Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

[p. 57]

Reden vande Waerdicheit der Poesie.

Dat overtreffelijck & alomontsien geslacht der Hollanderen vwer voorouwderen, mijn Heeren, wt mengeling van welcker huwelijcken ghijlieden altsaem gesproten & maghen onder elckander sijt, heeft, met de proeve sijner waepenen, 's werelds moghenste Monarchie verbaest: maer de proeve sijner wijsheit binnen, & voor sich selven gehouden, meer met de nutticheit van dien als met het cieraedt & naeme beholpen. T geene dat andere met veel omhangs van redenen en pronx van woorden becleedt den gemeente hebben aengeboden, dat is van d'onse in beknopte sinspreucken, den lieden inde daegelijxsche hanteringe, gelijck kinderen in haer melck, innegegeven. Onder dese spreucken sejt 'er eene de Genoecht is 't al: dewelckejck, gelijck meestendeel d'andere, op waerhejt achte gegrondt te wesen. Want datmen 't goedt in drien verdeelt, Eer, Nutticheit en Genoecht, 't is gedoolt. De Eer & Nutticheit sijn geen goeden in haer selven, maer alleen aendraeghers vande Genoechte & die is al 't Goedt. Alle Eer, alle Nutticheit, beneemt haer de Genoechte, wie salse vande straedt opraepen? 'T is dan al daerom te doen, & de naeste wech de beste. Men coopse maer niet te dier, & hoed' hem voor de geene die qualijcker becomt dan sij gesmaeckt heeft, & den gewisse suir opbreeckt; oft lichaem oft staet neemt te krencken.^*aant.

Nu, nae goedt overweghen salmen niet lichtelijck een geneuchte opspeuren die soo dapper, soo geweldich, &, dat

* Nocet empta dolore voluptas.

[p. 58]

wonder is, evenwel soo gedujrich zij, als de geene die den toehoorderen, sonder ommewech, sonder moejte vande welgebrujckte Poesie wordt toegedreven. Dese is niet alleen heel suiver, heel gesondt, heel gerust, soo datter niemanden hart, hooft oft tand af sweere: maer doet meer. Sij duirt over haer ejndt: (o ongelooflijck wonder ten waer het opentlijck bleecke!) & houdt aen nae dat sij wtheeft, laetende inde gedachten der geener die haer genoten hebben den galm & naeclanck van haer lieflijcken sang om hen te verinneren haer heijlsaeme leeringen, tot voortteelinge van eerlijcke, stichtelijcke & nutte daeden; waer wt eenen sleep rijst van geneuchten: dewelcke sij immers & niemandt anders haeren liefhebberen te vooren wint. Om dit te bewaerheden daegh' ick het getuichenisse van V allen, die selve beleeft hebt & ondervonden welcken dienst de Hollandsche Poesie, doen sij noch maer op 't ontknoopen vande tonge & in 't haeperen van haer kintshejt was, desen Vaederlande, in 't verstooten vande Tyrannje & stichten des vrijheids bewesen heeft. Ende alsoo de verlossinge eens geheelen volx wt dienstbaerheit, de edelste & blinckenste daedt naest de Sonne is, soude mij dees eene proeve in stede van veele anderen genoech moghen sijn. Ende onnodich te verhaelen dat die ouwde naemhaftighe helden Hercules, Theseus, Perithous soo wel als de geene die echter haeren lof hebben naegeijvert, de grootmoedicheit, voorsichticheit & burgerlijcke wetenschap wt geen anderen springbron als wt die van de Poesie en hebben ingesopen.

Doch sal't niet onnut wesen ons gemoedt onbeswaert te laeten met het verswijghen vande andere beroemtheden

[p. 59]

deser conste, die, als middelersse van dusdaenighe treffelijcke, eerlijcke, stichtelijcke & vorderlijcke, tegenwoordighe & toecomende menichvoudicheit van genoechten, bij de doorluchtichste volcken altijdt in grooter achtbaerheit, aensien, en waerdicheit is gehouden. De gemeenten hebben haer aengebeden, de oversten haer geeert, de vorsten haer geviert. Linus, Musaeus, Orpheus

quique pij vates et Phoebo digna locuti,aant.

sijn om de geleertheit & lieflijckheit haerer dichten bij die scharpsinnighe Greecken in 't geloof geraeckt van taellieden en gesanten des hemels; jae als den aerdt des menschlijckheids overtreffende voor kinderen geacht van Goden oft Godinnen. Wat wonder was 't, naedien de Wijsheit van die tijden haer niet vernederen konde om door ander mondt als door die vande Poesie te spreecken? Tales, Chilo, Pittacus, Bias, Cleobulus, Solon, Periander, die seven eerwaerdighe naemen diemen in sulcker achtinge gehouden heeft als oft het in 't gewelt der Natuire niet en was eenen achtsten diergelijcken ter wereldt te brengen, hebben haere wijsheit in dichten begrepen. Plato heeft treurspel gedicht & alhoewel sijn andere wercken om 't gemackelijxt in t bandeloos beschreven sijn, soo en laeten sij daerom niet den aerdt & sleur vande wtspraeck der Poesie te volghen.

