|
| |
| |
| |
Hoofdstuk III.
‘Tante Loesje, tante Loesje, ben je nog niet wakker? Hè, ik wou zoo graag bij je in bed.’
Elske, altijd tamelijk vroeg bij de hand, had op haar eigen kamer en op die van Loes de gordijnen wijd opengeschoven en stond nu beschenen door 't klare daglicht, in haar kort, wit nachtponnetje op 'r bloote voetjes voor tante's bed, 't blonde krullekopje heelemaal in de war.
‘Tante... hè tanteke,’ herhaalde 't kind.
Er kwam wel geen geluid, maar Loes bewoog zich even, zoodat Elske niet langer de verleiding kon weerstaan en tante alles behalve zacht aan één van de beide lange vlechten trok, die uitlokkend 'n eind buiten boord hing.
‘O... hè... au,’ kreunde Loes, zich verschrikt oprichtend. En de vlecht naar binnen halend, gaapte ze: ‘zóó ben jij 't, Els?’
‘Ja schattert, dee ik je pijn? Sliep je nog zoo lekker? Nee hoor, dan kom ik niet. Zal maatje je nog 's warmpjes toedekken? Ga dan maar liggen, kindje. Zóó zóó’ en Elske lei berouwvol haar donzige wangetje tegen Loes' wang en suste haar
| |
| |
als 'n klein, bezorgd moedertje. Teeder drukte Loes 't blonde hoofdje tegen zich aan.
‘Wou je erg graag?’
‘Ja, lieve snoes van een tante Loes, maar ik dacht, dat jij nog liever 'n beetje wou slapen.’
‘Nee, kom maar gauw. O foei, wat is 't laat. Over half negen al,’ ontdekte Loes op 't horloge kijkend, dat naast haar op 't beddetafeltje lag. ‘Heel even, hoor Els. Kind, wat ben je koud. Heb je al dien tijd op je bloote voetjes geloopen? Waarom trek je je pantoffels toch niet aan! Dat is stout van je. Je vat kou zoo!’ knorde ze toen Elske rillend tegen haar aankroop.
Daar werd op de deur gebonsd.
‘Liggen de luilakken nog in bed? Nou, dat is ook een mooi begin van 't nieuwe jaar! Ik kom Krik brengen. Eef en ik zijn al lang klaar, maar we mogen er zeker niet op,’ klonk Hugo's stem om den hoek.
‘O jawel. Breng Krik maar gerust hier. Treedt binnen, boeren, burgers en buitenlui,’ noodigde Loes en daar kwamen ze. Huug in z'n versleten, bruin fluweelen schildersjasje, met Krik in 'n deken gepakt als 'n klein aapje op z'n arm, en Eef heelemaal klaar en onberispelijk in z'n zondagsche matrozenpak.
‘Hier, pak aan je loodje,’ en Hugo zette z'n jongsten zoon, ontdaan van de wollen deken op het bed, terwijl Loes en Elske, de neuzen even boven 't dek, zich slapend hielden en gichelend
| |
| |
snurkten tot groot vermaak van Krik, die verrukt schaterde: ‘O Pakie, 't lijke wel biggetjes!’
‘Waar is Kokkie? Waar is die kleine mol?’ Eef rende door de tusschendeur naar de andere kamer, en haalde 't kleintje slaperig en wel uit 'r nestje. Met 'n vuurroode kleur, knippende oogjes en een duim in 't mondje, terwijl ze met 't andere handje 'n wollen schaapje vasthield, werd de baby naar binnen gedragen.
‘Och klein kleutertje, wat doen ze toch met je? Kom maar hier. Heb je nog zoo'n slaap? Wou je nog even 'n “kein dutsje” doen hier bij tante?’
Loes hield haar armen al uitgestrekt om 't kleintje van Eef aan te nemen, maar Hugo hief plagend z'n horloge in de hoogte en Kokkie, die 't heerlijk vond om met ‘Pakie's tiktak’ te spelen, liet de arme Bèbè vallen en stak met 'n verrukt: ‘Dag zoete Pakie’ 'r armpjes naar haar vader uit, die haar hoog boven z'n hoofd beurde en riep:
‘Nee, tante Loesje, ze wil niks van je weten. Je krijgt 'r niet.’
