|
| |
| |
| |
| |
Namen der Personagiens van't derde Spel.
| ECHO |
| 't Herte van ECHO. |
| NARCISSVS. |
| NARCISSI schoonheyt. |
| Wonderlijck murmureren. |
| Heere van Hyponien. |
| Een Heere. |
| Druck en spijt. |
| VENUS. |
| ATRAPOS |
| Twee Ghebueren. |
| CVPIDO. |
| IUPITER. |
| DIANA. |
| NEPTVNVS. |
| |
| |
| |
Het derde spel.
WAt's myns arm melancolieuse?
Buyten redene dus onbestiert,, gaende,
Dat ick verdwaesde dus avontuereuse,
Dus vast blijve onghemaniert,, gaende?
Twijffele blijft ongedangiert,, gaende,
Maer hope failjeert my inder noot,
Dies ick van liefden blijve doorviert,, gaende
Door 'tstrael dat my ter Herten schoot:
Och! de Prince alder Princen 'tHoot,
Hy komt my rechts teghen hier in't vergier:
De Goddinne Venus daer liefde haer in besloot,
Sterck v Narcisse edel Princier
Schoon Maghet fier,, zeer goedertier,
Ick dancke v uwer salutatien,
Dat ghy v jonstelijck bestier,, aen my nu hier
Zijt barende, Bloeme reyn van natien,
Zoete woorden ghesproken uyt gratien,
Edel Ridder, die zijn altoos ghetijelijck,
Het en staet te gheender blamatien,
Wat schaedt een minlijck opzien blijelijck,
'tEn kost doch niet,, welck hier gheschiet.
| |
| |
Schoon Rosse-fleure,, groot van valeure.
Met zoeten faveure, te deser eure,
Edel Ridder, heb ick ws raets te doene.
Ick ben t'uwen besten schoon figeure,
O Ridder koene,, groot van bevroene,
Een vrouwlijcke imagie heeft my gheklaecht,
Ick mach't v wel hier vertellen in't groene,
Dat hinderlijck grief op haer verdaecht,
Sy is gheplaecht,, jammerlijck vertzaecht,
Want haer Herte is in't prisoen van minnen
Van Wonderlijck murmureren ghejaecht,
Dies sy met druck belaecht,, haer vijf zinnen,
Wat mocht sy beghinnen,, om vreucht ghewinnen,
Dat sy haer Herte mocht conforteren.
De zake is lastich om bekinnen,
D'onghebonden Herte moeste vnieren
Met der Herten die jammerlijck zate ghevanghen,
En metten sleutel van trooste deffirmeren
Zijn dit de ganghen? haer machs verlanghen.
Iae't blosende wanghen,, schoon Kerssouwe.
Och Ridder ghetrouwe,, vroom en vailjant,
| |
| |
Hoe mocht dese Bloeme uyt haren rouwe
Gheraken? vry edele Prince vol verstant.
Ick en weet niet beters, Bloeme playsant,
Dan dat sy om den sleutel van trooste vramelijck
Waer dat niet schamelijck,, en onbetamelijck.
Iae't en neen't haddy't verstant ghenamelijck,
By redenen Bloeme groot van gheslachte,
Der vrouwelijcker imagien, zoo waer't blamelijck,
Maer t'waer hen groot, hebt in't ghedachte,
Maer oft Wederzegghen daer in wrachte,
Zoo dede hy als een Tyrant by krachte,
Die woorden die zijn my zoet om horen:
Ick ben't Prince dies niet ontgaen en kan,
En die leven moet in der minnen ghespan,
Want 'tHerte ghevanghen leyt in toren:
Dies bid ick v Prince edel gheboren
Om den sleutel van trooste, groot van virtuyte,
Als dat ick als v, alderweertste verkoren,
Myn herte mach van alle druck ontsluyten,
Ia, ja, dat zijn de kluyten,
Mutse, mutse, wat zalder uyt spruyten,
| |
| |
Dies heb ick keuringhe,, 'twort noch leuringhe
O Princelijck greyn leeft zonder treuringhe,
En wilt my den sleutel van trooste gheven,
Oft eeuwelijck moet ick in 'sdrucx versmeuringhe
Als arm verstekene jammerlijck sneven.
En belght v niet reyn Bloeme verheven,
Den sleutel van trooste zoo moetty derven.
Och ghy spreect contrarie ws woorts bezeven,
Het scheen ick zoude confoort verwerven,
Zuldy my dan troosteloos laten sterven,
Waer zal ick allendich Wijf dan swermen?
