Liederen en gedichten

[p. 25]

Bruiloftzang op het huwelijk van Willem Jansz. Hooft en Ida Cornelis Quekelsaant.

Wat suft gij, Amsterdam, om 't ongewoon verbreden
van 's avondsterren glans? Of waant gij 't 's hemels stem,
die 't onderworpen aardrijk dreigt met nieuwigheden?
Zo placht 't, maar deze keer regeert het aardrijk hem.

't Is dat de ster, gelokt door 't minnelijk vergaren
van twee gelieven, die zij wijzen komt te bed,
nauw wachtend op haar dienst in d' ure te verklaren,
meer dan gewone toorts in 't helder westen zet.

Die maget licht zij toe, die uwe roem van vrouwen,
huppelend op de aard' en schromend voor de vlucht,
eerst hart gegeven heeft haar vleugels te vertrouwen
en roeren boven 't hoofd des arends in de lucht.

O brave moeders braver dochter, in de zinne
des eed'le jeugds vergood, Ida, Ida Quekels bloed!
Gaat henen, gaat, getroost uw dienaars smart en minne
te boeten, woekerwijs, met lang-verlanged goed.

Vlammende bruidegom, zie hoe de teed're kaken
der welgeboren bruid de schaamt' met roodheid sprenkt.
Dit 's uwe avondster, die 't ure zegt te naken
dat zoete wrevelheid met bitse vriendschap mengt.

Tot nu toe gij in 't gros haar gaven placht te vieren-
't aanzienelijk gelaats grootachtbarende straal,
haar lichaam schoon van sneê, vol edele manieren,
en wijsheid voortgebracht met d' allerzoetste taal-

[p. 26]

25

maar in een overvloed van duizend schone dingen

 

uw vratige ogen nu te weide zullen gaan,

 

uw dart'le handen en klevende lippen springen,

 

zie ik, van 't een op 't aêr (ach, laat er toch wat aan!)

 

 

 

van vlechten, lippen, hals, op wat ik niet wil noemen,

30

thans kerende op hetgeen dat gij nu overslaat:

 

zo dwarrelt wufte bij in ene hof vol bloemen,

 

van een op aêr, tot zij niets onontgonnen laat.

 

 

 

In 't flonk'ren van de min en 's lichaams weligheiden

 

belonk' het opgetogen oog van uw verstand

35

haar ziele deftig, vroom, rechtvaardig, heus, bescheiden,

 

en knoop' uw hart aan 't haar' met standvastiger brand.