Maar toen Loes net deed of ze erg verdrietig werd en met de handen voor 't gezicht huilde en snikte, zei de driejarige wijsheid met 'r beentjes trappelend om vrij te komen:
‘Och ze is zoo verdroefd! Kok wil tante Loesje 'n zoentje gefe!’
‘Welja, jij kan d'r ook nog wel bij. Hup, daar ga je! Van één... twéé... van drie...’ en Kokkie kwam schaterend bij tante terecht, sloeg 'r mollige
| |
| |
pootjes om Loes' hals en vleide met 'n allerliefst stemmetje: ‘Nou niete 'uilen. Zoet zijn, zoete tante Loesje!’ en Loes knuffelde 't kleintje, terwijl Krik en Elske paardje speelden met haar vlechten en Hugo vermaande:
‘Kom luilakken 'r uit! 't Is schande! Ik ga met Eef vast naar beneden om voor 't ontbijt te zorgen.’
Nee, och nee! O Huug! Alsjeblieft, laat mij 't doen,’ smeekte Loes, maar hij was niet te houden.
‘Ik zal toonen dat ik 't kan. Ik heb vroeger zoo lang op kamers gewoond en nou wil ik wel eens zien, wat ik nog van m'n ouwe handigheid heb overgehouden. 't Is je eigen schuld, zusje, omdat je zoo laat bent vanmorgen,’ plaagde. Hugo met Eef verdwijnend.
‘Hoor je wat jullie vader zegt? Opstaan en gauw naar beneden! Foei wat zijn we laat, de eerste dag van 't nieuwe jaar,’ en Loes bevrijdde haar vlechten uit drie paar kleine handjes, greep haar kousen en kriebelde Elske en Krik, die gilden van pret, 't bed uit.
‘Kom, wie 't eerst klaar is!’
‘Zeg, tante, hebben we vandaag 'n nieuw jaar? 'k Heb er niks van gemerkt,’ beweerde Elske, haar nachtpon over 'r hoofdje heen door de kamer gooiend, wat Krik bijzonder geestig vond.
Loes trachtte, terwijl ze Kokkie stevig tusschen de kussens metselde en de vergeten Bèbè opraapte om haar daarmee zoolang zoet te houden, 't geval eenigszins aan Elske duidelijk te maken en wees
| |
| |
naar den leegen scheurkalender aan den muur.
‘Op de kalender zit voor iedere dag van 't jaar 'n papiertje. Elke dag trek je d'r één af en als alle papiertjes er af zijn komt er 'n nieuw jaar.’
‘En als je dan 's vergeet om d'r een af te scheuren, dan raak je toch in de war, tanteke?’ Elske hield op met 't plonsen in de waskom en keek Loes vragend aan.
‘O, daar zorgen de menschen wel voor. Je hebt immers almanakken en in de kranten kan je 't ook altijd zien. Maar Krik wat voer jij daar uit?’ vervolgde Loes, verschrikt omkijkend naar haar jongste neefje, dat met bei z'n handjes in 'n waschemmer stond te plassen en er met 'n diep nadenkend gezicht een van z'n schoenen uit opdiepte.
‘Die was-t-er in gevallen en nou haal ik 'm er weer uit. Kijk-t-ie eens nat zijn. O, o, hoe koud,’ lachte Krik jolig, toen er 'n gulp water uit den schoen over z'n hansop stortte en z'n oolijk bakkesje glom van pleizier. Knoeien met water was de lust in z'n leven.
Loes, die zich eigenlijk niet houden kon om dat in-guitige snuitje, voelde zich toch verplicht boos te kijken.
‘Nee, Krik, de schoen is-t-er niet in gevàllen, maar jij hebt 'm d'r in gegóóid; is 't niet?’
‘Ja, ik heb de deksel van de emmer afgeneemt en toen jij niet keek, heb ik m'n schoentje d'r in gestopt. O, de heele grond is nat,’ juichte 't kereltje, niet in 't minst uit het veld geslagen.