Och! wilt mynder herten grief af-kerven,
Op alle vrientschap en myns ontfermen,
Van Vrouwen behendelijck van spraken,
By my en zullen sy niet ghehermen,
Sy en moghen my in gheender manieren vermaken,
Ick en acht gheen Vrouwen.
Dat sy alle de weerelt bedrieghen:
Maer myn herte moet alle blijschap naken,
Wanneer dat ick mach jaghen en vlieghen,
Daer wil ick myn joncheyt altoos met wieghen.
Wat blijschappen is v loopen v draven,
Dat ghy de Peerden doot meucht rijen,
| |
| |
En v zelven zoo gaet verslaven?
'tIs een groote armoede, die't moet lijen:
En haddy niet liever met melodijen
In een schoon kamere t'uwen gherieve
Te wesen, daer ghy v mocht verblijen
Ionstelijck met uwen zoeten Lieve?
Dat's eerst een boete van meskieve.
Neen ick, want sy kleyn gheacht,, zijn,
Die met Vrouwen ligghen en concubijnen,
Der wapenen vsantie moet in't ghedacht,, zijn,
Daer zoude hem elck Ridderlijck herte toe pijnen:
De Vrouwen die doen natuere verdwijnen,
Sy corromperen schoonheyt en jeucht,
Sy korten t'leven, 'tmach menighen schijnen,
Dus en merck ick in Vrouwen nu gheen deucht,
Haer schoon ghelaet, dat elcken verheucht,
Heeft alle scientie ter neder ghevelt,
Alle krachten onder voet gheveucht,
Alle ghestichten bedorven en ontstelt,
Dus eest om niet dat ghy my quelt,
Ick en begheere gheen Vrouwen, laet my met vreden.
O edel Prince van grooter ghewelt,
Hoe meuchdy de Vrouwen dus t'onder treden,
Die fondatie zijn alder vrolijckheden,
En daer den boom des levens by groeyt,
Het is tyrannicheyt van zeden,
Want uyt Vrouwen niet dan deucht en vloeyt.
Myns levens, door v groote wreetheyt
| |
| |
Om gheenderhande jonst noch leetheyt,
Die eenighe Vrouwe my in mach steken,
Zoo en zal ick door amoureuse heetheyt
Van Vrouwen myn reynicheyt niet breken,
Prince alder Princen, de verhevene,
Ick en begheer niet der luxurien treken,
Maer met v in reynicheden te levene,
V minlijck opzien te aenklevene,
En v zoete woorden t'elcker euren
En v eeuwich by-zijn te bezevene,
Is my ghenoech mach't my ghebeuren.
Dat en begheer ick niet, 'tis een berueren,
Der zinnen een eeuwighe temtatie,
Een verweckinghe der natueren,
Om tot luxurien te komen t'elcker spatie,
Dus swijcht, en maect gheen murmuratie,
Met Vrouwen zoo en wil ick niet accoorden.
Na dat zoo staet by uwer gratien,
Schoon Lief gheeft my zoetheyt van woorden
In v nette en zuldy my niet ghetouwen,
Gheen eere en laet ghy aen v boorden,
Ghy en hebt gheen schamel herte van Vrouwen,
Dit's wech, ghy en schaemt v niet.
Och noyt en was ick dus vol rouwen,
O vileyn alder vileynen meest,
| |
| |
Fel Tyrant vol der ontrouwen!
Laetty my dus in der minnen tempeest
Mismaect totter doot bevreest?
Zoo en wil ick nimmermeer eten noch drincken,
Maer sterven in der minnen foreest
Troosteloos, zonder achterdincken;
Ay my! myn herte zal my ontzincken,
Myn leden begheven, 'therte lamenteert,
Ick valle in onmacht, myn sprake failjeert.
| |
PAVSA.
O Edele ghenadighe Prince ghepresen,
V Dochter leyt hier in onmacht ghesleghen.
Eylacen, wachermen! wat mach haer wesen?
Ick en weets niet ghenadighe Heere ghepresen.
'tHerte is my vol drucx gheresen,
Als ick Vrouwen eenich verdriet zien pleghen.
O edel ghenadighe Prince ghepresen,
V Dochter leyt hier in onmacht ghesleghen:
Maer en verslaet v niet edel Princelijck deghen,
'tIs misselijck wat de Vrouwen deert.
Draechtse in haer kamere, want ick begheert,
En conforteertse naer toebehooren
Prince, dat en zullen wy niet laten,
Venus gratie kome haer te baten.
| |
| |
Druck en spijt, een verrader.
