Latijnse gedichten 1607-1620

67 04 09 1610→ Ged., dl. 1 p. 23
De rustico et monachoaant.

Rusticus et monachus mensa pranderet in una

perlaute exstructa carnibus omne genus.

Accumbunt omnes mensae. Tum callidus inquit

rusticus, huic vesci carnibus anne licet?

Ille caput quatiens placide negat. Ova feruntur

ilico, fertur ei panis, ad haec butyrum.

Subrident alii, dapibusque epulantur opimis

purpureoque rigant guttura sicca mero.

Exactis epulis tandem mensaque remota,

nescio quo vadunt rusticus et monachus.

Ad fossam veniunt, ubi nec saltare dabatur

(lata enim erat) sicco neve meare vado.

Sublat\a\ monachus togula transibat, at alter:

‘Me quoque transfer’, ait. Iussa facit monachus.

In medio cum sunt, ‘Anne ulla pecunia tecum est?’

ipse ait. Adnuit hic. ‘Nulla ferenda mihi est.’

Sic ait et medias hominem demisit in undas

ex humeris monachus. Parque pari retulit.

1610, [a]n[nor.] 14.