‘'t Is heel stout van je en tante vindt je niets
| |
| |
lief, hoor.’ Loes pakte hem den natten schoen af en bette 't water met 'n spons van 't zeil op. Vervolgens tilde ze 't lastige jongmensen op 'n stoel en begon hem aan te kleeden, 't zekerste middel om verder kattekwaad te verhoeden. Krik had diep berouw. Hij kon er nooit tegen, dat iemand boos op 'm was, vooral tante Loesje niet en tante keek nou zoo streng... Z'n lipjes begonnen zenuwachtig te trillen en z'n groote, helblauwe oogen schoten vol tranen. Loes zag 't wel, maar deed of ze niets merkte, hoewel 't haar moeite kostte haar gemoed te verharden, want de bengel had als hij huilde zoo iets zielig-liefs, dat ze bijna niet van hem af kon blijven. Met gefronste wenkbrauwen trok ze hem z'n jaeger lijfje en broekje aan en wilde hem juist van den stoel nemen om hem te wasschen, toen hij met 'n snik en 'n schor huilstemmetje smeekte:
‘Wil je me... 'n afkuszoen geve... Dan za'k zoet zijn.’
Loes was dadelijk bereid en Krik lachte door z'n tranen heen en was z'n verdriet in één minuut alweer vergeten. Terwijl hij zelf z'n laarzen aanreeg liet Elske geduldig, maar met 'n allerpijnlijkst gezichtje 'r krullen uitkammen, waarin Loes als belooning 'n blauw lintje strikte. Toen mocht ze meehelpen om Kokkie aan te kleeden, die aldoor zoet met Bébé had zitten spelen en het 'n heerlijk grapje vond, om zoo 't rijk alleen te hebben in dat groote bed. Loes kleedde zich intusschen zelf haastig aan, belde Jaantje om de bedden af te
| |
| |
halen en stuurde Elske en Krik vast als afgezanten naar beneden, zelf spoedig met Kokkie volgend.
Nu, Loes moest eerlijk bekennen, dat Huug zich voortreffelijk van z'n taak gekweten had.
Eef, netjes door z'n vader gedrild, roerde in de pan met havermout, die zoo lang op de kachel warm gehouden werd en Hugo had met veel beleid boterhammen gemaakt, eieren gekookt en thee gezet, die afschuwelijk sterk was door 't lange trekken.
‘'t Lijkt wel tabak, hè, maar jullie hebt ook zoo geteut,’ verontschuldigde hij zich, als 'n echte Jan Hen de kopjes vullend en de pap op de bordjes scheppend, terwijl Loes de kinderen op hun stoelen zette en servetjes voorbond.
‘Je hebt toch wel 'n prijsje verdiend. Alles is verder zóó keurig in orde, dat ik er hard over begin te denken om jou voortaan maar voor 't ontbijt te laten zorgen. Wat zeg jij er van, Timmy? zullen we dat maar aan den baas overlaten,’ vroeg Loes, den taks aanhalend, die tegen haar opsprong.
‘Te veel eer, wel bedankt! Als je zulke plannen koestert, zal ik wel maken, dat je er gauw je bekomst van hebt,’ waarschuwde haar broer.
‘Gunst hoor de bel eens! Dat is nou al de vijfde maal, zoo lang we beneden zijn,’ beweerde Eef.
‘Allemaal goeie wenschen jongen,’ zei z'n vader.
‘Ja, 'n duur dagje vandaag. Je mag me straks
| |
| |
nog wel wat klein geld geven, voor al die wenschen, Huug!’
‘Tante, ik heb zoo'n honger in 'n boteram,’ riep Krik ongeduldig, die tot aller verbazing z'n havermout al naar binnen gewerkt had.
‘Maar kereltje, waar laat je dat zoo gauw? Wij zijn net begonnen. Wacht jij maar eens. Je lijkt wel 'n casuaris,’ zei Hugo, z'n hoofd schuddend over de gulzigheid van z'n jongsten zoon, die toch op 't thema doorging en smeekte:
‘Hè, 'k wou zoo graag 'n boteram met appelstroop, net as bij Oma.’