Ick luyster zoo de Zoch na haer draf,, doet,
Myn quaetheyt en laect niet watmer af,, doet,
Want altijt dat ick vol archs ghespuys,, blijve
Van myns zelfs valscheyt dat ick abuys,, schrijve,
Als ick wercken mach onder Venus kinderen:
Waer dat ick kome ick kan't al hinderen,
Dus meen ick Echo noch te beringhene,
En in 't lets der desperatien te bringhene,
Als datse de doot daerom bezeuren,, zal:
Sy weet noch luttel wat haer ghebeuren,, zal,
Nu als haer troost van lieve failjeren,, moet,
Want onweerdicht verstooten, destrueren,, doet
Haer jeucht, haer welvaert, en haer jolijt:
Wa Wonderlijck murmureren.
Zijt ghy dat? komt by zonder ghekroonheyt.
Weest willekom, ghy knoopt der minnen knoopken
Die zette eenen bril op synen neuse.
Ick hadde liever den Godts-penninck dan den keuse.
Die't koopt die en heeft gheen deucht te doene.
Wy zijn Iocus Discipulen.
| |
| |
Wy zijn vol van traysoene,
Want alle quaetheyt konnen wy brouwen.
Ghy zijt een bedriegher van Vrouwen.
En ghy zijt een destructie van memorien.
En ghy zijt bloetgierich vol mortorien,
Die Atropos brenght metter strale.
Myn meeste blijschap is ziecte oft quale,
Van my en komen gheen vreucht ghebruyckers.
Wy zijn zeer deuchdelijck.
Als een Koe vol zuyckers,
In archeden krijghen wy voetsel en malscheyt.
Diemen oyt verrader mocht in't hoot,, bringhen.
Hoe dat wy Echo zullen ter doot,, bringhen,
Die van Narcisso is verstooten,
Dit is den steck daer wy naer klooten,
Want onweerdich verstooten heeft my bevolen
Noch gaen ick ter Scholen,
Onweerdich verstooten, wat man is datte?
| |
| |
Die en kenne ick oock niet.
Want confortatie by hem sneeft.
Iae't, de quaetste die leeft,
Dus laet ons wercken uyt synen propooste.
Het waer goet in tijts ghezien ten rooste,
Zouden wyse metter doot bespien.
Ick en wilder niet toe helpen.
Beyt, wat zou dat bedien?
Ick en wille niemant ter doot helpen doorstrepelen.
Daer ghy zelve al dit werck ghebrast,, hebt.
Ghy stort valscheyt uyt fenijghe lepelen,
Wattinghe zoudy ons nu ontrepelen,
Daer ghyse totter doot beklast,, hebt.
| |
| |
Daer ghy zelve al dit werck ghebrast,, hebt.
Ghy meucht doen des ghy den last,, hebt,
Maer ter doot en brengh ickse immers niet:
Nu als de Meeskens inden slach,, zijn.
Hy zal nochtans gherekent in't ghelach,, zijn,
Gaen daer hy wil, al is hy verbolghen:
Wy moeten 't Wijf volghen,
En alst zal pas gheven ter noot,
Loop ick om Atropos Goddinne vander doot,
Dus laetse ons hier wachten even stijf,
En alst tijt is vallen wy haer op't lijf.
| |
PAVSA.
O Vermaledijt mensche! wat hebdy ghewracht?
Dat ghy herte en zinnen hebt ghegheven
Den ghenen die ws niet met allen en acht.
Dat zal v allendighe noch kosten t'leven:
O druck alder drucken bezeven!
O spijt, die alder spijten spijt,, zijt!
O schanden der schanden, die my aenkleven!
O verwijtelijck verwijt, die in't verwijt,, zijt!
Die teghen myn welvaert nu in't krijt,, zijt.
O hoovaerdich herte hoe zijdy verwaten,
O liefde liefde! hoe zijdy versteken,
O schoonheyt schoonheyt! moetmen v haten?
O troost troost! blijft ghy nu besweken?
| |
| |
O vreucht vreucht! ghy zijt my ontsteken,
O dangier dangier! ghy zijt my erven,
O herte herte! eer lanck zoo moetty breken:
O desperatie! die ick verwerve,
Van spijte van drucke dat ick bederve.
Eerse Atropos metten strael ter herten.
O Venus, Venus, der minnen Goddinne,
Over Narcissus zoo roep ick blamelijck
Wrake, dat hy reyn Vrouwen minne,
Is blasphemerende nu dus onschamelijck,
Wrake der gheveynstheyt onbetamelijck
Synder woorden, die my hebben bedroghen,
Wrake synder schoonheyt, die onvramelijck
'tHerte in minnen heeft ghetoghen,
Wrake dat ick dit moet ghedoghen.
