Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

(1971)–P.C. Hooft– rechtenstatus



[pagina 52]
Op 't rijmen vanden Heere Constantijn Huygens, in 't Legher voor Grol.aant. Octaviaen, als hy verhit door susters spijt Bestoken quam ter zee de trotst der Coninginnen, En waeghd' in eene worp, oft hy de wereld winnen, Oft nevens zijnen kop zoud zijn de werelt quijt, Gebood zijn' harte slaep, in 't naeken van den strijdt, Tot dat hy werd geweckt om 't vechten te beginnen. Zoo kort had hy in dwang zijn' onderdaene zinnen. O sterke zielen van min afgeleefde tijdt! Hoe zelden wort natuyr, zich pijnende ten goeden, Nu blijde moeder van zoo kraghtighe gemoeden! 'K en zie maer Vastaerts ziel uytblincken als een baek; Die onbekommert rijmt in woel en krijgsvervaertheyt, De daghelijcksche doodt besiende met bedaertheyt. Zoo rustigh was August niet in sijn vaste vaek.