Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

[p. 37]

Aen Joffr^e. Anne Roemer Visschersaant.

Soo 't v, met diamant, lust op een glas te stippen:

'T is in de vlinderteelt. Het geestighe gedroght

Siet oft het laeffenis aen sap van drujven soght

En sit soo kuin, men soud het van den roemer knippen.

Neemt ghij pinçeel oft naeld: daer worden kujl en klippen

Geschaepen, bos en bergh; en 't vochte veldt bedoght

Met groene graesen. Daer 't welvaerend vee nae toght.

Dat haelt sijn aem, soo 't schijnt: en staet met gaende lippen.

Boetseert vw aerdighe' handt, en maekt een mensch van leem;

'T haelt bij Prometheus werck. Maer wen gh' v in de veem

Der sanggodinnen vlijt; en woorden schoongeschreven,

Een redelijcke ziel, met wackre sin instort:

Soo blijckt dat ghij al 't geen, dat lijf oft leven schort,

Van bejds kunt geven; dan den dichten 't eeuwigh leeven.