Nieuwe proeve van klijne gedichten voor kinderen

[p. 169]

Verschuldigde dankbaarheid.

ô Wat is mijn moeders hart
Teder en vol mededoogen!
ô Wat is haar ziel bewoogen
Met mijn zusjes ziekte en smart!
Naauwlijks klaagt dat teder wigtje
Of mijn moeder is gereed.
Tot verlichting van haar leet,
Kust de traantjes van 't gezichtje,
En ontziet zich zelve niet,
Om met zorgen, waken, draven,
Dag en nagt zich asteslaven,
't Kind te vrijden van verdriet.
Moet een kind zich dankbaar toonen
Voor der oudren liefde en trou;
Ik kan nooit die brave vrouw,
Voor haar Min genoeg beloonen.
't Geen zij nu doet dag aan dag
Heeft zij ook aan mij bewezen,
('t Heugt mij nog) toen ik voor dezen
Aan de pokjes nederlag

[p. 170]

 

Op het ziekbed met mijn broeder;

 

Wat mij tot verlichting was,

 

Wat ik wenschte, had ik ras,

 

ô Die lieve teedre moeder!

 

Die zoo deelde in onze pijn.

 

Wij, wat ligt niet op ons schoudren!

 

Kunnen nooit genoeg onze oudren

 

Voor hun Liefde dankbaar zijn.