‘Nee, nee, nu niet. Misschien straks aan de koffie,’ beloofde Loes.
‘Há!’ riepen Eef en Elske tegelijk.
‘Zeg, Pakie, is 'n casuaris zoo'n eng, zwart beest, dat op 'n struisvogel lijkt,’ vervolgde Eef tot zijn vader.
‘En met van die booze, donkere oogen en 'n groote snavel, waar die alles mee oppikt. Ook wel 's spelden,’ vroeg Elske.
‘Ja, 't is een erg gulzig dier. En omdat Krikkeman daarnet zoo gauw zat te eten, zei ik “casuaris” tegen 'm.’
Krik vond de vergelijking kostelijk en schaterde:
‘Ik weet wat! Wij zullen strakjes diergaarde spelen! Eef is 'n leeuw, Els 'n beer en ik 'n casjewaris en dan gaan we vechten,’ stelde hij met schitterende oogen voor.
‘O, en dan maken we hokken van de stoelen
| |
| |
en de tafel en dan breken we los,’ riep Elske geestdriftig.
‘Tim kan ook meedoen. Die kan een aap verbeelden,’ vond Eef.
‘Als 't dan maar boven op de speelkamer gebeurt. Jaantje is bezig om er de kachel aan te maken. En beloven jullie, dat je Kokkie rustig zult laten spelen en dat je al de rommel weer zèlf opruimt, want Geertje gaat vandaag uit en dan heeft Jaantje 't natuurlijk veel te druk om jullie te helpen.’
‘We zullen heusch alles netjes opruimen, tanteke en ik zal wel op Kok passen,’ verzekerde Eef.
‘Wou Kok graag met Poppejans en Poppefrans spelen?’
‘Ja, Els en ook met 't wiegje, hè, want ze moete allebei na' bed. Ze hebbe zoo'n saap,’ beweerde 't kleintje, wijs met 'r krullekopje schuddend.
‘Nou kinderen, dan is 't goed; dan kan ik hier rustig omwasschen en aan Oma schrijven. Eef, jij bent toch klaar, ga jij maar vast 's kijken of jullie boven terecht kunt. Nee, eerst je melk-opdrinken,’ vermaande Loes. Eef verslikte zich in zijn haast om dat bevel te volvoeren en holde toen al hoestend de trap op, gevolgd door Timmy, die luid blaffend 't kleine baasje achterna sprong naar de speelkamer, 'n ruim drie-ramig vertrek, gedeeltelijk boven 't atelier gelegen.
Hugo, gewend aan 't getrappel van kindervoetjes boven z'n hoofd, vond 't meest wel prettig als hij z'n viertal hoorde leven maken, tot verbazing
| |
| |
van z'n vrienden en collega's. Van Meerten, 'n kennis, die nogal eens kwam oploopen en 't juist bizonder trof op 'n Woensdagmiddag, toen de drie oudsten boven een heidensch spektakel maakten, riep wanhopig:
‘M'n hemel, Freybergh, hoe hou je dat hier vol? 't Is of ze de boel afbreken. Ik zou geen streek kunnen doen als ik jou was.’
‘Och, kerel, 'n mensch went aan alles. Ons accomodatie-vermogen is grenzenloos. Wacht maar, tot je zelf getrouwd bent en kinderen hebt,’ kreeg hij lachend ten antwoord.
‘Brr nee! Dàn liep ik er uit! Voor goed, hoor,’ had van Meerten verzekerd, zichzelf geluk wenschend, dat 't met hem nog niet zoo ver gekomen was.
‘Groote goden, wat zou die goeie Rob zich nu ergeren,’ dacht Hugo, toen hij 'n oogenblik later in z'n heiligdom rondscharrelde en 't wilde-beestenspel boven zijn hoofd een aanvang nam.
‘Toe Loes, Loesje, zeg toch eens, dat ze niet zoo schreeuwen. 't Wordt me nou werkelijk te kras. Hun stembanden scheuren nog. 't Is pijnlijk om aan te hooren,’ riep hij om den deurhoek tegen Loes, die met Jaantje bezig was in 't provisiekamertje aan 't andere eind van de gang.
