|
| |
| |
| |
Hoofdstuk XV.
‘Wat zie jij er toch goed uit Walter! Telkens als ik je aankijk valt 't me weer op,’ zei Tine Oostingh, toen ze den middag van haar aankomst met van der Voordt onder de veranda van Lindenhof Loes afwachtte, die Machteld en Job dadelijk meegetroond had naar haar lievelingsplekje, de witte bank achter in den tuin met 't mooie kijkje over de nu langzaam aan purperende hei naar Spijke.
‘De omgeving en de lucht hier hebben dat wonder bewerkt; vooral de omgeving,’ antwoordde van der Voordt lachend en toen ernstig:
‘Je weet niet, Tine, hoe goed 't me gedaan heeft en nog doet, om eens vacantie te hebben. Werken is best en voor mij noodiger dan voor iemand anders, maar die weken hier hebben me 'n ander mensch gemaakt. Ik sympathiseer met 't heele schildersclubje, vooral met Freybergh. Z'n zusje is 'n snoes en z'n kinderen zijn om te stelen, vooral Elske, die me soms zoo aan kleine Annie doet denken.
“Ja, daar heeft ze wel iets van,” zei Tine zacht.
| |
| |
“Heb je de laatste tijd nog bericht uit Indië gehad?”
'n Week voordat ik hier kwam 'n brief van Henri van Laen. Bij Louis gaat alles goed. Annie moet erg gegroeid zijn. Hier,’ en hij haalde 'n kleine portefeuille uit z'n borstzak en nam er 'n portretje uit, dat hij Tine toeschoof.
Ze bezag aandachtig 't lachende kinderkopje met korte krullen en guitige, donkere oogen.
‘O, Walter hoe snoezig. Ja, 't lijkt op Elske Freybergh... Ook op Annie,’ voegde ze er zachter bij.
‘Vooral de oogen hè?’
‘Ja, vooral de oogen. Maar wat ziet ze er hier goed uit; zoo'n lekker gezond kindje! Veel beter dan op het vorige portretje. Daar was zoo iets peinzends in, iets melancholisch bijna, dat ik hier gelukkig niet in zie.’
‘Toen was ze ook pas ziek geweest. Maar nu moet ze 't heel goed maken. Die vrouw van Louis schijnt werkelijk 'n goed schepsel te zijn. Van Laen schrijft tenminste, dat ze heel lief en zorgzaam voor Annie is en ook, dat Annie zoo blij is met 't kleine broertje.’
‘Goddank. 't Zal je 'n pak van 't hart zijn, nu je weet, dat 't kind goed verzorgd wordt.’
‘Of 't! Ik heb voor Annie's kind gedaan wat ik kon. Jij weet wel hoe ellendig ik 't vond toen 't weg moest; hoe weinig vertrouwen ik had in 'n opvoeding daarginds, maar dit ééne schijnt nu eens goed uit te komen. 't Mag wel, want tot nog
| |
| |
toe hebben niet veel dingen tot m'n gelúk meegewerkt in m'n leven,’ zei hij 't portretje wegstekend.
't Kwam er bitter uit en Tine haastte zich te zeggen:
‘Jou goeie tijd zal nog wel aanbreken, Walter. Je bent nog jong genoeg.’
‘Een-en-dertig! Vin-je dat zoo bizonder jong als je 'n verleden hebt als ik!’
‘Ja, je bent jong, ondanks alles wat je gehad hebt. Niet alleen in jaren, maar ook in werkelijkheid. Dat bewijst je heele uitzicht, je heele persoonlijkheid. Zeg eens eerlijk, voel je je niet alleen gezonder, maar ook gelukkiger de laatste tijd?’
‘O, 't zal zoo niet blijven als nu op 't oogenblik,’ ontweek hij.
‘Dat zal 't wel, als je 't ernstig wilt. Ik voel, ik wéét, dat 't er anders in je uitziet dan vroeger, Walter. Als je eerlijk tegenover je zelf bent en ook tegenover mij, die zooveel met je heb doorgemaakt, zul je dat moeten erkennen.’
‘Daar is iets van aan. Het laatste jaar en vooral de laatste weken schijnt alles van vroeger me soms heel ver af’...
‘Ja, daar komt ook 'n tijd, dat 'n mensch niet meer treuren kan. Je vergeet je verdriet natuurlijk nooit. De litteekens blijven, maar zelfs die kunnen soms nog vergroeien. Er zijn maar o, zoo weinig menschen, die hun leven lang 'n open wond meedragen. Jij hoort zeker niet tot diegenen. Jij kunt nog 'n ander leven beginnen en ik zou bijna zeggen: 't is 'n plicht tegenover jezelf. Je mag je
| |
| |
leed niet blijven koesteren; 't telkens weer zoo oprakelen. Je moet vooruit zien, omdat 't grootste deel van je leven nog vóór je ligt. Weet je wat je doen moest, Walter? Ik meen 't heel ernstig en ik geloof, dat 't 'n goeie raad is. Vader heeft 't nog een van de laatste dagen van z'n leven gezegd: ‘je moest trouwen, jij die zooveel van kinderen houdt!