Tfy hem, die draecht Ridders naem ten strije,
En den boom des levens laet vergaen,
Wrake synre felder tyrannije,
Die my dus eeuwich laet in dangier staen:
Wee my! ick moet de doot ontfaen
Door hem met grooten onghemake,
Die myns, eylaes! niet en achte een spaen,
Daer Onweerdich verstooten af is de zake:
O Venus hier af begheer ick wrake.
Myn uytverkoren zijt tot te vreden,
Daer zal zulcken wrake afbeklijven,
| |
| |
Datmen naer den dach van heden
De wrake van hem noch zal beschrijven,
'tDangier van minnen, reyn Bloeme der Wijven,
Zal hy op deser weerelt noch zoo proeven:
Wilt desperatie van v drijven,
Met willigher herten sterve ick zonder bedroeven,
Ghy zult eeuwelijck, zonder hinderlijck groeven,
In't Palleys der minnen zijn verkoren,
Gheenen troost en zal v meer behoeven,
Want daer is blijschap zonder toren,
O Venus, Venus, nu ben ick verloren,
Na 'tmorseel der doot eest dat my langht,
Druck en spijt wilt my versmoren,
Hy leyt my zoo swaer op't lijf en pranght,
Murmuratie leyt memorie en vanght,
En wilt my in desperatie jaghen,
Myn grief, dat boven al verstranght,
Wil ick nu mynder Herten gaen klaghen,
Zoo sterven wy t'zamen inder plaghen.
Hoort Druck en spijt, 'tis nu recht tijt
Om Atropos metter doot te halene.
Zoo en pijn ick my langher niet te dralene,
Maer immers zoo slaghet Wijf wel ga.
En laet v 'tWijf toch niet ontsluypen.
Oft wy vanden zelven soppe moesten zuypen,
| |
| |
Dat en zoud'ick niet prijsen,
Wat rampe zoo zullen wy weder verrijsen
In andere menschen, zoo wy pleghen,
Eest niet schoon uytghesleghen?
Wat haest v, ghy staet zoo vele en klapt,
Maer en laet haren druck niet minderen,
Wiltse altoos met swaren ghepeyse minderen,
O Herte, Herte! nu moetty sterven,
Eylacen! hier in't prisoen van minnen.
En mach ick nimmermeer troost verwerven?
O Herte, Herte! nu moetty sterven.
Och! zal ons Venus laten bederven?
Zoo en mach ick der doot gheenzins ontrinnen.
O Herte, Herte! nu moetty sterven,
Eylacen! hier in't prisoen van minnen.
| |
| |
Die onweerdich verstooten gheeft voor gheluck.
Ick mach allendich Herte wel klaghen.
Wy sterven hier in gherechter trouwen.
Spieghel v ghy Maechden en ghy Vrouwen,
Ende en leght v herte noch v ghedachten
Aen Mans niet, die v niet en achten,
Want hier by ben ick ter doot gheveucht.
Adieu myn kracht en myn memorie.
Danssen, springhen, met grooter eeren.
Adieu Maechden en Vrouwen.
| |
| |
Adieu schoon lustighe prieelen.
Adieu Sloten, Borghen en Kasteelen,
Met myn zilvere juweelen,, groot van weerden,
Wy moeten 'tmorseel der doot aenveerden.
Wa haest v, ghy zout my plats vererren,
Waer meucht ghy merren, sy liggen en gapen
Atropos Goddinne der doot.
Ick moetse eerst betrapen,
Die beschuldicht zijn deser daet.
Ghy onder v beyen die daer staet,
Want ghy oock blijven moet in't verdriet.
Van my en zuldy niet ghehaelt,, zijn.
Metten strale der doot moetty doorstraelt,, zijn,
Houdt datte, ghy en zult gheen quaetheyt meer,, doen.
| |
| |
Beyt, beyt, ghy zout my zeer,, doen,
Ick moet eerst gaen myn water maken.
Houdt datte, ick zal v wel gheraken,
Ghy blijfter al waert' ghy noch veel jonghere.
Ay my, ghy doorsteect my lever en longhere,
Lacen! ick ben ter doot ghesleghen.
Die heeft nu loon na werck ghekreghen,
Gheen Minnaers en zal hy meer beschimpen.
In't schouwen der door zeer putertier.
Ghy moet oock sterven, 'ten baet gheen wrimpelen.
My dunckt dat my de zenuwen rimpen,
Want noyt en voeld'ick zulcken dangier.
In't schouwen der doot zeer putertier.
| |
| |
Metten strale der doot ongier
Moetty doorstraelt zijn met vele ghepijns.
O Venus, Venus! ontfermt v mijns.
Echo ghy moet 'tzelve zopken drincken,
Houdt datte, ghy blijftere.
Och! wilt myns ghedincken,
Venus ick ben ter doot bevreest,
In uwen handen bevele ick mynen gheest.
