Met een flik in bed

[p. 72]

5

Het is Françoise, natuurlijk Françoise die hem met zichzelf verzoent. Zij weet natuurlijk nergens van. Zij slapen, tijdens de slaap vervluchtigen de kwade dagdromen. Toch weet Camiel dat hij een stukje terug is moeten gaan. En eigenlijk stemt hem dat niet ontevreden. Men hoede zich nu eenmaal voor emoties waaronder de voltooid tegenwoordige tijd zijn handtekening voor gezien heeft geplaatst.

De volgende dag oefent hij zich wat met voorspellingen. Hij schrikt van zichzelf als hij denkt aan de voetbalpool. Daar heeft hij bij god toch nooit eerder aan gedacht, terwijl de meeste mensen aan niets anders denken. Hoewel hij arme stakkers en schlemielen hun prijsje niet wil afpakken (misschien is de gedachte aan deelname daarom wel nooit bij hem opgekomen, even een kruisje slaan), geeft hij zich toch op als lid van een vereniging en neemt zijn eerste formulier mee naar huis. Hij sluit zich op in zijn kamer. Daar stelt hij zich een voetbalveld voor. Daarover rennen 23 man en 2 staan er (tel maar na). Ajax, prevelt hij zacht voor zich uit. Ajax wint. Feijenoord verliest. Ajax-Feijenoord een 1. Het is gek dat hij de uitslag voor zich ziet van de wedstrijden waarvan hij in het geheel niet weet op wat voor een soort veld zij zich afspelen. Daarom misschien gaat het maar moeizaam, en van één wedstrijd (dos - Elinkwijk) weet hij niet of het een gelijk spel of een nederlaag voor

[p. 73]

de bezoekende club zal worden. Hij vult vier rijtjes in, voor de bewuste wedstrijd beurtelings een 3 en een 1 noterend. Nu aan de melkboer vragen wat die ervan denkt.

In de winkel waar hij een pakje boter koopt, zegt hij spontaan, langs zijn neus weg: dat wordt een gelijkspelletje met dws, denk je niet. Haha! roept de melkboer. Van je hoempa-hoempa dws! 7-2, je zal het zien. Ik zal je een tipje geven, zegt Camiel die de melkboer een aardige vent vindt. Blauw-Wit gaat het deze zondag weer niet maken. Meen je dat nu heus? vraagt de melkboer. Ik weet het van Adriaan Morriën, zegt Camiel, en die heeft nog in Stormvogels gespeeld. O, zegt de melkboer een beetje onder de indruk. Nee, dan zal het wel niets worden. Toch jammer van die jongens. Er is maar één Ajax, zegt Camiel. Een juichkreet daav're op de velden, het clublied. Jaja, zegt de melkboer. We juichen wat af. Als Camiel thuiskomt ligt er een brief te wachten. Van Gaston. Of hij zich de filmregisseur en die actrice, de oude vriendin van Gaston nog herinnert. Ja, die zal Camiel vergeten zijn. Wel, vervolgt Gaston, ze komen naar Amsterdam. O, zegt Camiel. Ja wacht nou eens even, schrijft Gaston. Ze komen voor zaken en ze logeren in het Amstelhotel. Als dat een louche kroeg is moet je ze ergens anders heensturen, Hermine heeft ze die knijp aangeraden. En ik geloof haar natuurlijk op haar woord, want ja, ze wist ze toch vooral te raken in uitspanningen en hotelletjes, nietwaar Camiel? Old boy! Zes keer.

[p. 74]