‘O, ik ben 't volkomen met je eens, dat kinderen 't meest natuurlijke en 't meest liefelijke levensdoel zijn. Maar hoe zou ik aan 'n vrouw komen, die bij mij past, en zelfs al vond ik die, zou ik dan nog kunnen liefhebben, want daar komt 't toch op aan. Verstands-huwelijken vind ik immoreel, doodeenvoudig afschúwelijk.
‘Maar ik natuurlijk óók, Walt. 'n Huwelijk zonder liefde is immers geen huwelijk. Begrijp me goed en word niet boos. Zou 't heusch onmogelijk zijn, dat 'n door-en-door gezonde jongeman als jij, van 'n andere vrouw ging houden? Ben je dat gevoel voor Annie niet ontgroeid? Natuurlijk ben je 'r niet vergeten. Noem 't niet onbescheiden van me, dat ik zoo met je spreek, maar Walt, ik ben zoo bang, dat je je na je vacantie weer zóó in je werk zult gaan verdiepen, dat 't gewone leven geen vat op je zal hebben voor langen tijd; totdat je werkkracht uitgeput is en je dubbel ongelukkig en eenzaam zult zijn. Ik heb zelf eens liefgehad. Ik weet wat 't is....
‘Je hebt toch ook niet kunnen vergeten, Tine.’
‘Nee, maar wij vrouwen zijn zoo heel anders.
| |
| |
Ik had zooveel menschen, waar ik wat voor zijn kon. Eerst m'n zieken en naderhand was ik thuis noodig. M'n leven was toch vol.
O, ik wou dat je me begreep. Ik zeg 't misschien erg gebrekkig, maar 'n mensch moet zich wijden aan één ander mensch, of aan véél menschen tegelijk.
'n Ding, ik bedoel je werk, of je studie, kan je nooit heelemaal in beslag nemen, daar ben je nu eenmaal mensch voor. Dat hoort bij onze natuur en dat is toch ook mooi en heerlijk.’
Ze zweeg en zag hem aan met oogen vol tranen.
Toen bekende hij langzaam en moeilijk:
‘Er is veel waars in wat je zegt. Jij, die zooveel met me hebt doorgemaakt, bent hierin m'n trouwste kameraad en daarom wil ik tegen jou ook net zoo eerlijk zijn als tegenover mezelf. 't Is zoo, dat 't verleden me soms héél ver-af lijkt. Het is zoo oud, zoo aan alle kanten doorleefd en doorleden... Ik schaam me tegenover mezelf, dat 't verbleekt met den dag. Vergeten heb ik 't natuurlijk niet, maar 't doet me geen pijn meer en dat geeft zóó'n leegte, dat ik soms denk: ik wou dat ik er nog om treuren kòn. Maar ik kan niet meer... Dat deel van me, waarmee ik heb liefgehad is dood, geloof ik...
‘Nee, Walter 't is niet dood. 't Is ... 't is alleen ingeslapen. O beloof me toch, dat je 't geluk grijpen zult als 't bij je komt. Laat 't niet voorbijgaan uit piëteit voor 't verleden. 't Is 'n mooie, 'n nobele
| |
| |
liefde geweest, waarop geen goeie vrouw ooit jaloersch zou kunnen zijn.’
Er klonken haastige voetstappen over 't kiezel, die hen beiden verschrikt deden opzien... 't Was Loes, vroolijk en fleurig in 'n rose katoentje, dat haar volgens Bram op 'n roos deed lijken, met Krik aan 'n handje en Tim achter zich aan.
‘Zoo zitten jullie daar nog. Hè kom mee, anders wordt 't veel te laat voor 'n wandeling. Of is 't jou te warm Tine? Dan kunnen we natuurlijk ook hier komen zitten en straks gezellig samen theedrinken, buiten.’
‘Nee, 'k wil graag 'n eindje loopen,’ zei Tine opstaande.
‘Waar gaat de tocht heen, vroeg van der Voordt, z'n hoed grijpend.
“O, niet ver. Naar 't Uilenbosch bij 't Schootven als jullie 't goedvinden. Dat had ik met Machteld en Job afgesproken.”
“Waar zijn die?”
“O ze wachten op de witte bank tot we komen. Kom Krik, ga jij nou zoet naar Kokkie en Jaantje.”
“Magge we dan belle blazen net as gisteren?”
