Achttien voetsporen

[p. 77]

Waar is Dewi?

‘Ik haat deze plek!’ zei Brigitte. Ze schopte tegen de stam van de cashewboom.

‘Ik ook,’ zei Anki, ‘maar we moeten weg, de anderen zijn al aan de andere kant van de heuvel.’ Ze liepen achter elkaar de heuvel op. ‘Ik wil hier nooit meer van mijn leven komen,’ zei Brigitte. Anki gaf geen antwoord.

‘Ik mis Dewi nu al. Was ze maar bij ons,’ ging Brigitte verder.

‘Praat voorlopig niet over Dewi. Laten we de moed niet verliezen, misschien vinden we haar onderweg wel,’ zei Anki.

‘Denk je dat? We hebben de afgelopen dagen de hele omgeving uitgekamd en geen spoor van Dewi gevonden.’

Er kwam een brok in Anki's keel toen ze aan de gebeurtenissen van de afgelopen dagen dacht. Nadat ze de jongens in de duisternis hadden zien verdwijnen, waren Natascha, Brigitte en Anki teruggegaan naar de cashewboom waaronder ze hun slaapzakken hadden uitgespreid. Anki had Brigitte en Sabine verteld wat er precies was gebeurd. Sabine die zich beter voelde, had aandachtig geluisterd, maar had niet gereageerd. De meisjes hadden uren over thuis gesproken en over hun ouders. Ze hadden daarbij flink gehuild totdat ze uiteindelijk in slaap waren gevallen. De volgende ochtend waren ze erg van streek geweest toen de jongens vertelden dat ze geen spoor van Dewi hadden kunnen vinden. Nadat ze enkele cashewvruchten hadden gegeten, waren ze weer op pad gegaan om Dewi te zoeken. Brigitte had de opdracht bij Sabine te blijven. De hele dag liepen ze rond, maar er was geen spoor van Dewi te bekennen. De daaropvolgende dagen waren op dezelfde manier verlopen. Tot laat in de avond waren ze aan het zoeken geweest, Dewi's naam roepend in de hoop haar ergens te vinden. De derde dag had Don hen bijeen geroepen en gezegd dat ze verder moesten. Geen van hen wilde de plek zonder Dewi verlaten, maar ze moesten allemaal de realiteit onder ogen zien. De avond voor

[p. 78]

hun vertrek hadden ze van twee stokken een kruis gemaakt. Sabine, die ondertussen al was genezen van haar blaren, had ‘Rust zacht lieve Dewi, we zullen je nooit vergeten’ in het zand geschreven. Alhoewel niemand ooit de gedachte had uitgesproken, wisten ze dat ze Dewi nooit meer terug zouden zien.

Brigitte, die ondanks de duisternis, in de omgeving van de heuvel op zoek was gegaan naar bloemen, was met enkele bloemetjes terug gekomen, die ze op het zand strooide. Don had voorgebeden met trillende stem en tranen in zijn ogen. Het was één van de weinige keren dat Anki de jongens had zien huilen. De ogen van de meisjes waren gezwollen van het huilen. Hoe lang ze naast elkaar hadden zitten huilen, wist Anki niet meer, Ze haalden allemaal oude herinneringen op. Leuke, grappige en droevige dingen die ze met Dewi hadden meegemaakt. Als afscheid zongen ze een liedje voor Dewi, waarvan ze altijd had gehouden. Teneergeslagen waren ze naar hun slaapzakken teruggekeerd. De meisjes waren dichtbij elkaar gekropen en hadden zich in slaap gehuild. De jongens hadden zich stil gehouden.

Met moeite kon Anki haar tranen bedwingen toen ze aan de gebeurtenissen van de afgelopen week dacht. De stemming onder de kinderen was bedrukt. Ze hadden moeite met het verwerken van het gebeurde. De cashews waaraan Anki zich die ochtend voor het laatst te goed had gedaan, lagen zwaar op haar maag. Als ze naar Natascha keek, moest ze onwillekeurig denken aan het drijfzandgebeuren. De kleren van Natascha en Anki waren nog steeds met een dikke laag zuurruikende modder bedekt. Ze hadden op verschillende manieren geprobeerd de modder uit hun kleren te krijgen maar het had niet mogen baten. Don had ze verboden hun kleren uit te doen. Hij was van mening dat ze veel meer gevaar liepen zonder kleren aan. Anki's horloge was kapot gegaan in het zand, waarschijnlijk was er water in gegaan. Geen van de anderen had een horloge. Er werd niet gesproken tijdens het lopen.

De savanne bleef zich maar eindeloos voor hen uitstrekken. Voor de zoveelste maal vroeg Anki zich af waar die hen naar toe zou leiden.