Dat heeft ze me nog eens verzekerd. Ik wilde het echt niet geloven en jij bent ook zo bescheiden, maar het schijnt toch waar te zijn. Ja, denkt Carmel, ze heeft het lidteken laten zien, vreemd woord overigens. Ik vertrouw op jou, schrijft Gaston. Ze komen voor zaken, er gaat over een half jaar een filmpje in produktie, en dat wordt in Amsterdam gemaakt. Hermine zegt dat jij op de hoogte bent van de lokaties. Het schijnt dat ze wat van die vreemde vrouwen in de ramen op dat filmpje willen nemen. Dat leek mijn vriend de regisseur (hij heet overigens Albert) een origineel idee. Nou volgens mij hebben ze dat al een keer gedaan. Is het overigens waar dat er in Amsterdam een tent is waar mannelijke strip-tease wordt getoond? Er lijkt mij niets aan maar ik begrijp dat je wel eens rare bokkesprongen moet maken voor je dagelijkse boterham. Hoe voelt dat nou? Hermine vertelde dat je het niet erg vond, je bent een echte teaser volgens haar. De tweeling maakt het goed. Ik hoopje gauw weer te zien. Ik bewonder je echt om je moed. Hermine zit vol herinneringen aan jou. Zoals jij zal ik nooit worden. Helaas, ik zou mijn hele universitaire loopbaan eraan geven om de nacht door te mogen brengen met drie vrouwen die na een vrijwillige wetenschappelijke proefneming ter toetsing van de menselijke weerstand gedurende drie maanden eenzaamheid, weer op de wereld worden losgelaten. Daar moet je mij nog eens alles van vertellen. Ik verveel je natuurlijk. Kunnen wij samen nog niet eens the old days laten

[p. 75]

herleven? Denk er eens over. Is een van mijn relaties nog op bezoek geweest? Ik maak je hierbij nog even ƒ 2.000, - over. Misschien kan je daarvan mijn twee vrienden eens een etentje aanbieden, ik bedoel, het zijn tenslotte mijn vrienden en ik vraag jou ze af en toe eens bezig te houden. Geld moet rollen. Kus Françoise, jij verzint wel hoe! Haha, oude vriend. Ik raak helemaal door het dolle heen! Hermine komt zojuist thuis met de tweeling. Hoor ze eens krijsen. Ik denk dat ik d'r ook maar eens uitga. Er is een kermis vlakbij. Hartelijke groeten.

Vuile, kwaadsprekende teef die Hermine, denkt Camiel. Hij laat de brief slingeren. Er liggen nog een paar karweitjes op hem te wachten. Daarom vertrekt hij naar zijn kamer.

Als hij een paar uur later beneden komt is Françoise in alle staten van opwinding. Chéri!

Nee dank je, mompelt Camiel die even denkt dat Ada met de fles voor hem staat. O pardon, mijn lieve Françoise.

Mijn chéri, wat hoor ik nu van jou? Met Hermine! Ah! En zulke vreemde spelletjes! En altijd al zo wild geweest. Toe dan Camieltje, houd je veel van mij?

Jawel, zegt Camiel kortaf.

Het is klaarlichte dag. Dit gaat hem toch wat al te ver.

Hij komt er niet onderuit. Hij kust haar op haar linkerknie.

Vol verrukking klopt haar hart.

[p. 76]

Liefde stelt zijn verplichtingen. Nee, geen verplichtingen natuurlijk, liefde heeft zijn verrukkingen, eh, liefde is een troost voor hen die bedroefd zijn, liefde dat is, dat is, vooral als je nog een beetje moe bent omdat de dag pas is begonnen, in ieder geval pas de middag is genaderd, dan is liefde, die liefde die wij allen zo van node hebben, die goddelijke inval van een speelse Jupiter, door de Grieken met hun geheel eigen interpretatie Zeus genoemd, die liefde, speels, aanmoedigend, gelukzalig voor de gelukzaligen en op zee afwezig voor de palingvissers, deze is -

Ach mijn lieve Françoise, zegt Camiel. Wat verlang ik naar jou. Morgen komen er twee Fransen, daar kun je helemaal fijn mee praten. Die gaan we de stad laten zien, weet je wel. Oom Gaston heeft mij twee tientjes gestuurd om een smakelijke zak patat te nuttigen.

Wat zullen wij een plezier hebben!

Dat is zeker mijn schatje! Dat is zeker!

Dan naar boven voor het middagslaapje.

Hij drinkt eerst een glaasje bier. Als hij net in bed ligt moet hij daarom plassen. Dat komt slecht uit. Toch maar even. Als man die onderhouden wordt zou hij dat soort fouten eigenlijk niet mogen maken.

Maar Camiel begaat ze. Buiten is het mooi weer. En als hij wakker wordt is de zon al verdwenen.