Dat's daer, v leven is ghedaen,
Cupido wil haer ziele ontfaen
Al in't Palleys der minnen reene:
Al dat berueren heeft bevaen,
En mach de doot gheenzins ontgaen,
Eest edel, onedel, groot oft kleene,
Ick brenght al totter doot met weene,
Dit's wech, ick laetse voorts alleene.
| |
PAVSA.
VVAer zijdy Ghebuer? goeden dach, goeden dach,
Dat's 'tbeste datmen doen mach,
Men moet 'tbroot winnen zoumen 't verteeren.
Ick moet my met arbeyden gheneeren,
Oft armoede zoude my plats houwen t'ondere:
| |
| |
Van Narcisso, die alle Vrouwen bekoort.
Als dat ick mach 'tverstant verwerven.
Hy heeft Echo van minnen laten sterven,
Zonder confortatie groot oft kleyn.
Dat ghy v archeyt aen Vrouwen moet baren,
Hy zal noch qualijck varen,
En eer lanck termijn zoo zal't gheschien,
Hy en mach gheen Vrouwen zien,
God gheve hem rampspoet en verdriet.
Hy en deucht, zegh ick, niet.
Ick peyse 'tis een ghemaect capuyn.
'tIs, zegh ick, een futselere.
| |
| |
Hy zou anders het by-zijn van Vrouwen prijsen.
Men mach hem wel met vingheren wijsen
'tEeuwighen daghe, en eest niet groote schande,
Dat hy de schoonste Dochter vanden Lande
In minnen liet sterven zonder ghenade?
Iupiter wil haer ziele laven.
Sy was ghisteren met grooten jammere begraven,
En haer Vader die leyt van drucke kleerlijck
Elck moederlijck herte machs druck ontfaen.
Adieu Ghebuere, wy moeten gaen
t'Huyswaert en eten een schotel vol pappen,
En naer de noen kome ick weder klappen.
| |
PAVSA.
CVpido Regent der minnen bequame,
Aen v begheer ick uyt reynen ghedachte,
Dat ghy de moordadelijcke blame
Van Narcisso vervolghende zijt by krachte;
Begheert justitie en doet v klachte
Aen Iove den Godt der natueren,
Zeght hoe Narcissus d'archeyt wrachte,
Dat Echo moeste de doot bezueren.
| |
| |
O Venus die spieghel zijt van alle schoon Figueren,
Ick en zals niet laten, al zegh ick't op 'tslechte.
Ick zout zelve vervolghen wout ghy 'twoort aen vueren,
Het betaemt datmen de misdadighe daeght in rechte:
Gaet vrylijck teghen hem ten ghevechte,
Daer Iupiter en alle de Goden vergaert,, zijn:
Willet iemant met woorden oft met ghevechte
Verantwoorden, wilt kloeck en onvervaert,, zijn,
Eest noot Phoebus zal v ruwaert,, zijn.
O Venus reyn vrouwelijck engien,
Gheen zorghe en heb ick van zulcke treken,
Maer zulcken wrake zalder af gheschien,
Zoo datmer eeuwelijcken af zal spreken,
Oft 'tzal my aen myn macht ghebreken:
Vwen oorlof Bloeme, leeft in glorien,
Wilt alle druck van v versteken,
Ick hebbe de zake wel in memorien:
Moet v scherm-schilt wesen en toeverlaet.
Hier mocht wel wonder af komen jae't,
Want de zake is lastich om gronderen,
Dies wil ick nu neerstelijck descenderen,
En zal myn lieve Moeder zijn obedient,
En gaen daer Iupiter zit in't Parlement,
Inden Troon des levens ghekroont zeer machtich,
Met vele Goden verghezelschapt waerachtich,
Wiens dominatie bevrijt vele snevens:
Ick zien Iupiter inden Troon des levens
Zittende als Iuge groot in't vermoghen,
| |
| |
Dies wil ick hem groeten om een verhoghen,
En alle de Goden van reynder zeden,
Iupiter, Neptunus en Apollo vol vreden,
En v Diana vol der scientien,
Iupiter den Godt der natueren.
Betaemt wel voor alle de Goden ghemeen:
De zake is kleene,, na v beruerelijckheyt,
Maer om dat ghy als Rechter der natuerelijckheyt
Inden Troon des levens houdt beluyckinghe,
Zoo eysch ick vander Natueren misbruyckinghe
Iustitie, na misdaets bezeven,
'tWelck ick hier uyten zal.
Die zalmen v gheerne gheven,
Na de ghelegentheyt vander zake.
