Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

[p. 14]

[Om in te voeren in mijn hart sijn straffe wetten]aant.

Om in te voeren in mijn hart sijn straffe wetten,

De loose Minne mij veel laegen heeft geleijt,

Vaeck tot de strick mijns ziels een fraeije geest bereijt,

Daer hij, blanck voorhooft om mijn oordeel te besmetten,

Blondt haijr of schrander óóch tot locke-broot bijsetten;

Maer 't aes versaet, en t Luck de crancke stricken scheijdt;

Onlijdsaem wiert de Min, en seij ten laetsten, beijdt

Jck sal van eene saeck gaen maken aes en netten.

En mits ontdeckte' hij mijn Electras braeve ziel;

Het harte wierd mij vlug, en opgetogen viel

Jnt starke net, soo rasch 't daer van de schoonheit kenden;

Een net van trouwe deucht, en hooch verstant gewrocht.

De blijde Min sprong op, en siende mij verknocht,

Ontslipt hij 't (seijd' hij) nu, soo is mijn Rijck ten enden.