Bijlage 127 P.C. Hoofdius H. Grotio S.
Quandoquidem, vir mihi omnium maxime, approbare patriae industriam meam in valde seriis non valeo; neque rursus quisquilijs magnoperè delector, ipse mei periculum facere statui, enitendo foetum, qui spem falsurus vel maximè, citrà detrimentum publicum, vel minus, non citrà commodum, fuerit. Adeo Themistocli dispares neque magno Reip. bono, neque malo nati nobis videmur. Coepi itaque vitam Henrici magni, cujus memorià, quamvis nullo mihi beneficio cogniti mirum in modum afficior, scripto complecti, idque vernaculo, meditamentum stili et characteris Historici, ac prout hoc cesserit de rebus patriae cogitaturus. Ut, minus tamen operae lusero, adeundum super ijs oraculum tui judicavi judicij: quo vel monitus planè desistam, vel correctus, minus dehinc corrigendum mihi relinquam. Enimvero pleraque me solicitum habent, structuraeque et perspicuitati et amoenitati, et ordini denique universo non nequeo diffidere. Quin et minuta quaedam negotium facessunt; veluti voces exoticae: quarum illae quas in alienis idiomatis obvias, rebus deficiente lingua vacuis, potius imponere, quam inauditas quasdam fingere ratio fuit, ratione locum tuentur. Reliquas autem, cum ambitione nostratium, tametsi praeposterà, accitae sermonem patrium invaserint, sine plurium offensione, proturbare, haud utique promptum fuerit: eas praesertim, quibus res, vel celsitudine vel gravitate conspicuas insignire commissum est. Imo et ipsum Aristotilem in poëticis authorem novimus conciliandi scriptis dignitatem, per hujusmodi lenocinia. Adhibendum tamen, ne in barbaram prorsus degeneret oratio, indicat modum. Atque ego illum non modo tenere hic, sed, sicut in omnibus, vel capere, id vero acerrimae mentis esse duco. Quamobrem censuram hanc, ultrò cum ambiare, quaeso ne graveris inire. Quod autem tuas tot tantisque negotijs distracti curas, parum etiam in tempore oneratum eo, existimationi et humanitati tuae, aliqua ex parte imputes velim, irritamentis hujusce importunitatis meae: atque ita sentias licet, neminem me observantiorem esse magnitudinis tuae, securiorem benignitatis. Quocircà veniam mihi ut des, non multis te precor, sed ex animo Deum opt. max. tuos ut tibi, te patriae diu incolumem praestet, aveto.
Totus tuus
P C Hóófdius.
Mudae, in Arce, xiv. Kalend. Junias,
anni MDCXVIII
Auteursrechtelijk beschermd