“Ja, vraag maar wat zeepsop aan juffrouw Betje. Jullie pijpen moet Jaantje dan maar van 't kastje op de slaapkamer nemen. Daar liggen ze bovenop. Begrepen, Krikkeman?”
“Túúrlijk,” riep 't kereltje en hij holde weg in de richting van den moestuin, waar Jaantje 's middags altijd te vinden was.
“Wat zien ze d'r allemaal heerlijk uit met hun
| |
| |
verbrande gezichtjes. Je hoeft niet te vragen, of de buitenlucht hun goed doet,” zei Tine, terwijl ze gearmd met Loes den tuin doorliep en van der Voordt peinzend volgde.
“Ja, hè; dat jongentje Wesselinck is hier ook heelemaal bekomen. O, daar zijn Els en Miep! Gaan jullie maar gauw naar Krik, die is aan 't bellen blazen.”
“Waar tanteke,” vroeg Elske, haar kousen optrekkend.
“Ik denk in den moestuin.”
“O, ga je mee, Miep!” en 't tweetal zette 't op 'n loopen.
“'n Knap kindje, die Miep,” vond Tine.
“Ja, maar wel 'n katje. Ze kunnen flink kibbelen, die twee. 't Eene oogenblik zijn ze boos en dan loopen ze weer met hun armen om elkaar heengeslagen. Jammer dat Welters en Mevrouw Dorens en Truida weg zijn. Om Welters vooral had je zeker moeten lachen! 't Was zoo'n aanstellerig type met poedelharen en smachtende blikken, maar hij speelde goed.”
Een eind verder op de witte bank zaten Job en Machteld.
't Is hier 'n heerlijk oord,’ riepen ze.
‘Ja, dat wil ik wel gelooven,’ antwoordde Tine lachend. Job had z'n meisje 'n slinger witte windekelken om 't hoofd gelegd.
‘Wat 'n idylle!’ plaagde Loes.
‘Zonde hè? Ze zijn dadelijk slap. Kom maak ze nou maar los,’ en Machteld bukte, om zich door
| |
| |
Job van haar tooi te laten bevrijden, maar hij veinsde haar verkeerd te begrijpen en trok vlug de haarspelden uit haar wrong, zoodat heur haar ineens in golven naar beneden gleed.
‘Jakkes, wat doe je nou, akelige jongen!’
‘En je zei zelf: maak ze nou maar los.’
‘Och, je weet heel goed wat ik bedoelde. Flauw van je, hoor,’ en Machteld wou boos kijken, zich geneerend voor van der Voordt, maar ze begonnen allen te lachen en van der Voordt zei:
‘Kom, laat 't hangen. Je ziet er zoo klassiek uit. Net Ophelia.’
‘Maar ik dank er voor om voor Hamlet te spelen,’ riep Job.
‘Geef dan de haarspelden hier en loop jullie door, dan zal ik Machteld helpen met 'r haar weer op te maken,’ en Loes zette zich naast haar vriendin en hielp haar 't euvel herstellen.
Van wandelen kwam niet veel dien middag. Bij 't ‘Schootven’ dat aan twee zijden door geboomte werd ingesloten, vonden ze zoo'n heerlijk plekje, dat ze besloten er even te gaan zitten, en 't beviel hun daar zoo goed, dat ze lui en lekker in 't zondoor-stoofde dennenbosch bleven liggen tot de etensbel waarschuwde.
‘En wie doet me nu de eer en 't genoegen mee naar 't dorp te wandelen. Ik moet absoluut naar de post, om te zien of er ook 'n brief voor me gekomen is, die 'k al 'n paar dagen wacht,’ vroeg van der Voordt, toen 't diner was afgeloopen. ‘Niet allemaal tegelijk.’
| |
| |
‘O, ik zou wel willen, maar 't is nog zoo warm en ik ben moe van 't harde werken vandaag,’ zei May Leydsius, die naast hem zat.
‘En ik zeg je, dat er van avond onweer of regen komt. D'r was vanmiddag al zoo'n werking in de lucht,’ voorspelde Verhaer.
‘O, dat is al zoo lang. Wie voelt er roeping? Eventjes op en neer maar. Met de thee zijn we weer thuis! Jij niet Loesje? Dan ga ik maar per fiets even alleen.’
‘Nou ik wil wel mee, maar ik loop liever; 'k heb haast niet gewandeld vandaag. Zeg, Huug, ik ga met van der Voordt naar Spijke,’ riep Loes over de tafel naar Hugo.
‘Best. M'n zegen,’ wenschte hij.
‘Ik begrijp niet, wat jullie verzint,’ met die hitte. 'k Zou nog liever,’ zuchtte Bram toen van der Voordt en Loes opstonden.
‘Niet iedereen is zoo lui als jij,’ plaagde Loes.