Dat moet men bekennen: & lichtlijck dit daer nevens, dat om geen ander oorsaeck gesejt is geweest, bij aldien de Goden Griex spraecken, het soude op Platoos wijse moeten sijn: want de Poesie sejt den grootsten Michel de Montage, is de taele der Goden^*aant.. Dese heeft de ouwden onderwesen inde wonderheden des Natuirs, & de oor-

* c'est le langage des Dieux.

[p. 60]

saecken der dingen aen den dach gebracht: dese de sterffelijcke ooghen wt het slijm des aerdbodems opgeheven ten hemel om die blinckende Coninckrijcken, & d'oneindelijcke cieraeden van die aldergrootste, aldertreffelijckste schepselen te doorwandelen. Dese heeft den mensche, dat meer is, geleert in sich selven gaen, sijns selves kennisse naespeuren^*aant., sijn hejl inde deuchde soecken; & geen nieuwe wereld met vloeijende goudmijnen, maer een hemelrijcke in sich selven ontdeckt. Sij heeft geleertaant. steden te stichten, wetten te stellen: Publica privatis discernere, sacra profanisaant.: Coningen en Coninginnen en de geene die loon en straffe van 't burgerlijcke Recht ontwossen sijn, binnen de paelen haeres plichts geweten te bedwingen, met dreighementen van eeuwighen laster, &, ter wedersijden, beloftenisse van onverganckelijcken lof haerder deuchden. Sij ist, die den alvernielenden doodt een voordel afsiet, onsterffelijck maeckende den naem der grootdaedigher helden: sij die den gloor haerder vroomicheden opvoert ten hooghen hemel en plantse tusschen de starren in.^*aant. Aen welcke stoffe de Bardi, ouwde Walsche Poeten, al haer const hebben wtgelejdt, trompettende in haer dichten den roem der onvertsaechder gemoeden die lijf en bloedt bij den Vaederlande hadden opgeset:

Vos quoque qui fortes animas, belloque peremtas,
Laudibus in longum vates demittitis aevum,
plurima securi fudistis carmina Bardi.aant.

Dien sanger, welcke ten daeghen des Trojaenschen oorloochs, van Agamemnon gelaten wierd om sijn hujsvrouwe geselschap te doen; die, tot sijner doodt toe, de cuisheit & trouwe van soo weeldighen & bij haers mans le-

* quid sumus aut quidnam victuri gignimur

* Dignum laude virum musa vetat mori: Caelo Musa beat.

[p. 61]

ven soo lang manneloosen Vorstinne, tegens de wackere aenvechtingen van Aegisthus, onwinnelijck hield; waent ijemandt dat hij alleen de noten gesonghen, oft dat de clanck van een welgehandelde lujt haer dien moed ingesproken heeft? Woorden sijn daer bij geweest, & redenen, waarmede hij haer den Lof vande getrouwhejt der voorledener doorluchtigher vrouwen soo smaeckelijck heeft doen inscheppen, als Homerus die van Penelope voor den naecomelingen heerlijck heeft afgemaelt. Ende wie twijffelt oft gelijck de verdichte Penelope den Vorstinnen een spieghel van getrouwicheit geweest is, alsoo oock den geoeffenden Vlisses de vorsten in saecken van staete onderwesen, de dapperen Achilles de helden in cloeckmoedicheit gesticht, de wijse Nestor de Raetsheeren alles ten besten & tot eendracht hebbe leeren stieren? Van welcke dingen wat isser 't welck een Burgerije sonder d'wterste gevaerlijckheit, ontbeeren kan? op dat jck swijghe vande leeringen die ijder voor sijnen besonderen nooddruft wt desen dichter mach op doen,

Qui quid sit pulchrum, quid turpe, quid vtile, quid non,
Plenius ac melius Chrysippo et Crantore dixit.aant.

