Liederen en gedichten

Sonnet. Aan de heer Constantijn Huygensaant.

Men voedde' Achilles op met merg uit leeuwenschonken,
dies ziedende' oorlogzucht reed door zijn leden rap.
Van rusten werd hij moe, van woelen fris, en schrap
stond hij veel liever dan hij zat in lust verzonken.

Maar Huygens' inborst, die als zog heeft opgedronken
der eed'le kunsten klaar en zinnenzuiv'rend sap,
vlamt op het eerlijk' fraai, waarnaar zijn vrijerschap
uit alle ijver rent, geprikt door heil'ge vonken.

Dies luist'ren nu zijn luit, zijn stem, zijn strelend dicht
naar wetten van die geest in alles afgericht;
hiernaar schikt zich het puik zijn’r uitgelezen zeden.

Doch dit 's maar voorspel. Thans de welvaart van zijn land
en vrijgevochten volk aanstellen wil haar trant
op maatslag van een ziel zo vol van rijm en reden.