‘Dan gaan we maar. Zooveel te eer zijn we terug. Saluut,’ wuifde van der Voordt tegen 't nog aan 't dessert zittende clubje en hij opende de deur van de eetzaal voor Loes.
‘'k Zal m'n fietscape meepakken. 'k Vertrouw 't toch niet zoo heel hard,’ zei hij, z'n cape van den kapstok nemend toen ze door den gang liepen.
‘O ik ben er niets bang voor. Ik neem alleen dit ijswollen doekje mee. M'n hoed is boven en 'k heb geen lust om 'm te gaan halen. In 'n goed uurtje zijn we toch weer thuis,’ en Loes stapte naar buiten.
| |
| |
‘Tante, tante, breng je pepermuntballen voor ons mee? Hè toe, als we zoet naar bed gaan,’ riep Elske hen achterna door 't openstaande raam van de eetzaal.
‘Verbeeld je, je moet natuurlijk toch zoet naar bed.’
‘Ja dat zullen we ook. Maar breng ze dan mee. Als je nou uitgaat ben je niet meer vroeg genoeg terug om ons te vertellen,’ bracht Eef in herinnering en Miep Wesselinck, die er ook bij kwam, zei bij-de-hand:
‘U, kunt ze krijgen bij Driek de Roo z'n zuster. Schuin tegenover de bakker.’
‘Nu we zullen zien,’ beloofde Loes.
‘En wat moet ik meebrengen,’ vroeg van der Voordt, ‘prentbriefkaarten of olienootjes?’
‘Ik liefst briefkaarten,’ zei Eef dadelijk.
‘Hè nee, Miep en ik liever olienootjes,’ zei Elske.
‘Nou, dan maar allebei,’ besloot van der Voordt, onder 't gejuich van de kleine bengels, hoewel Loes hoofdschuddend aanmerkte, dat 't heusch te veel was.
‘Och,’ zei hij zuchtend, terwijl ze naast elkander 't hek door en den grintweg naar Spijke opwandelden, ‘'k ben zoo weinig in de gelegenheid om ze te verwennen. Misschien is 't morgen al uit?’
‘Hoe bedoel je. Je gaat toch niet weg?’ Loes keek hem verschrikt aan.
‘Nee, denkelijk niet, maar 't zou kunnen zijn, dat ik morgen naar den Haag gekommandeerd
| |
| |
word. Zie je, 'k heb gesolliciteerd naar 'n betrekking als hoofdredacteur aan 'n krant daar. 't Geeft me niet heel veel meer, dan m'n baantje in Amsterdam, maar m'n broer Fré en m'n schoonzuster hebben er erg op aangedrongen, dat ik 'n kansje wagen zou, om ook in den Haag te komen. We zouden dan natuurlijk veel meer aan mekaar hebben, maar er zijn zooveel liefhebbers! Na vijf Augustus hoef ik me geen illusies meer te maken.’
‘En vandaag is 't de vierde al,’ zei Loes, moeite hebbend, niet te laten merken hoe blij ze was, dat er waarschijnlijk niets van zou komen en hij zou blijven tot z'n vacantie uit was.
‘De kans is heel gering. Maar 't zou toch kúnnen zijn, dat er nu in Spijke 'n brief voor me ligt. Ze bezorgen 's avonds niet meer op Lindenhof en dus zou die blijven liggen tot morgenochtend en dan moest ik misschien in eens hals over kop m'n boeltje pakken en op reis. Of m'n boeltje pakken niet, want ik zou hier stellig weer zoo gauw mogelijk terugkomen en m'n vacantie hier uitdienen als 't eenigszins kon.’
‘Spijt 't je erg als er geen brief is?’
‘Och, 'k zal de slag wel te boven komen, denk ik. Ik heb 't heel naar m'n zin in Amsterdam. 't Zou alleen om Fré zijn, als ik naar den Haag ging.’
De gang naar 't postkantoor bleek een vergeefsche reis. Er was geen brief voor van der Voordt, wel een voor Hugo uit Zürich van Rob van Meerten, zooals Loes dadelijk zag. Zeker kwam hij
| |
| |
daarin nog eens in kleuren en geuren zijn engagement met Ellen Livingstone meedeelen.
‘Geef maar hier, ik zal 'm wel bij me steken,’ zei ze, den brief van van der Voordt aannemend en toen lachend: ‘ik condoleer je, Walter. Spijt 't je erg?’
‘Nee, want ik had 't wel voorzien. Ik zal de teleurstelling met mannenmoed dragen. De goeie keerzij van de medaille is, dat ik nu tenminste ongestoord van m'n vacantie genieten kan,’ en hij keek zoo vroolijk, alsof er iets heel prettigs gebeurd was, terwijl ze uit 't bedompte portaaltje van 't kleine hulpkantoor naar buiten stapten.
‘En nu onze boodschappen: pepermuntballen, olienootjes en briefkaarten!’