Zoo klaegh ick v Iupiter, en roepe dies wrake,
Dat Narcissus, als een Tyrant zeer quaet,
Der schoonder Echo zonder toeverlaet,
Gheheel desperaet,, heeft laten sterven,
In drucke doorkerven,, en bederven
Ongheacht recht als voor sleteren,
'tWelck hy met woorden hadde moghen beteren:
Hier begheer ick recht af, heeft hy misdaen,
Dat heb ick wel verstaen,
'tFeyt luyt zoo wrakelijck, elck machs vereenen,
Men mochter bloedighe tranen om weenen,
Die natuerlijck ware van complexien.
| |
| |
O Iupiter hoochst, alder-hoochst van zexien,
Ick bidde v, dies 'therte obedieert,
Zoo presenteer ick my, na dat dit parlement,, is,
In't verantwoorden die my ghehuldich,, is,
Zegghende dat hy de doot ontschuldich,, is
Van Echo, die't te rechte zoude weghen.
En dat meen ick te tooghen in't generale.
Nu dan ghy Goden hoort tale en wedertale,
Ghy aenleggher der daet zeght voor en laet zien,
'tZal minlijck gheschien:
In't verbeteren v allen, zeggh'ick voor prologhe,
Dat Narcissus is vol van bedroghe,
Want met zijnder schoonheyt vinck hy smadelijck
In't prisoen der minnen verradelijck
'tHerte van Echo der schoonder jeucht,
En noyt zint en had sy blijschap noch vreucht,
De zake is groot die't wel verhaelt,
En Narcissi schoonheyt heeft doorstraelt
Metten stralen van liefden haer herte deerlijck:
Dit's d'eerste proeve, dus meen ick kleerlijck
Dat hy's beschuldich is, en dat legh ick
| |
| |
Hy eest ontschuldich, zoo ick v zal betooghen.
Wat mocht Narcissus dat haer griefde
Syn schoonheyt, dies sy op hem verliefde?
Sy gaf daer toch wille toe en consent,
En het was Narcissus onbekent,
Dat sy doen zulcx van treken,, was;
Wat mocht hy dat sy vyerich ontsteken,, was
Op hem met vyerigher gherechter minnen,
Dat sy ongheweldich was haerder zinnen?
Men mach alle dinck wel doen by maten:
Exempel hier af zoo meuchdy vaten,
Oft ghy puer wetens zette in't vier
Den voet, dies ghy kreecht dangier,
Wat mocht 'tvyer, dies 'tvyer baert syn kracht?
Merck oft ghy wijn drinct boven macht,
Als dat dies hindere mocht op v welven,
Wien zoudy dat wijten, dan v zelven,
Dus en derfse haer hindere oock niemant aen tijghen
Nu en mach ick niet swijghen,
Ick moet verantwoorden dat's verloren;
Hy zou wel tyrannich zijn gheboren,
Waer een mensche ghevallen in't vyer verveerlijck,
En hy om hulpe riepe zeer deerlijck,
Liet hyen verberren uyt fellen ghedochte,
Daer hy dien mensche wel helpen mochte,
Ick zegghe hy ware der doot deelachtich:
En dit heeft Narcissus ghedaen waerachtich,
| |
| |
Hy zach Echo in't vyer der minnen blakende
In't grief der doot, 'twelck haer was nakende,
En riep tot hem woorden van trooste,
Maer tyrannelijck met eenen fellen propooste
Liet hyse daer mismaect van rouwen,
Ter blasphemeringhe van allen Vrouwen,
'tWelck hy met trooste, na dat ick bevroe,
Daer hadde hy redene toe,
Dat hy de Vrouwen van hem weerde,
Mits dat hy reynicheyt begheerde,
En belooft hadde te houwen t'eeuwighen daghen:
Wat is meer temtatien, dan 'tzoet behaghen
Van Vrouwen, die natuere doen dolen
Ke gaet noch ter Scholen,
Meendy voor Leer-kinders spreken van kleynen verstande?
Dese edel Bloeme zeer goederhande
Boot haer ghejonstich tot hem te ghevene,
En eeuwelijck in reynicheyt te levene,
Volstandelijck zonder dorpernije,
En daerenboven verstiet hyse als een prije
Onweerdichlijck met eenen ghestoorden zinne,
Dies icken der doot beschuldich kinne,
Hier begheer ick recht af en justitie,
Ia duncke't v moghelijck.
Neptunus de Godt vander Zee.
Zoo zullen de Goden t'zamen spreken,
Dat en zal v niet ghebreken,
Wy bevelen de zake uwer scientien voort.
| |
| |
Nu dan ghy Goden elck spreke syn woort,
Hoemen dit vonnisse rechte zal sluyten?