Misschien een prachtige stad waarvan niemand het bestaan ooit had geweten, een sprookjesstad, zo'n oude stad met een grote poort van goud en een marmeren oprit.

[p. 79]

‘Anki, je blijft achter,’ vermaande Sabine haar. De anderen waren plotseling sneller gaan lopen.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Anki verbaasd. ‘Waarom loopt een ieder opeens zo snel?’ ‘Don en Diego denken dat we weer bij een bos zijn aangekomen. Als we snel lopen, zijn we er misschien binnen een kwartier,’ zei Sabine.

‘Waar zien jullie bos? Ik zie niets!’ Verwonderd keek Anki om zich heen. Sabine keek haar op een vreemde manier aan. ‘Ben je niet blij? Je stem klinkt helemaal niet blij.’

Anki haalde haar schouders op: ‘Ik heb net een nicht van me verloren, dan moet ik blij zijn? Trouwens ik ben al te vaak verschrikkelijk blij geweest. Het maakt me nu niets meer uit.’ Sabine keek haar niet begrijpend aan. Anki wist dat ze nogal onduidelijk was, maar ze had geen zin om het uit te leggen. Eigenlijk wilde ze helemaal niet praten. ‘Kijk daar, zie je daar dat groene stipje?’ vroeg Sabine. Ze wees in de verte. Anki volgde haar hand en liet haar blik over de vele vlekken die de blaren hadden achtergelaten, glijden.

‘Ja, ik zie het!’ zei ze. Het was duidelijk een bosrand, de anderen hadden gelijk. Anki versnelde haar pas. De anderen waren al enkele meters voor Sabine en haar. In gedachten verzonken nam ze hen van achteren op. Hun kleren waren allemaal gescheurd, verlept en vuil. Ze zagen er allemaal mager uit. Sabine was de magerste. De jeansbroek die ze aan had was tot onder haar scherp uitstekende heupbeenderen afgezakt. Haar blouse was versleten en viel slap langs haar tenger lichaam. Anki's blik viel op Natascha, die sinds de verdwijning van Dewi heel stil was geworden. Haar haar was dof en modderig. De rose blouse en de witte katoenen broek die ze aan het begin van de tocht had gedragen, waren veranderd in een grijze blouse en een grijze broek. De jongens zagen er het best uit. Waarschijnlijk waren zij veel beter opgewassen tegen al de ontberingen. De brede bosrand werd steeds beter zichtbaar, de anderen hadden het ditmaal bij het rechte eind. Zo af en toe keken ze om; ze wilden weten hoe Anki zich voelde. Waarom zou Anki blij zijn? Waarom zou Anki blij moeten zijn als ze weer enkele dagen zonder Dewi in het gevaarlijke bos moest lopen? Hoe lang zou het nog duren voordat ze mensen tegenkwamen? Anki zuchtte en versnelde haar pas. De bomen, die eerst verschrik-

[p. 80]

kelijk klein hadden geleken, werden steeds groter. Don bleef een tijdje stilstaan, zodat Anki samen met hem kon lopen. ‘Ondanks het verlies van Dewi ben ik toch wel blij,’ zei hij. Anki knikte.

‘Wat is er met je aan de hand? Het is vanzelfsprekend dat je blij bent als je steeds dichterbij het einde van de tocht komt! Wees blij dat er maar een van ons is weggevallen en wij nog met z'n achten de stad kunnen bereiken.’ Anki was ontroerd door zijn bezorgdheid en staarde al lopend naar de grond.

Hij legde troostend zijn hand op haar schouder. ‘Het is beter om in het bos te zijn. Als we geluk hebben stroomt er een rivier door of is er een kreekje waar een dorp aan ligt,’ zei hij tegen haar. Tegen haar zin in moest ze hem toch wel gelijk geven; de meeste dorpen treft men langs rivieren aan. De eerste bomen waren enkele tientallen meters van hen verwijderd. Natascha en Sabine, die voor Anki uitliepen, waren ook sneller gaan lopen en hadden zich bij de anderen, die de voorhoede vormden, aangesloten. Don, die waarschijnlijk ook niet zoveel zin had zich te haasten, liep zwijgend naast Anki. Een gil geuit door één van de anderen deed haar opschrikken. Don en Anki schoten in de lach bij het zien van de vreugdedans die Paul maakte. Hij was ondertussen al bij het bos aangekomen en wenkte lachend naar de anderen. Don wenkte terug. ‘We komen eraan!’

Anki was benieuwd waarom hij zo blij was. Niet lang daarna sprongen ook de anderen op en neer en zwaaiden met hun armen in de lucht. ‘Don, Anki, komen jullie kijken’ schreeuwde Paul.