Die grootste van alles watter ter wereldt leeft oft gestorven is, wiens gelijck op aerden (wtgesejdt de godlijcke als hoogher t'huisbehoorende grootheden) de Sonne niet gesien en heeft, Coning Alexander, niet konnende missen te mercken wat desen Homerus in hadde, soude liever sijn nachtruste, als hem van onder sijn oorkussen ontbeert hebben. Met beter keure seker, dan Carel, Prinçe van Spaegnien, t'onsen tijden op bloote rappieren en gelaeden bussen sliep, die niet en vermochten hem sijn leven te ver-

[p. 62]

sekeren, veel min den wech te wijsen tot de verovering van wtheemsche Coninckrijcken. Wel ende danckbaerlijck deed Alexander, als hij sijnen Leitsman liet genieten aen de winste, waer af hij op sijn aenvoeren meester was geworden, hujsende de boecken van Homerus in 't kofferken der Conincklijcke welrieckentheden; t welck rijck van goudt & oostersch gesteente, rijcker van maxel, voor 't dierbaerste gehouden was van alle datmen onder den Persiaenschen roof & in 't plonderen van Darius cleenoodjen gevonden had. Ende alsoo hij op eenen tijdt eenen bode sagh aencomen wt wiens gelaet licht om sien was dat hij eenighe wtnemende blijdschap ten maere brengen moest; wat nieuws? sejde Alexander, is Homerus verresen?aant. Jae 't harte 't welck dien Coning desen Poeete & anderen van sijner conste toedroech, is soodaenich geweest, dat doen de stadt Thebe, tegens alle redenen van oorloch stijfsinnelijck 't wterste geweldt verwachtende, ten gronde toe van hem vernielt wierd, hij nochtans ordre gestelt heeft, dat nochte het huis, nochte ijemandt der naecomelingen van Pindarus soude beschaedicht werden. O wonderlijcke heusheit, o ongelooffelijcke eerbiedichejdt, dat den grootsten Crijchsoverste des wereldts, in 't woeden vanden oorlooch, inde hitte van 't gevecht, inde opgeblaesenheit vande alvertredende overwinninge het sich heeft laeten beuren de moejte ter handt, de sorghe ter harten te nemen om te berghen niet den Poeet, niet sijn gedichten, maer de stomme gedachtenisse sijner woonstede, & 't overblijfsel der geener die wt sijn bloedt gesproten waeren! Tunc par ingenio pretium.aant.

Het aensien waer in Homerus en Pindarus bij Alexander

[p. 63]

geweest sijn nae haer doodt, dat heeft bij Archelaus, mede Coning van Macedonien, in sijn leven gehadt den treurspeldichter Eurjpides; die van Plutarchus genoemt wort de wijse Poeet. Ende voorwaer jndien oijt sterffelijck mensche gesondt, rijp, en gewis van oordeel geweest is, inde dingen die de ruste des gemoeds mitsgaeders landtsaecken & huissaecken ten hoochsten betreffen; indjen oijt schrijvers penne van wijsheit gevloejt heeft; soo is hij 't geweest^*aant.: ende heeft het de sijne gedaen. Ter erkentenisse van welcke sijne wtnementheden, de Sijracusaenen (alwaer de beslujten aen veele raetslujden hangende immers den sinlijckhede oft verkiesinge van eenich prince niet konnen geweten worden) ontslaeckt & in vrijdoom gestelt hebben de gevangenen & slaeven op die van Athenen gewonnen: meer laetende gelden d'eerbiedicheit die sij tot eenen burger, als de verbitterde vijandtschap die sij tot alle d'ander droeghen. Nu slae jck over welcke eere den grootsprekenden Sophocles, & de prachticheit sijner dichten ontmoet is van de rechters, die, wt een Treurspel aende kant van sijn hondert jaeren gemaeckt, sijn vernuft oordeelden verre van 't verkinderen te wesen; doenmen hem onder dexel van dien van 't bewint sijner huissaecken wilde afsetten. Maer dunckt het ijemandt luttel te sijn dat een crijchsoverste der Lacedaemoniers, & door 't aenporren van eenen God (soomen doe geloofde) sich met sijn begraffenisse becommert heeft? Oock heeft haer de Stadt Athenen van dese twee mannen, in 't bewaeren vande Hooghe overichejdt, geluckelijck gedient. Men weet hoe vierich de AEgijptische Coningen Menander, dien afteijckenaer van al watter onder de menschen omme-

* Laurea donandus Apollinari:

[p. 64]

gaet in sijne spelen, gevrijt; hoe sij aengehouden hebben met smeecken en beloften om hem wt Graecien te troonen & te hove als een perrel aen haer croone te hechten. Het weerlichten dan van der Griecken Glorie heeft met gelijcke lust de harten der Latijnen ontfonckt tot de Roomsche Poesie. Ennius qui primus amęno

detulit ex Helicone perenni fronde coronam,
per gentes Jtalas,aant.

schijnt haer eerst raeckwijs gemaeckt te hebben om aen te heffen den lof des ouden Scipioos: dewelcke hem soo besint had in sijn leven, dat hij deed stellen, boven op sijn graf, de beeltenisse vanden geenen die sijnen naem gelijck als den graeve wt den mondt ruckte. De selve groot & goeddadichste behoeder des Roomschen Rijx heeft den Poeet Terentius met soo gemeensaeme vriendelijckheit bejegent dat het wel dapperen schijn heeft, oft de spelen onder sijnen naem wtgegeven wel van Scipio en Laelius gedicht mochten wesen. Altoos dat sijlieden hem wt Menanders koker, van den sin ten ruichsten gestoffeert hebben, ende vande bevallijckste aerdicheden der Latijnscher taele, oft immers haer handt over 't werck laeten gaen, en schijnt Terentius selve niet te willen ontkennen. Hoe 't daer om isaant.; immers dese spelen hebben sulcken naeme verworven, dat die geweldighe Julius Caesar naedertijdt de penne aenvaert heeft, ende selve een poeet geworden is om sijn deel schulds te betaelen aenden lof die haer toequam:

Tu quoque tu in summis, o dimidiate Menander,
Poneris, et meritó puri sermonis amator. etc.aant.

Zedert hebben haer aen dese konste verscheiden geesten

[p. 65]

te kost gelejdt als Lucretius, Catullus & andere, groot bij de grootste van Rome, waer door, sij allenskens naerderende aende volmaecktheit, eindelijck, ten tijden van Augustus inden oppersten throon haers heerlijckheids geset is. Van dese verheffinge is sij gehouden in den Hooftman en grootvorst der Poeten, dien vermaerden Maro: die haer vercierende met al wat vande voorgangen Griecken oft Latinen wtnemends versiert en onversiert gebleven was, geluckelijck voltoijt & de croone op het hooft gestelt heeft. Daer om was 't dat Cicero al bij tijdts eenighe sijner dichten hoorende soo grooten getuichenisse van hem gaf:

Magnae spes altera Romae.aant.

Jae 't Roomsche volck, als Virgilius sijne dichten vanden toonneele wtsprack, is soo ontroert en opgetoghen, soo ingenomen, soo vervult met den lof deses mans, dat al de gemeente, een vergaedering van vijftich duisent menschen, als ingeblaesen & gedreven van eenighe Goddelijcke cracht, alt'saemen t'seffens, den Poeet ter eeren sijn opgeresen: niet anders dan gelijck sij de tegenwoordicheit des Cajsars haeres Prinçen & de hoochste overheit vanden aerdbodem gewent waeren te begroeten. Oock heeft men sijn tronie met laure gecroont op geldt geslaeghen als staende in eenen staet met de vorsten des Rijx.aant. Ende in der waerheit, het is meer als wonder dat menschelijcke geest heeft moghen toelangen om te weghe te brengen, & in dichten ten toon te stellen, soo grooten maejestejt, soo aensienlijcke pracht, soo behaechlijcke defticheit, soo diepe geleertheit, soo hooghe wijsheit, soo beslepene ervarenheit, met soo beeldelijcke levendicheit, soo wt-

[p. 66]

heemsche cierlijckhejt, soo onderdringende beweechlijckheit, soo gewisse dapperheit, soo vloeijende gestaedicheit, & soo frissche rijpicheit.