‘Ja, ik ga dadelijk. 'k Ben klaar. Hier Jaan, hier heb je rijst en suiker en macaroni,’ en Loes sloot de deur, draaide den sleutel om en rende de trap op.
‘Wat gane ze te keer, 't is zonde,’ mompel- | |
| |
de Jaantje, met 't vrachtje naar de keuken loopend.
't Was 'n meer dan oorverdoovend lawaai toen Loes binnentrad. De kinderen hoorden haar niet eens, want 't gebrul van de dieren Eef en Els, dat op zichzelf al meer dan krachtig was, werd bovendien begeleid door alleronmuzikaalst trompetgeschal van Krik, die met 'n vuurrood gezicht uit alle macht op 'n gedeukt trompetje stond te schetteren in de omgekeerde tafel, terwijl Eef en Elske brullend met de stoelen, die hun hokken verbeeldden, rammeiden en Kokkie van den weeromstuit ook al gillend met den pook op 'n stoof sloeg. Timmy kwam met den staart tusschen de beenen versuft naar Loes gewandeld, alsof hij haar z'n beklag wilde doen.
‘Maar kinderen,’ zei Loes, nadat zij de trompet en den pook in verzekerde bewaring gebracht had, ‘moet dat nou 'n diergaarde verbeelden? 't Heeft er niks van. Hebben jullie daar gisteren in Rotterdam heusch zoo'n leven gehoord? Ik heelemaal niet. De leeuw brulde niet eens en hebben jullie de casuaris soms op 'n trompet hooren blazen?’
‘Nee,’ schaterde Krik. ‘Dat kan niet, want hij heb geen handjes om 't vast te houë.’
‘'t Gaat eigenlijk niks leuk, niks ècht,’ zei Eef, schor van 't schreeuwen met 'n teleurgesteld gezicht.
‘En je wordt er zoo moe van,’ voegde Elske er aan toe, uitgeput op 'n stoel neerzinkend.
‘Ik weet wat, ik wéét wat!’ We zullen kennisje spelen, dan kan Kok ook meedoen. Magge we dan
| |
| |
't stoflaken en de lappen hebben,’ vroeg Eef, als altijd dadelijk met 'n ander plan voor den dag komend.
‘Ja, dat mag wel. Maar denk er aan, dat jullie alles opruimt.’
‘Ja heusch, tanteke. Hè en magge we dan ook de doos met verkleedgoed, omdat 't de laatste dag van de vacantie is,’ bedelde Elske.
Loes stond al boven op 'n stoel om de bedoelde doos, die veilig op de bovenste plank van de speelgoedkast stond, voor den dag te halen en onder daverend gejuich strekten vier paar kleine handjes zich uit om die van haar aan te nemen, want de groote kartonnen doos, waarin allerlei heerlijkheden van vroeger bewaard werden, zooals 'n oud pierrot-pak, 'n sleepjapon van vitrage en 'n rood fluweelen pofbroek, was in hun oogen 'n schatkist, en daar tante Loesje er zelden toe te bewegen was, om al dien ouden rommel prijs te geven, was de blijdschap groot. Zelfs Kokkie, zich ook verplicht voelend ‘met de groote kinnere’ mee te spelen, slaakte 'n kreet van verrukking, toen tante haar 'n verfomfaaid kransje van klaprozen op 't krullekopje zette.
‘Lekkere dot, geef me eens 'n kusje! Jij mag ook meedoen, hoor. Jij mag bloemenmeisje zijn,’ zei Elske, 't kleine ding knuffelend, terwijl Eef en Krik vechtend over den vloer rolden om 't pierrotpak, dat ze allebei wilden aantrekken.
‘Och jongen, je bent niet wijs. Je bent veels te klein voor dat groote pak. Je verdrinkt er in,
| |
| |
want 't is mij al te groot. Maar ik kan de mouwen en de pijpen van de broek tenminste omslaan en dan past 't me. Tante Loesje, zeg jij nou zelf 's, mag ik 't nou niet hebben,’ gilde Eef, vuurrood van drift, en 't scheelde niet veel, of Krik had 'n flinken stomp op zijn hoofd gekregen.