Verbaasd keken Don en Anki elkaar aan. ‘Misschien hebben ze Dewi gevonden,’ zei Anki enthousiast.

‘Ja, laten we rennen!’ antwoordde Don. Ze renden de anderen tegemoet. Toen ze bij de anderen aankwamen, bleven ze hijgend stilstaan. ‘Wat is er? Hebben jullie Dewi gevonden?’ vroegen Don en Anki gelijktijdig.

‘Nee, nee, jullie raden het nooit!’ zei Arvid opgewonden. Nieuwsgierig keek Anki ze aan. ‘Doen jullie niet vervelend en zeg gewoon wat er is!’ zei Anki wrevelig.

‘We hebben een pad gevonden!’ zei Sabine met een stralend gezicht.

‘Een wat?’ vroeg Anki. Met een frons op haar voorhoofd keek ze Don aan. Don op zijn beurt keek haar verbaasd aan. ‘Een pad.... kikker?’

[p. 81]

[p. 82]

vroeg hij. De anderen schoten in de lach. ‘Nee, een ander soort pad, een waarop je kan lopen,’ zei Brigitte lachend. ‘Oh, je bedoelt een opengekapt pad in het bos?’ vroeg Don met een gespannen gezicht. Ze knikten heftig. ‘Echt waar?’ vroeg Don ongelovig. De anderen knikten andermaal. ‘Wow...’ Don sprong in de lucht en zwaaide met zijn arm. ‘Dit is te gek! Dit is geweldig, te mooi om waar te zijn. Oh, ik...ik kan het niet geloven,’ schreeuwde hij. Hij maakte net zoals Paul enkele ogenblikken daarvoor een vreugdedans. Hij stopte bij Anki, pakte haar bij de schouders beet en schudde haar door elkaar. ‘Anki, Anki, wordt wakker. Wees blij...’ Net zo plotseling als hij haar had vastgepakt, liet hij haar weer los en liet zich op zijn knieën vallen. Met zijn handen in elkaar geslagen hief hij zijn armen op en mompelde met gesloten ogen: ‘Oh, dank u wel, dank u wel.’ Vervolgens sprong hij weer op en omhelsde haar weer. Anki werd helemaal in elkaar geperst. Don rende naar Diego, die net zo verbaasd als Anki had toegekeken hoe Don zich uitleefde, en omhelsde ook hem. Zo liep hij hen allemaal af, omhelzend en kusjes uitdelend. Ze moesten lachen om het vreemde gedrag van Don. ‘Waarom lachen jullie? Begrijpen jullie dan niet dat er mensen hier in de buurt zijn? Zij kunnen ons weer naar de bewoonde wereld toebrengen en we kunnen hulp halen om Dewi te zoeken.’

Brigitte kwam huilend naar Anki toegelopen. ‘Oh, Anki, ik had gedacht dat dit moment nooit zou komen. En nu is het er, zo...zo onverwachts,’ snikte ze van blijdschap.

Anki omhelsde haar. ‘Ik ben ook blij...alleen had ik gewild dat we nog compleet zouden zijn als we dit moment zouden meemaken,’ zei Anki. Ze snikte en sloeg haar armen om Paul heen die tussen hen in was komen staan. Hij sloeg zijn armen om de meisjes heen. ‘Huilen jullie niet, ik weet zeker dat we snel in de stad zullen zijn en hulp voor Dewi kunnen zoeken.’ Ze knikten en droogden hun tranen af.

‘Je hebt gelijk, Paul,’ zei Anki met beverige stem.

‘Anki, komen jullie?’ Natascha trok aan haar arm. De anderen waren het bos al ingelopen. Natascha keek Anki blij aan. Haar lichtbruine ogen straalden. Het pad was niet toevallig door dieren plat getrapt, maar was ontstaan doordat er vaak mensen over hadden gelopen.

[p. 83]

‘Anki, heb je het al gezien?’ Anki keek op en zag Don haar van een afstand aankijken. Ze waren stil blijven staan om op Natascha en haar te wachten. Natascha trok haar mee, ze renden naar de anderen toe. Bij de anderen aangekomen knikte Anki stralend. ‘Ik kan het nog steeds niet verwerken. Dit is een pad dat dagelijks gebruikt wordt. En echt niet door dieren!’ Ze schudde lachend het hoofd, ‘Misschien zijn we binnen enkele uren, zoniet enkele dagen in ons eigen huis, ons eigen bed.’

Don knikte. ‘Ja, dat heb je goed gezien Anki, maar als we zo blijven praten, worden de uren dagen en dagen weken!’ Ze schoten in de lach en vervolgden hun weg, De droevige houding van de afgelopen dagen was verdwenen. Ze stelden de vreemdste vragen.

