien, uit 't ruime hemelzwerk,
De Godsvrucht juichte om 't liefdewerk.
Ik zie hem 't hofgezwets versmaden,
Door burgerdeugd zoo fel gehaet;
Beteuglen roof en gruweldaden
En de onderdrukkers van den Staet;
Om meerder gunsten te bewyzen,
Den armen aen zyn' hofdisch spyzen;
Wyl, voor wie woekery begaet,
Gestrenge straf te wachten staet.
Daer zelfs 't volzaligst kroost ten proeve wordt gesteld,
Wordt ook 't milddadig hart des vaderlandschen Held
Getoetst, als goud in 't vuer, door 't gure jaergetyde;
Verwaten afgunst, die den Graef zyn heil benydde,
Zag met genoegen, uit haer' diep gespleten grot,
Dat land en akkerman het dierbaer heilgenot
Van zynen arbeid moest door scherpe koû verliezen:
Zag met genoegen vrucht en kruid en ooft bevriezen,
En 't mager, zwart gebrek, zoo woedend als ontzind,
Gedreven op de vlugt van fellen noordenwind,
Met hagel, sneeuw en vorst, uit koude hemelstreken,
Het doodelyke sein op zyn' triomfkar steken!.....
| |
| |
De honger, als een spook, verzelt hem op zyn treên,
En Vlaendren wordt 't tooneel van schrik en yslykheên;
De vrouw gansch afgeteerd, ziet met betraende wangen,
Het stervend' wichtje aen haer' verdroogde borsten hangen;
Terwyl de vader 't lot van kroost en gade vloekt,
En in de wanhoop 't eind van al zyn lyden zoekt.
De ellende, voortgezweept door woekerende heeren,
Doet Vlaendrens lusthof in een rampwoestyn verkeeren.
Onz' Held weet het leed en den rampspoed te tarten,
Die woekerzucht had uit haer' vloekkuil gehaeld;
Geeft wetten als Solon eens schreef voor de Sparten,
Waer èn reine deugd èn regtveerdigheid praelt;
Die snoode! die 't heil van de burgers ontroerde,
Die schraepzucht aen knevelaryen vastsnoerde,
Werd in hare vlugt door onz' Landgraef gestut,
Die 't lydende volk voor haer' listen beschutt'.
Vertroosting is als een geest Gods rondgevlogen
Met artseny voor ieder lydende hart,
Dat lag voor den woeker gekromd en gebogen,
Door honger vermagerd en bleek door de smart.
Onz' Graef blyft in deugd zyne pligten betrachten,
En bidt dat de Hemel den ramp zou verzachten,
Waeronder het kwynende volk gaet gebukt,
En de onschuld zoo wel als den schuldigen drukt.
| |
| |
Zoo, als de vuige haet zelfs vrome deugd weêrstreeft,
En godlooze afgunst in het hart der boozen leeft,
Die, zwanger van den nyd, de deugd houdt vastgeklonken
En ryk en volk ontroert door vuer- en zwavelvonken;
Zoo even doet onz' held, die de onderdrukking straft,
En aen elk onderdaen het billykst regt verschaft,
Het heilloos eedgespan door woede en wraekvuer branden:
De dolle wrok verteert hun merg en ingewanden,
Het oog schiet vonken, daer het uit de beenkas puilt;
Als een getergde leeuw die zich in 't bosch verschuilt,
En loert, tot hy zich kan met zyne prooi verzaden.
De woekeraren, tuk op moord en gruweldaden,
Zien reeds met ongeduld het wraek-uer te gemoet,
Om hun gezwollen haet te smooren in het bloed
Van hem, wien de engel Gods ziet 't heil van 't volk betrachten;
Maer, beeft, moordzieken! want de vloek der hemelmagten,
De goddelyke wraek zweeft u reeds boven 't hoofd!
Ontaerden! van gevoel en menschlykheid beroofd,
Het heillooz' moordbyl, zal u zelv' den kop verpletten,
Dat gy zon roekeloos voor uwen vorst durft wetten.
Gods wakende engel, die onz' held tot schutsheer strekt,
Heeft hem door voorgevoel het boos ontwerp ontdekt,
Hy toont hem in zyn' droom de scherp gewette dolken;
Maer onze goede Vorst, de vader van zyn' volken,
Braveert het doodsgevaer, als zich gelegenheid
Van 't menschdom by te staen, voor zyne voeten spreidt;
Hy treedt Gods tempel in om de armen te onderschragen
En tevens God zyn' ziel ten offer op te dragen;
| |
| |
Gerust en kalm, reikt hy met een milddadig hand
't Verdrukte menschdom den gewenschten onderstand,
Toen 't vloekgespan..... Ik schrik..... Ik zie de scherpe klingen
Meêdoogenloos de borst van onzen Held doordringen!....
Thans vloeit zyn lauwe bloed voor Vaderland en Deugd!
Terwyl zyn' ziel verhuist naer de eeuwige englenvreugd!!!
|
|
Auteursrechtvrij