Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

[p. 41]

Fantazij.aant.

Ghij minnaers, dien, door brandt, het waetrend' ooghe ziet,

Die steen in traenen weekt, die balken bujght met klaeghen,

En doet liefs wederzin, den naem van wreetheit draeghen;

Jndien ghij dingt nae loon, wt liefd' en dient ghij niet.

Met ander scherp, de God, dien jck ten doel stae, schiet;

Zijn vlamme blust mij 't vier van eighen welbehaeghen.

De zinlijkheên van haer, wier lust mijn lusten jaeghen

Zijn deughden in mijn' zin; en wee, dien deughd verdriet.

O Mannelijke Min, die voor genae de neenen

Zoo wel neemt als de jaen; ghij loopt geen blaeuwe schenen,

'T moet wezen vw meestres haer wil al eer ghij vrijt.

Me vrouw en belgh 's v niet, dat jck het smeeken schuwe,

Jck wacht slechs op geboôn. Zoo dappr een schoon als 't vwe

Met kraftelooser liefd als dees', zich niet en lijdt.