Met een flik in bed

[p. 109]

9

Het is eerst niet eenvoudig tot professor Elouard door te dringen. Een onverbiddelijke secretaresse, humeurig en zwijgzaam, schrijft hun namen op papiertjes. Gaston wordt rood. Ja, op die manier zie je hoogleraren elkaar zelden benaderen.

Na een kwartier komt de professor vrolijk fluitend achter een strompelende, doodsbleke studente zijn kamer uit.

Raad eens, zegt hij. Wat heb ik gedaan?

Camiel haalt zijn schouders op. Gaston glimlacht, hoewel het te zien is dat hij een slecht humeur heeft.

Tsjonge, tsjonge, zegt professor Elouard. Wat heb ik moeten trekken. Het wilde er niet uitkomen.

Dat heb je met die studentes, zegt Gaston.

Ze dacht maar steeds dat ik haar in de val wilde lokken. Maar dat is wettelijk verboden. Weet zo'n wicht veel. Toch -

Toch?

Ik ben een half uur bezig geweest haar op haar gemak te stellen. Dat is het verschil: jongens trap ik er meteen uit.

Ja, zegt Gaston. Allicht.

Maar dan begint de ellende. Ze willen wel maar ze kunnen niet.

Soms zijn ze ongesteld. Dat zeggen ze gewoon! Brutaal meneer, brutaal. Vroeger had jij de macht.

[p. 110]

Als je zwak bent voor vrouwen -

Ja, dan ben je niet sterk.

Toch probeer ik ze te vangen, zegt Elouard boosaardig grinnikend.

Er gaan een paar studenten mee om de houweel te hanteren. Camiel sluit zijn ogen en bepaalt de richting. Kleuren ziet hij, een rood land. Daar in de buurt een huis, rotsen, vlakbij de zee. Toch is de zee onzichtbaar.

Naar het zuiden, zegt hij.

Zij rijden in twee jeeps. Hij wordt door de studenten aangesproken met ‘professeur’: dit komt zijn ijdelheid ten goede. Die jongen moest eens weten, maar dan zou hij nog ‘professeur’ blijven zeggen, niet te hard; beschaafd, voorzichtig. Je weet nooit tussen de gelauwerde geleerden. Elouard is een rijzige man met een bril met zilverkleurig montuur. Hij lijkt een beetje op Gaston, wat betreft zijn houding Twee pooiers dus. Waar Gaston opduikt begint alles overdreven vormen aan te nemen. Als ze alleen zijn moet hij eens informeren waarom al dat geld met daartegenover die rotgrapjes en plein public; dat begint hem nu onnoemelijk te vervelen. Hij heeft eigenlijk een rothumeur. Hij wordt behandeld als een dwaas. Hoor, zachtjes zitten zijn twee metgezellen te lachen. Het woord kermis. Dat gaat over hem. Hermine wordt er natuurlijk buiten gelaten.

Professeur Camiel, zegt Elouard (die ook al). U bent een heel bijzonder mens.

[p. 111]

En dat is ie! roept Gaston.

Wij zullen vannacht, wanneer wij in onze tenten bivakkeren ongetwijfeld heel wat plezier beleven aan uw verhalen!

Hij stikt in de verhalen, zegt Gaston. En meestal heeft hij ze waar gemaakt ook nog. De kermis, het circus, bibliotheken, het is allemaal gesneden koek voor hem. Hij is een groot vriend.

Aha, is dat soms de bedoeling, hem belachelijk te maken. Dan zal hij hem voor zijn.

Ja. Onze jeugd was zeer roerig, zegt hij plechtig. En Gaston - niet enkel de jeugd. Het leven is niet afgelopen na je achttiende. Nóg moet ik lachen om die stunt van verleden jaar.

Toen was u toch al getrouwd? vraagt Elouard.

Dat is niet waar, zegt Gaston, zacht, dreigend. Dat is zeker niet waar. Met de avonturen van onze helderziende collega heb ik niets uit te staan.

Ja ja, Gaston! In de roetsjbaan! In het instituut ‘Hulp voor onbehuisden’. Mooie hulp!

Haha, roept Elouard. Nu heb ik u door. Zover ken ik professeur Gaston. Niet in de kermis!

Ik moet er niet aan denken, zegt Gaston nog iets zachter. In de kermis, dat ordinaire oord. Nee, onze collega maakt een grapje.

Enfin, zegt Elouard. Hij is een welkome afwisseling na dat moeizame tentamen.

We moeten hier naar links, zegt Camiel plotseling. Onder bomen door tot aan een huis. Dan naar links. We moeten bij de zee uitkomen.

Gaston remt piepend.

[p. 112]

Het is donker geworden. Het moet hier zijn. Je kan de zee horen. Vooral horen ze elkaars stemmen. Vreemd is dat, alleen, zonder huizen, lichten, alleen de koplampen van auto's, die je ook niet te lang kunt laten branden. Twee grote tenten zijn opgezet. Elouard geeft aanwijzingen aan zijn studenten, drie stuks.

De bodem is hier niet gemakkelijk, zegt hij, zodat Gaston en Camiel het horen. Wetenschap en paragnosten, het is een experiment, mijne heren. Misschien kunt u hier nog iets uit leren.

Gaston en Camiel lopen naar de zee. Het is stil. Een ander experiment zou misschien zijn te luisren naar het ritselen van zandkorrels. Van dat soort proeven moet je houden. Camiel heeft op het ogenblik niet zo'n behoefte aan stilte.

Gaston doet anders zijn mond niet open. Een keer struikelt hij. Er is geen maan. Op een heuveltje zien zij de zon verdwijnen. We zijn alleen, zegt Gaston eindelijk. Het is een beetje onbehaaglijk, die stilte. Zou je nu precies weten hoe het land eruitziet.

Nee.

Waar ligt nu ons opgravingsobject? vraagt Gaston.

Hier in de buurt. Het is mij niet precies duidelijk. Ik zou het wel kunnen vinden. Iets meer het land in. We moeten een soort ezelpad tegenkomen.

Dat lijkt me niet eenvoudig. Laten we het proberen.

Ze lopen verder. Het land is ongelijk. Het paadje

[p. 113]

blijkt vlakbij te zijn. Zij lopen het af in noordelijke richting (misschien wel westelijk).

Hier in de buurt, zegt Camiel. Een groot complex. Misschien nog meer. Een aardig oppervlak. Dat wordt graven voor die arme jongens.

Ze hebben een beurs, zegt Gaston.

Zijn het assistenten?

Nee, gezakt voor hun kandidaatsexamen. Een extra opdracht.

Leerzaam.

Ze besluiten terug te gaan. Maar helderziendheid is iets anders dan gevoel voor richting. Eenmaal gekomen bij het object waarop hij zijn aandacht heeft ingesteld, weet hij evenmin als iemand anders zonder kompas, de weg terug. Ze leggen een zakdoek onder een steen, zodat hij niet weg kan waaien. Het waait trouwens niet. Camiel hoort zijn eigen oren suizen. Ze lopen, struikelen, worden moe. Eindelijk doet Gaston de mededeling dat ze verdwaald zijn.

Dat had hij al gedacht. Hij heeft het een beetje koud.

Ze blijven staan, terwijl de lucht nog verduistert.

Komt er plotseling een regenbui?