Latijnse gedichten 1607-1620

54 ←01 07 1609 Ged., dl. 1 p. 14
Vidua quaedam, ex Petronio arbitroaant.

Laude pudicitiae celebris matrona sepulchro
cum morte exstinctum vellet mandare maritum,
non tantum est sparsis funus sectata capillis,
verum etiam in tumulo coepit deflere cadaver
nocte dieque viri. Nec eam potuere parentes,
neve magistratus, nec amici abducere; quintam
iam lucem in tumulo mulier ieiuna trahebat.
Aegrae assidebat fidissima serva simulque
commendans viduae lacrimas. It Fama per urbem.

Suspensi interea tumulum prope forte latrones

in quo defunctum flebat matrona maritum.
Proxima nox aderat. Crucium custodia miles,
lumen ut in tumulo vidit gemitumque dolentis
audivit viduae cupidusque videre quid esset,
ingreditur. Viduamque videns vultusque decorem
constitit attonitus totoque expalluit ore.
Postea defuncti cum cerneret ora mariti
et sectam viduae faciem sparsosque capillos,
attulit in tumulum coenam coepitque dolentem
hortari his verbis: ‘Lacrimas quid fundis inanes?
Fata manent omnes. Sedem properamus ad unam.
Stat sua cuique dies.’ Nihilo minus illa capillos
extrahit; extractos ponit super ora mariti.

Non tamen abscessit miles, sed vocibus eisdem

exhortans escam temptat dare, donec odore
corrupta ipsa cibum vinumque ancilla petivit.
Coepit et hortari dominam potione refecta:
‘Etsi te vivam tumules, si fata priusquam
poscant excedas vita, quid proderit?’ inquit,
‘Id cinerem aut manes credis curare sepultos?
Tune reviviscat vis contra fata deorum