Zegepraal der goddelyke liefde

[p. 210]

De kerk in rouw, Over het afsterven van den Godzaligen Heere Sebastiaen Borstius, Getrouw Bedienaar des Goddelyken woords, in de Gereformeerde Gemeente te Gouda,

HOe bromt de klok zoo droevigen geluyd?

Hoe treurt de Kerk, als van Gods hand geslagen,

En drukt haar leed ten schreyende oogen uyt,

Uit diepen rouw van elk in 't hart gedragen!

Haar hulp, haar troost, haar Leeraar stort ter neer.

Die noyt bezweek in onvermoeiden yver

Maar volgde trouw 't ontvouwen van Gods Leer:

Al wrokte op hem de haat hoe langs hoe styver.

Het luste hem die stekelige baan

Van 's werrelts kruis, en rampen door te streven.

Op Christus Les, den Kruisweg in te slaan

Den Kruisweg die ons leyd ten eewig leven.

Zoo stemde juist zyn leven met zyn leer

Net overeen op zyn boetvaardig preken.

Zoo dorst hy, vry van schroom, tot 's Hemels eer,

En 's mensen troost, voor 't ligt der Waarheyt spreken.

Geen glimp, geen schyn van deugd bezwalkte hem,

Die aan de pragt des werrelts noyt gebonden

Zig onbeschroomt bediende van Gods stem,

In 't straffen, en verwyzen van de zonden.

Niets min ontziende als 't brullen van de Nyt

Die zelf Gods zoon, in 't Geeslen der gebreken,

Belasterde, en belaagde in zynen tyd

Met Schriftgeleerde, en Fariseese streken.

[p. 211]

 

Zoo ging hy u, lafharte harders voor,

 

Die, in den stoel der Waarheyt te betreden,

 

Uw harten neygt, en leyd uw dartel oor

 

Na 's werrelts roem, en haar bedorve zeden.

 

Heel anders streed voorheen Gods boetgezant

 

Joannes, in zyn Kerker opgesloten

 

Vervolgt, verdrukt, en van Herodes hand

 

Ten spot, en schimp des werreltlings verstooten.

 

Geen vorstenhaat, geen dood heeft hem ontzet

 

In tot Gods eer de Werrelt te mishagen:

 

Tot daar zyn hooft, by 't dartel hofbanket

 

Herodias ten gift, wierd opgedragen.

 

Dat 's onbeschroomt na 's Hemels gunst gestaan

 

En zaliglyk de werrelt wedersproken.

 

Zoo volgde hy zyn voorzaat agter aan

 

En wenste zelf zyne oogen dus geloken.

 

Geene aardse pragt, of geen verganklyk goed

 

Staat, of onthaal van werreltlyke grooten,

 

Veranderde 't onbuigzaam heus gemoed

 

Van BORSTIUS ô Kristedrukgenooten.

 

't Was 't regte, daar hy steeds na heeft gedorst,

 

Der Armen troost, die met een rein geweten

 

Zoo mild van hand, als ongeveinst van BORST

 

Hem toonende, zyn dagen heeft gesleten.

 

Zugt des niet meer, op 't uitgaan van dit ligt

 

ô Afgetreurde, en yvrige gemeente!

 

Die van zyn les, en leer dik zyt gestigt:

 

Al eyst het graf zyn kout, en kuis gebeente;

 

De dood heeft hem het leven niet ontrooft.

 

Die rukt alleen 't verganklyke ter aarde.

 

Heeft u zyn leer een hooger goed belooft,

 

Ey! gunt hem die oneindelyke waarde.