T'uwer correctien, mynder herten meeninghe:
Na tale en wedertale, zonder vereeninghe
Der twee partijen hier in't recht,, staende,
Zoo duncken my de zaken slecht,, gaende:
Narcissus moet beschuldich der doot,, zijn,
En dat by redenen die zeer groot,, zijn,
Echo en dede hem noyt kleynicheyt,
Want sy woude leven in alder reynicheyt
Met hem, welck ick voor trouwe rekene,
En hier boven zoo was sy de verstekene
Van Narcisso met grooter versmaetheyt:
En moest het niet wesen een groote quaetheyt,
Dat hyse liet sterven zonder verzoeten,
'tWelck hy met woorden had moghen boeten,
Doen sy zoo grieflijck was ghenoost,
Eens Mans leughene is eender Vrouwen troost:
Al en kost hy gheen liefde op haer ghezaeyen,
Hy hadse met woorden doch moghen paeyen,
Want merct 'ten schaeyt der keerssen niet,
Dat een ander van haren lichte ziet,
Wat schaeyt der Fonteynen, in't overdincken,
Datter hondert mensche uyt drincken;
'tHadde hem noch min ghehindert, die't wel grondeert,
Dat hy haer hadde gheconforteert;
Dus moet elck ghestraft zijn naer syn misdaet,
| |
| |
Het dunct my oock recht, die't wel verstaen,, heeft,
Maer dat's noch 'tminste dat hy misdaen,, heeft,
Hy heeft den boom der generatien,
Alle vrouwelijcke beelden ter blamatien,
Laten verdrooghen en t'onder ghezet,
'tWelck is blasphemie in onser Wet,
Wt welcken blasphemien dat hy voor al
Wat punitien mach hy weerdich wesen,
Ick zoude hem alzulcken doot doen sterven,
Als Echo moeste door hem verwerven,
Zoo ghy by scienten wel zult bevroen
Zijn wy hier t'uwer reverentie
Die Iupiter, als Rechter, hier zal ruren.
Zoo wijs ick, als Iuge der natueren,
Dat Diana afvallich zy deser zaken,
En dat Narcissus de doot zal smaken
| |
| |
In de snootste substantie, zonder verdrach,
Daermen liefde oft minne in krijghen mach,
Dat's te wetene, die't wel overdincken,, zal,
Dat hy hem in een Fonteyne verdrincken,, zal,
Door syn zelfs schoonheyt die hy beruerlijck
Bemercken zal inder Fonteynen figuerlijck:
Dus beveel ick v Cupido en Neptunus met,
Doet hem van conjuratien zulcken belet
Ter Fonteynen, als dat hy worde gheplaecht
Willen wy ghereet zijn inder noot.
En ghy Atropos doorstraelt hem metter doot,
Als hy in't water leyt ghezoncken,, wel,
Hy wort, zegh ick, verdroncken,, snel,
Vwen oorlof Iupiter en wilt niet treuren,
Hem zal nu loon na werck ghebeuren.
| |
PAVSA.
VVEl aen myn Heeren, zoet in't behaghen,
Volcht my rasschelijck, ick wil gaen jaghen,
Ick ben zoo swaermoedich ick en weet wat maken,
Dus ducht ick dat my zal hinder naken,
Ick wil my zelven gaen verjeuchden
Laet varen alle druck en toren,
Iaghers en Honden zijn langhen tijt voren,
| |
| |
Wy zullen gaen jaghen inden foreeste,
Prince hooghgheboren zijt blijde van gheeste.
Nu gaen wy, na Iupiters declaratie,
Ter schoonder Fonteynen van zoeter natie,
Daer Narcissus hem in plach verversschen te gane,
Dies laet ons doen ons conjuratie,
Daer hy met komen zal ter blamatie,
Zonder langhen tijt stille te stane:
Alzoo waerlijck als Phoebus regeert de Mane,
En ick 'twater door de wolcken zaeye,
En my de konste gheeft luttel ane,
Dat ick Cybeles vruchten bespraeye,
Besweer ick Apollonem dat hy de raeye
Der Sonnen in v Fontyene versteken,, mach,
Dat hem Narcissus daer in verfraeye,
En syn aenschijn oock bemercken,, mach,
Op dat myn kracht oock in v wercken,, mach.
En ick besweer v Fonteyne klaer als glas,
Alzoo waerlijck als Dido sterf om AEneas
Wt puerder minnen die in haer smeurde,
Dat Narcissus zulcken liefde krijghe op dit pas
In v Fonteyne, staende in't gras,
Als Echo om synen wille bezeurde,
Dat syn schoon imagie de Vrouwen bekeurde,
Hem trecken moet tot alzulcker minnen,
Dat hy ongheweldich zy synder zinnen.