‘Evert, wil jij wel 's onmiddellijk ophouden met je broertje te slaan. Foei, schaam je, zoo'n groote jongen,’ berispte Loes, Krik wegtrekkend.
‘Ja maar, ja maar... zeg dan ook 's, dat hij dat pak niet hebben mag,’ jammerde Eef, diep verongelijkt en verschrikt, omdat tante hem zoo boos aankeek en ‘Evert’ noemde.
‘Als jullie vecht of kibbelt berg ik alles weer weg. Hier Krik, dat zal jou beter passen,’ en Loes diepte uit den voorraad 'n kort jasje op van helgroene zij met 'n kanten jabotje. Krik zag er potsierlijk mee uit, want 't hing hem tot op zijn voetjes en de mouwen moesten 'n heel eind omgeslagen worden, maar hij vond 't zelf prachtig, zoodat Eef 't dierbare pierrotpak houden kon en de vrede tusschen 't tweetal met een klinkenden zoen geteekend werd.
‘Juffrouw, meheer vraagt of u 's effe bij 'm op 't atteljé komt,’ kwam Jaantje om den hoek van de deur.
‘Zeg maar, dat ik dadelijk kom,’ zei Loes en toen tot de kinderen:
‘Kan ik er op vertrouwen, dat jullie niet meer vecht en niet zoo'n lawaai maakt? Pakie kan 't
| |
| |
heusch zoo niet uithouden. Hij heeft me daarnet ook al naar boven gestuurd.’
‘Nee, tante Loesje, ga maar gerust. We zullen zoet zijn,’ klonk 't in koor en Loes ging dus met de belofte, dat ze straks met Hugo zou komen kijken als de kermis klaar was.
Ze vond haar broer in een allergenoeglijkst luie stemming uitgestrekt op de rustbank, z'n onafscheidelijk pijpje in den mond en 'n krant, waarin hij niet las, naast zich.
‘Wel meiske, ben je daar. Dat is goed; ik heb je noodig.’
‘Zóó!’ Ze hoestte en trok 'r neusje op. ‘Bah, wat ruikt 't hier. Heb je weer van die vieze sigaretten gerookt?’
‘Ja, 'n paar. Maar m'n pijp bevalt me toch beter.’
‘Huug, Huug, je krijgt nog eens nicotine-vergiftiging van dat eeuwige rooken.’
‘Kom ben je mal! De oude neef Oostingh is bij de tachtig en heeft zijn heele leven niets anders gedaan. Ik kàn nou eenmaal niet werken zonder pijp.’
‘Dat kan ik me begrijpen. Vooral als je zoo hard werkt als nu. Wat heb je vanmorgen uitgevoerd als ik vragen mag,’ en Loes liep naar 't raam, waar 'n schildersezel stond met 'n studie in rood krijt er op, 'n oud gebogen jodenvrouwtje met negotiemand.
‘Vanmorgen niks. Die krabbel heb ik gisteren even gemaakt. Job Oostingh heeft me dat vrouwtje
| |
| |
gestuurd. 't Is 'n mooi model, prachtig van kleur, maar ze fopt erg. Nog erger dan andere modellen. Tusschen de druppeltjes door zal ik Krik's portret dan maar zien af te maken. Job vindt dat 't goed wordt. Hij was er nogal erg over uit.’
‘Dat dacht ik wel. Wat heb ik je gezegd,’ riep Loes vroolijk, want ze was erg met 't pastelportret van haar kleinen neef ingenomen en had er zelfs al 'n plaatsje in de huiskamer voor bedongen.
‘Ja, je bent 'n profetes,’ zei hij spottend.
‘Zeker, dat ben ik ook. Van de eerste opzet af heb ik gezegd, “dat wordt goed” en nou zie je maar eens. Ik ben zoo blij voor Krik, want 't kind vond dat poseeren zoo iets verschrikkelijks,’ zei Loes, terwijl ze vlak voor 't portret ging staan en 't kritisch bekeek.
