Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

[p. 40]

Aen den Heere Constantin Huighens Ridder etc.
op zijne Ledighe Wren.aant.

Pooght ghij, met vliet van rouw, gods toornevliet te stóppen,

Voor koninginnen oor, een perl is elke traen.

Al wat vw' zanglust weeft, in 't juighen, zie jck aen

Voor purper, tot verbandt van koninklijke kóppen.

Zoo stroojt de droeve dauw bekoorelijke dróppen,

En breekt, met sprenklen blank, het bloosen van de blaên,

Als d' ongerepte roos 't ontmommen dar bestaen,

En dat de nuchtre zon wtkipt de koele knóppen.

Al wat vw' pen ontmoet, zij zinkt 'er grondigh in,

Doorwroet de donkre mijn, en spit, met spitsen zin,

Het diepe wonder wt, dat t' schuil liep inde zaeken.

Dit 's meer. Die meenighmael dat wonder wel doorgrondt,

Vint daer niet wonders in dan vwe wondre vondt.

Des moet hij van vw' geest der wondren wonder maeken.