Door dese & soodaenighe begaeftheden heeft hij de jonste & vriendschap der vorstelingen van Rome verdient & gewonnen: de welcke om strijdt ijder nae de sijne staende hem hoochlijck vereert & rijckelijck beschoncken hebben. Octavia, 's Cajsars suster, hem hoorende in eenighe dichten vernieuwen den lof mitsgaeders de deerlijcke & onrijpe doodt van haeren soone Marcellus, die wtvercooren minne & toeverlaet des Roomschen Volx, waer door sij van tederhejt, te beswijmen & wt haer selven geraeckte, beval den Poeet voor elcken regel 250 croonen^*aant. te vereeren: beloopende de geheele gifte voor 27 reglen over de 20000 guldens^* onses gelds. Hier door dan, daer hij gebooren was van weinich vermoghende & sijnes behoevende ouderen, is gestorven rijck tusschen de seven & achtmael hondert duisendt guldens^*; maer voornemelijck door de mildichejt van Augustus selve. Dese aldergrootste, aldermogenste, aldertriumphantste der Caijseren die oijt geweest sijn, heeft hem in soo grooter eeren gehadt, dat hij alle jaeren sijn geboortdach met grooter statelijckheit geviert heeft & den 15en van Wijnmaent ter dier oorsaeke tot eenen haijlighen dach gemaeckt. Jaeaant. hij heeft tegens d'ordre der wetten welcke den wtersten willen soo veel toestaen, in wesen gehouden de gedichten, die Maro den viere gemaeckt had, om dat sij onverbetert & sonder haer volle beslach gebleven waeren. Noch ter tijdt heeftmen 't gebodt te dien einde in dicht gestelt bij desen Prinçe selve & wtgegeven:

* dena sestertia

* net 20250 g.

* propé centies sestertiûm. centies HS. soude sijn 750000 g.

[p. 67]

 

Frangatur potius legum veneranda potestas,

 

Quam tot congestos noctesque diesque labores

 

Hauserit vna dies.aant.

Want het gemoedt hing hem soo seer over de Poesie dat de stroom van soo veel hoochwichtighe sorghen als de sijne, somtijts heeft moeten stilstaen om af te bejden de loosinge des ijvers waer door sijnen geest tot dese const gedreven wierdt. Nu alhoewel, de Roomsche Poesie door Virgilius inden top gevoert sijnde, haer klimop & Lauren opgeschoten tot aen 't hoochste van de rondichejt des hemels noodwendich hadden te buighen, ende nederwaerts te wassen, soo en heeft dat nochtans den minderen loten aen 't bloeijen haerder glorie niet gelet. Gallus is mede langen tijdt bij Augustus seer gesien & opgetoghen geweest. De tegenspoedt & ballingschap hebben de cransse van Ovidius soo niet doen verdorren, oft de Geten, dat woest geslachte, en saeghense wel voor wat heerlijx aen; & hebben met een aensienelijcke grafstede sijn gedachtenisse gesocht te vereeuwen. L. Pomponius Secundus is ten tijde van Caisar Claudius door sijn treurspelen gecomen tot die doorluchtichejt, dat de wereldwijse Historiant C Cornelius Tacitus de Triumphale eer van hem met oorlooghen op de Catten behaelt, daer bij niet gelijcken en wil.

Decretusque Pomponio Triumphalis honos, modica pars famae ejus apud posteros, in quîs carminum gloria praecellit.aant.

De scharpe & hoochnoodighe suinicheit van Vespasianus heeft het wel van 't harte gemoghen den Poeet Salejus Bassus met 6000 ponden vlaemsch^*aant., t seffens te verrijcken. Ende d'onmenschelijckheit van Domitiaen, soo

* quingenta HS. net 37500 guldens.

[p. 68]

groot als sij was, is geboghen om Statius met heerlijcke schenckagien & Silius met drie burgermeesterschappen te vereeren. Oppianus is beschoncken met soo veel gouden penningen alsser reglen waeren in sijn gedicht vande visschen aen Caisar Antoninus toegeeigent. Arcadius & Honorius hebben den Poëet Claudianus ter eeren een beeldt doen oprechten. Maer gelijckmen wel dencken mach dat alle de eere den Poeten bewesen niet en is beschreven, alsoo soud' het oock verveelen al de geene die beschreven is op te haelen. Dit sal jck alleene seggen dat watter voor treffelijcke mannen als heldere lichten ter wereldt verscheenen sijn, die hebben altsaemen grootwerck vande Poeten oft Poesie gemaeckt. T'onsen tijden oock is sij een oeffeninge van Coningen en Coninginnen geweest. Dien Edelhartighen Françhoijs d'eerste van Vranckrijck heeft in Avignon siende 't graf van me Joffrouw Laura, Petrarchaes lief, een gedicht daer op geschreven:

En petit lieu compris vous pouvez voir
Ce qui comprend beaucoup per renommée.
Plume, labeur, la langue, et le debvoir
Furent vaincuz, per l' Aymant, de l' Aymée.

O gentill' ame', estant tant estimée,

Qui te pourrá louer qu'en se taysant?
Car la parole' est tousjours reprimée,
Quand le subject surmonte le disant.