't Was spoedig afgedaan daar ze alles in één winkel krijgen konden. Van der Voordt stak de inkoopen bij zich en ze verlieten 't dorpje en waren al gauw weer op den grintweg.
‘Kijk die lucht eens betrekken. We krijgen toch 'n buitje. Verhaer had gelijk, hoor,’ zei Loes met 'n bedenkelijk gezicht naar de dreigende wolken ziende, die zich snel uit de kleine ‘donderkoppen’ aan den horizont schenen los te winden.
'n Dof gerommel grommelde aan uit de verte.
‘Zag je 't lichten? Ja, dat wordt 'n onweertje. Laten we omkeeren en bij Driek 'n rijtuig bestellen.’
‘Welnee, we zijn bijna net zoo gauw op Lindenhof als weer heelemaal bij Driek terug. Nat worden we toch. Laten we asjeblieft maar doorloopen.
| |
| |
Ik heb niets aan wat bederven kan. Ik zal heusch niet smelten van 'n druppeltje,’ beweerde Loes.
‘Nou, vooruit dan, maar dan zal ik je goed laten loopen,’ en van der Voordt zette er duchtig de pas in. ‘In 'n kwartier kunnen we thuis zijn als we zóó doorstappen.’
Loes lachte, kon hem slechts met moeite bijhouden.
‘Zeg, 'n beetje langzamer alsjeblieft,’ verzocht ze na 'n oogenblik, ademloos en rood van inspanning en hij hield iets in.
'n Zware slag dreunde er. Ze stonden beiden stil.
‘Prachtig hè, die blauwe zig-zag over de hei! Maar nu wordt 't meenens, hoor! Je bent toch niet bang, Loesje?’
‘Bang? Welnee. Ik vind 't prachtig en hoogst avontuurlijk. Als ik nou alleen was ... maar met jou... Hèè...’
'nTweede slag volgde. Ze sloot haar oogen, verblind door 't felle licht.
‘Vooruit, Loes, vooruit. We worden kletsnat en jij bent zoo dun gekleed. Je kunt m'n cape natuurlijk krijgen, maar die beschut niet genoeg. Die is zoo kort.’ En hij greep haar bij 'n arm en trok haar 'n eind mee, tot ze allebei buiten adem waren en elkander hijgend en lachend aanzagen.
Ratelende slagen donderden aan boven hun hoofden. 't Werd schemerdonker; af en toe vielen er druppels, maar de wind hield den regen tegen.
‘'t Is of de lucht splijten zal. 'k Heb 'n ge- | |
| |
voel of er achter ons gevochten wordt en we samen hard wegloopen, om 't gevaar te ontvluchten...’
De woorden waren Loes nauwelijks uit den mond, toen 'n daverend dreunen weerklonk en 'n hel geflikker den ganschen omtrek in blauwe vlammen scheen te zetten. In de hei, geen vijftig pas van hen af, sloeg 't in 'n eenzamen dennenboom, wiens top krakend ter aarde boog.
‘O!’ ze hield haar handen voor haar gezicht, trillend over haar heele lichaam.
‘Wat is 't Loesje. Ben je bang?’ Van der Voordt zag haar bezorgd aan, zichzelf verwenschend, dat hij haar tot dezen tocht, die niet zonder gevaar bleek, had aangezet.
‘Nee bang niet. Heusch niet. Maar 't was zóó vreeselijk hard en zoo dichtbij,’ zei ze rillend in den regen, die nu ineens in stroomen naar omlaag gutste en ze wikkelde snel haar ijswollen doekje om haar hoofd en schouders, terwijl hij z'n cape uitschudde.
‘Mit meinem Mantel vor dem Sturm beschütz ich dich,’ declameerde hij, de cape om haar heen slaande.
‘Maar je wordt zelf klèts. 't Is m'n eigen schuld. Dan had ik ook maar wat mee moeten nemen.’
‘Je houdt 'm om hoor,’ zei hij gebiedend. ‘Voor mij komt 't er niet op aan. Ik kan er tegen. En nu vooruit. We moeten zien dat we thuiskomen. Schuilen kunnen we nergens, maar we zijn gauw
| |
| |
op Lindenhof als we flink aanstappen. Geef me 'n arm,’ en hij trok haar mee.
Het onweer dreef af. Soms lichtte 't, dreunde er nog 'n dof gerommel, terwijl de regen bleef stroomen. Dwars door de plassende stortbuien gingen ze verder, dicht naast elkaar, zwijgend.
Loes voelde 't bloed naar haar hoofd stijgen en haar hart bonsen van wondere ontroering... Ze wist zelf niet wat haar bezielde. Ze wist alleen, dat 't heerlijk was ... dat ze zoo úren lang met hem door den regen zou willen loopen... Ze durfde hem niet aanzien, liep strak voor zich uit te kijken...