‘Ja, hij deed aandoenlijk z'n best om stil te zitten,’ zei Hugo oprijzend. ‘Stumper, eens heb ik op 'm gebromd, omdat-ie zoo bewoog en toen ging hij huilen. O, ik had 't land aan m'n eigen.’
‘Hè, daar heb je nooit iets van verteld.’
‘Nee, hij was 't goddank gauw vergeten. Maar hij krijgt wat moois van me als 't af is. 'n Geestig profieltje toch, hè, dat gewelfde voorhoofdje en stompe neusje.’
Hij kwam naast haar staan.
‘Hier bij de kin is 't nog wat plat. Dat moet je veranderen. Maar doe er verder nu niets meer aan.’
‘Ik beloof niks. 't Oor is ook niet heelemaal in orde en de achtergrond moet hier wat donkerder.
| |
| |
Maar veel doe ik er toch niet meer aan. Kijk eens kind, dat heb ik gekocht,’ en naar 'n groote, antieke kast gaande, ‘'t artistieke rommelhuis,’ zooals Loes 't noemde, haalde hij daaruit te voorschijn: 'n paar tinnen schotels, 'n kruik, 'n koper bakje en 'n massa oude lappen, waaruit verrassend 'n stuk of wat tomaten vielen.
‘Huug, Huug, wat 'n zoodje,’ berispte Loes, de tomaten op den rand van de eikenhouten betimmering leggend, die de wanden van 't atelier halverwege bedekte.
‘Nou, is deze soms niet mooi,’ en hij hield haar 'n groote lap gefaneerd vieil or fluweel voor.
‘Ja, prachtig! O, dat zou 'n goeie achtergrond zijn voor 'n stilleven van die schotels en die kruik.’
‘Juist, dat is 'n idee. Ik zou morgen als m'n model me in de steek laat, wel weer eens 'n stilleven kunnen schilderen. Krik kan toch niet lang achtereen poseeren.’
‘Hè ja, die pompoenenfamilie heb je in 't najaar ook zoo goed verkocht.’
‘Zoo, practisch juffertje. Nou, vooruit, help me dan maar om die lap te drapeeren. 't Ding is zoo verbazend lang. 'k Wou 'm maar tegen de muur spijkeren en 'm dan zoo over de tafel laten afhangen, dan gebruik ik 'm ook als ondergrond. 's Kijken hoe of dat doet. Klim jij daar maar vast 's op de tafel en hou 'm op, wil je?’
‘Zóó, hoog genoeg?’ vroeg Loes zich uitrekkend op de teenen.
‘Ja, goed. Blijf zoo even staan als je kunt, dan
| |
| |
krijg ik 'n hamer en spijkers,’ en Hugo legde z'n uitgebrande pijp neer, gooide de overige lappen op 'n hoek van de tafel en zag haastig rond naar timmergereedschap.
‘Daar ligt 'n hamer. Daar op 't rek, naast die strandstudie van Job Oostingh. Gauw Huug, ik bréék,’ riep Loes.
‘O en hier heb ik spijkers. All right’ en in 'n wip stond hij op de tafel naast z'n zuster en dreef met forsche slagen 'n paar spijkers den muur in, zoodat de lap weldra in sierlijke, losse golven neerhing.
Daar ging de deur open. Elske, met 'n rooden zakdoek om 'r hoofdje gebonden en gekleed in de vitrage sleepjapon, die handig met spelden pasklaar gemaakt was, kwam parmantig naar binnen stappen, zeer verontwaardigd.
‘Zeg, waar blijven jullie. 'k Heb wel driemaal geroepen of jullie nou naar de kermis kwamen kijken en nou sta je daar allebei boven op de tafel!’
‘We komen hoor; we komen dadelijk. Hier, ongeduldig, klein nest,’ en Hugo wierp z'n dochtertje de lappen in 't gezicht.
Elske bukte zich, raapte ze snel op en riep schaterend van 't lachen, de gang er mee inloopend: ‘O, leuk, allemaal dingen om ons mee te verkleeden!’