Ende van de voorneemste baroenen hebben haer rolle gespeelt inde spelen vande Coninginne van Navarre, Suster van Franchojs den eersten & grootmoeder van den goedichsten, verstandichsten & moedichste der Coningen Heinrick den grooten van Vranckrijck: denwelcken onlanx

[p. 69]

(o wee!) den Hel ons benijdt, & den Hemel t'huisgehaelt heeft.

Heu pietas, heu prisca fides, invictaque bello
Dextera! non illi se quisquam impuné tulisset
Obvius armato, seu cum pedes iret in hostem,
Seu spumantis equi foderet calcaribus armos.aant.

Ende, naerdien ons Vranckrijck inden sin gecomen is, en kan jck niet laeten te gedencken de geneghenheit desen conste toegedraeghen bij den Edelen & milden Heer van Bassonpierre, dewelcke onlanx den Comediant Vautray tot cieraedt sijner spelen wel met 12000 g. aen klederen heeft beschoncken.aant. De Philosophen hebben aen dese konste tijdt & vlijdt welbesteedt geacht. Aristoteles heeft geen ander stoffe soo nauw ondersocht, soo sinnelijck, soo tentich gehandelt. Plutarchus en andere proncken doorgaens haer schriften met de bloemen der Poeten. Seneca, de Wijsheit der Romajnen, heeft selve in haer gildt willen wesen, & de toverijen en helsche wraeckgiericheit van Medea in dat treffelijck Treurspel vervaet.

Maer soo verre niet te loopen; op dat jck al de anderen, deses Eeuws, geleerden voorbij gae, 't nieuw en is noch niet van 't Treurspel, waer in de Hoochgeleerde Daniel Heins de schaedelijcke doodt & hoochgedachte deuchden onses Prinçen & verlossers Wilhelms van Nassau, wtbromt. Ende wanneer mij al dese onbekent oft vergeten waeren, soo mocht ick bestaen met den eenen naem & 't oordeel van v, o ooghe onses Vaederlands Hujch de Groote;

quem quae tam laeta tulerunt
Saecula?aant.

die al weet wat ghij oeffent, & al oeffent wat ghij weet:

[p. 70]

die met de moghentheit vws goddelijcken verstandts den wech opgewandelt sijnde, daer groote Theologhen ter nauwer noodt door geraeckt waeren, in Treurspelen t lijden des eersten Adams, ende des tweeden onses Salichmaeckers soo treffelijck, soo stichtelijck vertoont hebt: om, met een waerdich ende v passende bestaen, de gescheurde Christenheit, wt den strijdt des haets in den strijdt der Liefden te voeren: welcke gloorie v God gunne alsoo wel als ghijse niemandt anders en misgunt.

Jn welcker eeren dan de Poesie t' allen tijden bij de Wijsen & geleerden, bij Vorsten, volcken & staeten, om haer leerlijckhejdt, stichtelijckheit & vermaeckelijckheit gehouden zij, is genoech bewesen; & roepen 't noch de puinhoopen der weldigher gebouwen; getuigen 't de weinighe die van veele Theatren, Toonneelen & schouwplaetsen der Griecken & Romainen, de stormen der eeuwen blijven afstaende. De redenen waermede dese conste schijnt bestreden te worden kennen wij t' onwaerdich om met antwoordt te bejegenen. Sij treffen ons nocht de saecke niet; dewijl sij 't alleenlijck op 't misbrujck gemunt hebben.aant. Daerom dewijl, met den opganck & vrijheit onses Vaederlands, verschejden Consten & wetenschappen verresen sijnde, de Haijlighe Poesie oock in onse taele eerwaerdelijck is begonnen te verschijnen:

Qualis vbi Oceani perfusus Lucifer vnda
Extulit os sacrum caelo tenebrasque resolvit:aant.

Soo versoecken, bidden, & besweeren wij door haer hajlichejt, alle de geene die sij goedt gekent heeft om eenighen adem haeres geests inteblaesen, dat sij de Hemelsche voncke niet inder assche begraeven oft versterven laeten:

[p. 71]

maer met allen ijver & erkentenisse sorchvuldelijck opqueecken in haer borst, tot dat het licht t'haeren monde wtblinckende de gansche wereldt doorstraele met de gloorie van haer & van de plaetse haerder geboorte. Op dat gelijck eertijdts van seven steden gestreden is om Homerus tot haer burgher te hebben, alsoo, in toecomenden tijde, alle geslachten moghen wenschen om dit te hebben tot haer Vaederlandt. WT.