Maar hij vóelde haar ontroering, die hem zeer verraste, toen verwarde...
‘'t Geluk grijpen als 't bij je komt. 't Niet laten voorbij gaan uit piëteit voor 't verleden!...’> Wie had dat ook weer gezegd?’ O ja, Tine... vanmiddag nog...
Zou dit 't geluk zijn. Zou Loes heusch... Toen kreeg z'n kalme, koele verstand weer de overhand.
‘'k Lijk wel gèk. Hoe kom ik zoo,’ redeneerde hij tegen zichzelf en hardop, als om z'n eigen gedachten 't zwijgen op te leggen, zei hij:
‘Ziezoo, we beginnen op te schieten. Daar heb je de lichtjes van Lindenhof al. Ben je erg nat, Loes?’
‘M'n schoenen en rok natuurlijk wel, maar van boven ben ik, dank zij jou cape, heelemaal droog. Maar wat zie jij d'r uit!’
Ze durfde hem voor 't eerst aanzien en lachte zenuwachtig:
| |
| |
‘'t Is net of je heelemaal in 't water gelegen hebt. 't Is flauw van me, maar ik moet lachen, je ziet er zoo armoedig uit,’ en ze schaterde, niet tot bedaren te brengen. Van der Voordt lachtte mee en verzekerde, dat hij zich eerst door juffrouw Betje zou laten uitwringen voor hij binnenkwam.
‘Potstauzend wat 'n weer! Hoe is 't? Hebben jullie er alles van gehad? Job en ik waren net van plan jullie met de kar van Cis tegemoet te gaan. We werden heusch ongerust,’ zei Hugo, dien ze, gewapend met 'n groote paraplu, bij 't hek van Lindenhof tegenkwamen.
‘'t Was zwaar weer 'n oogenblik, maar hier zijn we toch allebei heelhuids en kletsnat. Ik maak je m'n compliment over je zusje, Freybergh. Ze heeft zich kranig gehouden,’ prees van der Voordt.
‘O, maar ik vond 't dól. 't Was prachtig die blauwe flitsen over de hei,’ riep Loes opgewonden, terwijl Hugo haar naar binnen duwde en Tine, Machteld en May op 't hooren van hun stemmen de gang kwamen ingeloopen en zich verdrongen, om Loes van de cape te ontdoen en haar en van der Voordt met vragen te overstelpen, te beklagen en uit te lachen. De conversatiezaal liep leeg. De juffrouwen Bleeker, de oude heer en mevrouw de With, iedereen moest er 't zijne van hebben.
‘Wat zien ze d'r uit!’
‘Ze hebben geen droge draad meer aan het lijf!’
‘Geef ze toch wat te drinken.’
| |
| |
‘Loes, was je niet doodsbang?’
‘Nou, ik dacht wel, dat jullie saus zouden krijgen.’
‘Hier, hier is warme thee, drink uit. Dat zal jullie goed doen.’
‘Juffrouw Betje, warme citroen-grog, gauw wat,’ kommandeerde Bram Leydsius en hij holde zelf naar de keuken, gevolgd door Verhaer, die ook al helpen wou.
‘Laat ze zich toch eerst gaan verkleeden! Allo Walter, geef jij 't goeie voorbeeld en verdwijn! Nee Loes, straks de verhalen. Eerst droog goed aan. Je wordt nog ziek. Hugo, zeg jij nu toch eens, dat ze eerst naar boven gaat,’ riep Tine hoofdschuddend en Loes antwoordde lachend:
‘Gunst, ik ga al. Nou, zoo-met-een-vertel ik verder,’ en ze reikte Machteld 'n leeggedronken theekopje over, volgde toen van der Voordt's voorbeeld en liep de trap op, ritselend van 't nat, 'n vochtig spoor latend op iedere trede, evenals haar voorganger.
‘Wie 't eerst beneden is, Walter,’ wedde ze.
Loes won 't glansrijk. Ze was wel vijf minuten eerder in de conversatiezaal en zat midden in den kring van belangstellenden nog eens 't heele verslag te doen, toen van der Voordt binnenkwam.
De avond verliep verder gezellig. Wesselinck vergastte 't gezelschap op 'n omstandig verhaal van 'n overstrooming, die hij in z'n jeugd had meegemaakt en Bram beschreef met gloed 'n aardbeving door hem in Amerika beleefd, hoewel May
| |
| |
verzekerde, dat hij daar nooit 'n voet gezet had, zoodat hij eindigen moest met eerlijk te bekennen, dat hij iets dergelijks wel eens ergens gelezen had.