En ick besweere v Fonteyne met moede tam,
Alzoo waerlijck als Helles en Frixus bee
Zaten al op den guldenen Ram,
Daer Helles af viel en verdronck in Zee,
Als dat ghy Narcissus tot synen lee
Verdrinct, en zulcken doot doet sterven,
| |
| |
Als de schoon Echo den allendighe wee
Om synen wille moeste verwerven,
Ick gheve v myn kracht tot dit bederven:
Adieu weest neerstich tot deser plaghen,
Men zalder afspreken t'eeuwighen daghen.
Wat's myns? dat 'therte dus onrustich,, is,
Hoe ben ick verhit, verslaeft van moetheden,
Dus wil ick gaen ter Fonteynen die lustich,, is,
My zelven verversschen, en nemen wat zoetheden:
Onvolprijselijck zijn der Fonteynen goetheden,
Medicinael, elck weet dat waer,, is,
Al waer een zinloos hy kreech wat vroetheden
In't schouwen der Fonteynen die klaer,, is:
Hoe schoone schijnt de Sonne, zoo't openbaer,, is,
Tot beneden inder Fonteynen gront,
Want 'therte onlustich en beklast met vaer,, is,
Dies wil ick gaen drincken als nu terstont,
Zoo word'ick van mynder moetheyt ghezont.
Narcissi schoonheyt, een verrader.
Nu zal ick myns zelfs Meester bedrieghen,
Ick ben syn schoonheyt, ick zal hem lieghen,
Nochtans en zal ick een woort niet spreken,
Altemet zal myn imagie vervlieghen
In't water, ick zal hem abuyselijck wieghen,
Want met minnen wort hy op my ontsteken,
Nu merct, ghy en zaecht noyt valscher treken.
Myn murmuratie en is niet kleyne,
Ick zien een Figuere in dese Fonteyne
Zoo schoone, 'ten is gheen comparatie,
Bied, ick haer mynen mont alleyne,
Sy wilt my kussen, haer jonst is reyne,
Dies ickse van herten zeer begratie:
Zulck inspiratie,, noch accordatie
| |
| |
Van liefden en kreech ick noyt tot Vrouwen,
'tHerte is zoo vyerich 'theeft zulcken temtatie,
Dat ick puer zinloos worde in't schouwen,
Och! spreect my toe schoon Bloeme vol trouwen,
Nu lachtse, sy en kan haer niet ghedwinghen,
Her, herwaert, kost ick v ghelouwen,
Ick weet wel ghy en zout my niet ontspringhen:
En mach ick mynen wille niet volbringhen,
Ick worde puer rasende in minnen verblint,
Aen my en baet noch lesen noch zinghen,
Ick sterve mits liefden die 'therte doorrint.
En is dit niet zottelijck ghemint,
Dat hy door't schouwen synder figueren,
Wt minnen zou willen de doot bezueren,
Die hy daer inder Fonteynen ziet?
Zijt te vreden, ick brenghe hem in't verdriet,
Want ick zal hem schier in't water trecken.
Atropos de Goddinne vander doot.
't Wort tijt ick moet my zelven recken,
Dat ickse beyde ter doot mocht stralen
En zal my in liefden gheen troost gheschien?
Zoo zal ick inder Fonteynen dalen
Na 'tzoet imagie dat ick moet zien:
Och wie is dit lieffelijck engien?
'tIs klaerlijck Neptunus Moeder ghepresen,
Noyt Venus noch Pallas en hadden by dien
Van puerder schoonheyt uytghelesen,
Noyt lieffelijcker ghezichte, noyt zoeter wesen,
En schiep Iupiter inder natueren maecksele,
Maer myns griefs en word' ick niet ghenesen,
Ick blijve troosteloos inder minnen schaecksele,
| |
| |
In't herte ghevoel ick zulcken blaecksele,
Al zoud' ick haer ziel en lijf nu schincken,
Ick moet na 'tlieffelijck gheraecksele
Metten hoofde in't water zincken:
Neen, ghy moet oock mede verdrincken
Narcissi schoonheyt, dat's verloren.
Ay my! wachermen, noyt meerder toren,
Ick verdrincke, der doot ben ick vertzaecht,
Loon na werck is v nu ghebeurt:
Spieghelt v alle die minne draecht,
Eer ghy na 'tstrick van liefden speurt,
En troost elckanderen onghetreurt,
Hoedt v voor dit hinderlijck meskief,
Houdt middelmate als ghy in minnen labeurt,
Zoo en krijchdy van minnen gheen meskief,
Iupiter hoede elcken voor ongherief.
|
|
Auteursrecht onbekend