Nederlandse gedichten 1614-1625. Deel 1. Teksten

[p. 27]

[8]^(aant.)

Oudt-Vader Amstel-stroom, eerwaerde grijse hooft,

Zoo u een coude corst het oore niet en dooft,

Zoo u de Vriesche vorst in u huijs laet met vreden
Zoo uwen ouden ruggh' wordt beseijlt, niet betreden,

Gheeft mij verloff en tijdt om clagen mijnen noot

Die ick gedwonghen stort in uwen blauwen schoot.

'Tbeleefde Wellecom, dat mij voor weijnich weken
Een Werelts-wonder mont uijt uwen naem quam spreken,

Dat suijcker-soete rijm, dat honich-dauwich dicht

Wordt mij versaeckt, ontkent, verloochent in't gesicht.

Zoo haest en hadd' ick niet u crijstallijne stroomen
Verloren uijt het oogh: hadd' niet zoo haest vernomen

De dorre schorre heij, het hooghe drooghe sandt

Daer mij den hemel gaff mijn aerdtsche vaderlandt,

Onnoosel, onbedacht, beghin ick mij te stellen
U minnelijck onthael een ijeder te vertellen:

De reden leerde mij, cost ick niet metter daet

Ten minsten dancbaer zijn, met woorden en gelaet.

Wat comt mij hier te voor'? Een pronckaert hooch vermeten,
(Sij noemen't Courtizaen die beter niet en weten)

Een van dat licht gespuijs des werelts ijdel caff

Dat allesins van spreeckt, en weet doch nerghens aff.

Arm, slecht goet-dunckend' knecht (dus gaet de vent beghinnen)
Wat meijnt ghij dat wij zijn, off menschen sonder sinnen

Oft kieckens zonder hooft? dat wij van stonden aen

Gelooven, recht oft crom wat ghij ons voor comt slaen?

Eij lieve wane-waer! men can wel haest bedencken
Wat welle-comen u den Amstel lust te schencken,

Den Amstel hier en daer, die dit cost, die dat mocht

(Ick weet niet wat hij daer niet over hoop en brocht)

Den Amstel, in een woordt, die spijt sijn stroom-geburen
Schoon Hollandts schoonste Stadt sijn eijghen naem doet vueren.

Neen maeckt ons dat niet wijs: te Hooff en looft men niet

(Dat weet ghij emmers wel) dan datmen tast en siet.

Ten minsten hadt ghij ons, tot stijven van u seggen,
Wat schriftelijck bescheets voor den neus connen leggen

Dat waer wat meer geseijt: wij mochten ons beraen

Hoe verre men daerop sou moghen achte slaen.

Dat trapten op mijn seer: daer stondt ick zonder spreken

[p. 28]

40

Niet wetende mijn leedt noch hoe, noch waer te wreken.

 

O vingerbreedt pampier (seijd' ick [in] mijn gemoet)

 

Is't dan om uwent wil dat ick dit lijden moet?

 

Zal ick om uwent wil des' spijtighe gesellen

 

Te schimpe staen, en mij ter weer niet derven stellen?

45

'Ten baette gheen suer sien, daer was gheen helpen aen;

 

Den licht-hooft lachten eens, ginck deur, en liet mij staen.

 

Out-Vader Amstelstroom hier doen ick U een bede.

 

Ghij cont hier in versien, doet zoo veel, wilt het mede.

 

'Ten is niet onverwachts het ghene mij geschiet,

50

Ten is van gisteren noch daer te voren niet

 

Dat ick mijn beste doe om sulcx te mogen wijcken,

 

U Anna uwen roem zal lichtelijck doen blijcken

 

Wat moeijte, wat versoeck ick niet en hebb' gedaen

 

Om eenen reghel schrifts uijt uwen naem 't onfaen.

55

T'was al verloren praet: de redelijcxte reden,

 

Het minnelijxte woordt, d'ootmoedelijckxte beden

 

En hadden gheen gewicht om haer hartneckicheijt

 

(Sij gaft den naem van Trouw) te brenghen tot bescheijt.

 

Wat ick songh, wat ick peep, Zij hadd' uijt last gesproken

60

(Stracx hadd' sij mij het woordt met desen slach gebroken)

 

Zoo wilde zij dan oick uijt laste schrijven noch,

 

Cost ick haer desen last vercrijgen 'twas genoch.

 

Dit's haer', ja mijnen last die mij belast en pranghet

 

Oudt-Vader Amstel stroom ghij siet nu waer't aen hanghet.

65

Zoo zij u groote naem de werelt door bekent

 

Zoo moet ghij altijdt vlien, en nemmer sien u endt,

 

Zoo moet ghij dagelijcx menich beseijlde waghen

 

Naer uwen rijcken Dam hoochmoedich helpen draghen,

 

Zoo moete noijt bij u te vergelijcken zijn

70

Noch Tij', noch Leck, noch Scheld, noch Maes, noch Wael, noch Rijn.

 

Ghunt mij een gunstich woordt, helpt mij mijn schande mijden

 

Stopt den mondt aen die ghen' die mij u gunst benijden:

 

Stelt U ontsach te werck: geeft u beroemde maecht,

 

Daer Hollandt moet op schept, daer Nederlandt van waecht,

75

Den voorgewenden last: gebruijckt de schoone handen

 

(Hebt ghij den mondt gebruijckt) die haers gelijck noijt vanden,

 

'Tverschil is cleijn off gheen, haer pen is waert haer tael,

 

Haer tongh is waert haer handt: Wat maeck ick langh verhael:

[p. 29]

 

Hebt ghij Haer voor u Tolck uijt duijsenden gelesen,

80

Waerom en sou sij niet U Secretaris wesen?

constanter

19.^o Feb. mdcxix

Hag.

Constantin Huygens

wenscht den

Amstel-stroom geluck

welvaert en veel-vaert