't Was lang over elven voor men er eindelijk toe kon besluiten op te breken. Toen stond Hugo op, nam z'n blaker uit de lange rij, die door juffrouw Betje in eigen persoon iederen avond op 't buffet werd klaargezet en begon goeden nacht te wenschen, wat 'n heilzamen invloed op de anderen uitoefende, die spoedig in rij en gelid naar boven trokken, ieder met z'n brandende kaars, 'n lange, vroolijke processie.
‘Ik hoop maar, dat je geen nadeelige gevolgen van onzen tocht zult ondervinden, Loesje,’ zei van der Voordt even haar hand vasthoudend, die ze hem boven op 't portaal tot afscheid reikte.
‘Welnee, zoo'n teer poppetje ben ik niet. Ik vond 't heerlijk.’
Weer durfde ze hem niet aanzien, haar hart bonsde... De blaker beefde in haar andere hand en de flikkerende kaars bescheen haar gloeiend rood gezicht, toen hij met iets trillends in z'n stem wenschte:
‘Slaap wel, kindje!’...
Als in 'n droom zat ze even later op haar bed neer, onbeweeglijk, overstelpt van geluk door haar ontdekking. Ze had hem lief... en hij háá...
En haar gezicht in haar handen bergend, barstte ze in tranen uit, geen anderen uitweg wetend voor haar groote, stralende blijdschap.
Langzaam, heel langzaam was 't gekomen, zon- | |
| |
der dat ze 't zelf wist. Ze had er zich geen rekenschap van gegeven, zich maar laten leven die laatste, heerlijke weken van hun samenzijn. 't Was of er iets in haar geslapen had, dat nu ineens wakker werd. En ze schreide tot ze geen tranen meer had, begon zich toen uit te kleeden, vaag beseffend dat 't laat was en ze zoo niet kon blijven zitten den ganschen nacht, al voelde ze dat 't haar onmogelijk zou zijn den slaap te vatten.
Ze was nog nooit zoo klaar, zoo helder wakker geweest, maar 't was heerlijk te liggen denken onder 't zachte geruisch van den regen op de lindeboomen...
Morgen, morgen zou, wat ze nu ieder voor zichzelf wisten, uitgesproken worden tusschen hen beiden.... Hoe stond 't ook weer in dat lied van Strauss, dat Machteld altijd voor Job moest zingen?....
‘Stumm werden wir uns in die Augen schauen,
Und auf uns sinkt des Glückes stummes Schweigen,’
zong 't in haar ooren en ze vóórvoelde dat geluk zóó, dat ze niet rustig kòn blijven liggen, maar even rechtop moest gaan zitten in bed, om vrijer te kunnen ademhalen...
Hugo, de kinderen, ze zouden allemaal blij zijn. ‘Oom Walt!’ O, hij was geknipt voor ze! Wat zouden ze 't grappig vinden, dat hij nu werkelijk hun oom werd! Huug mocht hem graag, héél graag zelfs en dat zou veel goed maken, want natuurlijk
| |
| |
waren de maanden geteld, die ze nog in zijn huis doorbracht....
Dat deed haar even pijn; 'n schaduw viel over 't lichtende geluk, nu ze zich daar in dacht: zij weg van Arcadia, voor góed, weg uit 't huis waar ze zooveel hadden doorgemaakt Huug en zij. Betáálde hulp, 'n vreemde, haar plaats innemend... Huug en de kinderen met 'n ander in hun midden...
Och, 't léék misschien erger dan 't later blijken zou. Niemand was onmisbaar als 't er op aan kwam en ze zouden toch wel niet zoo heel gauw trouwen. Ze konden best nog wat wachten. In ieder geval was 't nu de tijd niet, om er al over te gaan tobben. Wat 't zwaarst was, moest 't zwaarst wegen. Ze zou Walter volgen overal heen, al was 't naar 't andere eind van de wereld, dat wist ze zeker. Ze had hem lief... alle bedenkingen, die ze hier tegenin bracht, waren tekortkomingen aan haatgevoel voor hem. Neen, ze zou niet aarzelen, geen oogenblik.
Goddank, dat die brief niet gekomen was! Dat hij blééf. Zou hij nu net zoo aan haar liggen denken, zooals zij aan hem... ook zoo verlangen naar morgen?...’
Ze telde de uren, die er nog verloopen moesten voor ze elkaar weer zouden zien, trachtte toen den tijd te vullen met alles en alles, van den eersten keer, dat ze hem ontmoet had, tot het gebeurde van dezen avond, aan zich te laten voorbijgaan...
Ze wilde zichzelf wijs maken, dat ze dadelijk onbewust van hem gehouden had; maar ze wist heel
| |
| |
goed van niet, lachte om haar eigen dwaasheid. 't Zou wel romantisch geweest zijn, maar daar was zij heelemaal de persoon niet naar. Ze had geen licht-ontvlambaar hart; ze was nooit verliefd geweest voor zoover ze zich herinneren kon, wat onder haar vriendinnen als 'n groote zeldzaamheid gold. Ze vonden haar erg ‘nuchter’ op dat punt.