‘Huug, die vieze dingen. Neem ze d'r toch af. Je weet niet waar ze vandaan komen,’ jammerde Loes.
| |
| |
‘Goeie help, dat is waar ook,’ en hij sprong met een bons van de tafel en rende Elske, die er al proestend mee vluchtte, achterna de gang in.
‘Hier stoute meid, geef hier die lappen. Loes pak aan. Gooi ze maar op de divan en kom dan mee naar de kermis. Ze laten ons toch niet met vrede.’ En Hugo liep met z'n zonderling toegetakeld dochtertje in de armen de trap op, gevolgd door Loes, die plotseling in 'n feestelijke stemming rakend, 'n bos sleutels liet rinkelen boven haar hoofd, tot groot plezier van Eef en Krik, die netjes uitgedost al op 't portaal stonden, om de bezoekers van hun ‘echte kermis’ te ontvangen.
‘Ha, daar zijn ze! hou Tim vast en Kok begin maar op je orgeltje te spelen,’ kommandeerde Eef, die in 't veel te wijde pierrotpak krijgshaftig den pook zwaaide en de openstaande deur nog wijder openduwde om hen binnen te laten. Elske glipte uit Huug's armen en nam gauw haar plaatsje in de wafelkraam in beslag, die werd voorgesteld door de omgekeerde tafel; over de opstekende pooten was 't stoflaken uitgespreid. Krik liet den armen stumper van een Tim, die met 'n gespikkelden boerenzakdoek om z'n kop gebonden voor aap moest spelen, op z'n achterpooten door de kamer wandelen, terwijl Kokkie, gedrapeerd in 'n lap rose tarlatan, 't kransje klaprozen nog steeds op 'r krullebolletje, op 'n stoof bij de wafelkraam op haar orgeltje zat te draaien met 'n diep-ernstig gezichtje.
Hugo, die zich niet meer bedwingen kon, lichtte
| |
| |
de kleine prinses gedrapeerd en al in de hoogte tot groot vermaak van de peuter zelf en tot verontwaardiging van Eef, die z'n vader met den pook bedreigend, tot de orde riep:
‘Nee meneer, dat mag niet. Als u 't weer doet moet u boete betalen. Verstaat u!’
‘Ja, ik heb 't verstaan. 'k Zal 't niet meer doen. Hoef ik dan asjeblieft voor deze keer nog geen boete te betalen,’ smeekte Hugo, Kokkie weer op haar troontje zettend.
‘Nee, maar pas dan verder op,’ zei Eef genadig.
‘Hè, die arme Tim!’ Loes keek geroerd naar 't melancholieke hondengezicht, dat zoo zot uit de bonte omlijsting van den zakdoek te voorschijn kwam. ‘Hij vindt 't niks prettig, dat je zoo met 'm solt. Laat 'm nou maar weer gewoon loopen, Krik, en help Elske liever met wafels bakken.’
‘Ja help mij maar,’ riep Elske en Hugo en Loes kwamen nu op haar verzoek de wafelkraam in oogenschouw nemen. 'n Stoof met 'n leege test er boven op deed dienst als fornuis en 'n oude friseertang als wafelijzer. Elske scharrelde er heel handig mee en verontschuldigde zich op Loes' vraag hoe ze er aan kwam:
‘Och zie-je, dat ding ligt altijd in de la van je kaptafel en je gebruikt 't toch nooit. Daarom dacht ik, dat ik 't wel hebben mocht.’
‘Zoo, handjegauw! Nou ik zal 't maar goedvinden.’
‘Ik kom 'n wafel bij je eten. Meneer de clown gaat u ook mee,’ vroeg Hugo aan Krik, die den
| |
| |
weerspannigen Tim eindelijk had losgelaten en met 'n bedenkelijk gezichtje stond rond te kijken, blijkbaar niet wetend wat nu te beginnen.
‘Ik wil er ook een,’ riep Eef en ze smulden allen met zulke verrukte gezichtjes van de denkbeeldige wafels, dat Hugo en Loes elkaar lachend aankeken.
|
|
Auteursrecht onbekend