Als schoolmeisje had ze 't land gehad aan ‘zoenerige verhalen’ en ze had ook nooit met-jongensgeloopen, hoewel dat 'n tijdlang in haar klasse in zwang geweest was. Machteld en zij waren de eenigen geweest, die er geen ‘vriend’ op na hielden indertijd. Machteld niet, omdat ze 't ‘ordinair’ vond en toen al ‘zoo'n beetje’ van Job hield, en zij niet, omdat ze er totaal geen behoefte aan voelde, 't zelfs hoogst belachelijk durfde noemen, en ze herinnerde zich, hoe ze haar eens ‘op de krans’ hadden uitgelachen toen ze, na 'n interessante geschiedenis van Paula van Meerten met 'n buurjongen, fier beweerde:
‘En ik kan me op twee dingen beroemen: ik heb nog nooit kiespijn gehad en ik ben nooit verliefd geweest!’
Hoe heerlijk was 't, dat ze nu 'n gave liefde te geven had! Dat er niets verspild, niets verloren gegaan was van die groote, gróóte schat. Misschien deden zulke kinderachtigheden niet af tot je werkelijke Liefde, maar 't was toch heerlijk, dat er niets anders geweest en niets anders zijn zou dan dit ééne....
| |
| |
Arme Walter, wat was zijn leven treurig geweest tot nog toe. Hij had al zooveel doorgemaakt en hield nu misschien heel anders van háár, dan zij van hem... Maar zij zou goed kunnen maken wat er bedorven was. Niets zou haar te veel zijn... Z'n liefde voor Annie deed haar pijn om hèm, maar ze was er in 't minst niet jaloersch op. Ze geloofde zelfs minder van hem te zullen houden, als die er niet geweest was. Juist dóór dat verleden, vóóral door hetgeen hij voor Annie's kind gedaan had, had hij haar in 't begin aangetrokken en hij had immers zelf gezegd dien morgen bij de witte bank: ‘We zouden nooit gelukkig geweest zijn als ze mijn vrouw geworden was, want ze was coquet en ik jaloersch. Ten slotte zijn misschien toch alle dingen maar goed, zooals ze nu eenmaal zijn.’
Ja, nu zou 't goed worden, als zij alles voor hem zijn mocht. O, ze stond wel verre bij hem achter... Ze was nog zoo jong en zoo dom; ze wist eigenlijk niets... en hij zoovéél... Maar hij zou immers àlles van haar kunnen maken. O, ze geloofde vast te kunnen worden, zooals hij haar hebben wilde...
Zoo lag ze langen, langen tijd, tot de regen ophield en 't doodstil werd...
Even was ze op 't punt in te dommelen; toen schrikte ze overeind, doordat 'n haak, waarmee een der blinden van 't raam was vastgezet, losschoot en ze stond op, om het blind, dat vervelend heen en weer klepperde, vast te maken.
Ze boog zich buiten 't raam, duwde den roes- | |
| |
tigen haak vast in 't oog. De zoele koelte streelde haar warme hoofd, diep ademde ze de frissche nachtlucht in, opziend naar den helderen hemel, waar de sterren al verbleekten.
Toen, in 'n plotseling onweerstaanbaren drang naar uiting, greep ze 'n potlood en 'n stuk papier van 't kleine, geelgeverfde tafeltje bij 't raam, haalde 't rolgordijn hoog op en schreef, liggend op haar knieën, 't blad papier vóór zich op de vensterbank, wat als 't ware 'n inwendige stem haar influisterde:
'k Zie de sterren bleeken,
Huivert vreugd-gefluister!
'k Voel m'n gansche wezen
| |
| |
Ze las 't niet over. Ze kon in de grauwe schemering niet eens lezen wàt ze neergeschreven had, maar ze voelde zich verlucht, veegde haar oogen af en legde 't stukje papier onder haar hoofdkussen.
'n Weldadige loomheid doorstroomde haar.... Goddank, 't stond er...
Later vond ze 't maar 'n zwakke, 'n gebrekkige afspiegeling van die vreemde emotie, maar op dàt oogenblik was ze als bevrijd van iets drukkends, dat haar bezwaard had en moe... zoo heerlijk moe...
Rillend ging ze weer liggen, strekte zich behagelijk uit onder de dunne deken, even voelend naar het stukje papier onder haar hoofdkussen.
Nog maar enkele uren... dan zouden ze elkaar weerzien... 't Werd zwaarder en doffer in haar hoofd en de slaap, die zich zoo lang had laten wachten, overmande haar zachtkens en hield haar in z'n macht tot de zon hoog aan den hemel stond.
|
|
Auteursrecht onbekend