‘Brigitte, wat ga jij doen als je thuiskomt?’ hoorde Anki Don vragen.

‘Nou, ik ga mijn ouders knuffelen en dan ren ik naar de koelkast om een heerlijk broodje met ketchup en mayonaise te eten!’

De anderen schoten in de lach. Dat was echt Brigitte, ze hield ontzettend veel van brood met tomatenketchup en mayonaise. ‘Dat hadden we natuurlijk kunnen verwachten.’ zei Sabine.

‘Ja, en jij, Sabine?’ vroeg één van de anderen.

‘Ik?’ vroeg ze. ‘Laat mij even kijken, eerst omhels ik natuurlijk mijn ouders, daarna wil ik pastei eten.’

‘Weet je wat ik ga doen als ik thuis aankom?’ vroeg Diego. ‘Ik ga naar de keuken en maak een extra grote hamburger klaar.’

‘Ik ren naar de koelkast om een heerlijk stuk watermeloen eruit te halen,’ zei Arvid. ‘Als ik thuis ben, ga ik me misselijk eten aan schuimpjes.’ Dat was Natascha. Don keek Anki vragend aan. ‘En jij Anki?’

‘Allereerst ga ik ook mijn ouders knuffelen en daarna ren ik naar de koelkast om een heerlijk glas met Sprite en citroen in te schenken.’

‘Als ik thuiskom, ren ik eerst naar mijn ouders en daarna ren ik naar de keuken en eet al het eetbare dat ik tegenkom op.’ Ze moesten weer lachen. Dat was nou typisch Paul.

‘En jij Don wat ga jij als eerste doen?’

‘Volgens mij ga ik bij de dichtsbijzijnde winkel een portie bami kopen,’ zei Don, terwijl hij met zijn tong over zijn lippen streek. De anderen kwamen niet bij van het lachen, bij het horen van de antwoorden. Ze liepen de hele ochtend flink door, totdat het zo heet werd dat ze besloten om

[p. 84]

even te rusten. Ze waren echter zo moe dat ze één voor één in slaap vielen.

Toen Don Anki wakker schudde was het al laat in de middag. Het was veel koeler geworden.

De slaap had niet alleen Anki goed gedaan, maar ook de anderen zagen er uitgerust uit. Met frisse moed vervolgden ze hun weg. Brigitte, die de stilte maar akelig vond, begon een liedje te zingen. ‘We zijn er bijna.’ Sabine en de jongens zetten meteen ook in.

‘Hé, een awaraboom,’ schreeuwde Brigitte plotseling. De anderen bleven verrast stilstaan. ‘Waar?’ klonk het van alle kanten.

‘Daar!’ Brigitte wees naar een boom. Haastig verdrongen ze zich rond Brigitte. ‘Zien jullie het?’ vroeg deze. ‘Naast die grote boom. Kom laten we gaan.’

‘Ja, ik zie het al,’ zei Paul en trok Arvid enthousiast mee. De anderen renden achter Brigitte, Paul en Arvid aan.

‘Het heeft een grote tros awara's,’ riep Paul nog voordat hij goed en wel bij de boom was. Toen ze bij de boom aankwamen, moesten ze hem wel gelijk geven. Inderdaad hing er een grote tros awara's aan de boom. Ze zagen er zo lekker uit. Arvid en Diego zochten in de omgeving naar een stok om de awara's te plukken. Toen ze eindelijk een geschikte stok gevonden hadden, gebaarden ze de anderen dat die op een afstand moesten blijven staan. Ze gooide de stok enkele malen in de boom en bij elke worp vielen er enkele awara's op de grond.

Arvid raapte ze snel op en hield ze in zijn trui. Toen ze voldoende awara's geplukt hadden, liepen ze naar de anderen, die geduldig stonden te wachten. ‘Eten jullie maar,’ zei Don gul, ‘er zijn nog veel onder de boom gevallen.’ Gretig pakte Anki een awara uit de trui van Arvid en wreef enkele malen met haar duim en wijsvinger over de oranje vrucht. Ze verwijderde het kroontje en beet in het sappige vruchtvlees. Niet lang daarna was er van de awara alleen maar de zwarte pit over.

Ze vervolgden al etend hun weg en toen het begon te schemeren, besloot Don dat ze genoeg gelopen hadden voor de dag. Tussen enkele bomen spreidden ze hun slaapzakken uit. ‘Weet je dat het sap van de awara erg goed is voor je huid,’ zei Sabine terwijl ze haar slaapzak uitspreidde.

‘Echt waar?’ vroeg Anki met een frons op haar voorhoofd.

[p. 85]

‘Ja, en weet je dat je helemaal geel wordt als je veel awara's eet,’ ging Sabine onverstoord verder. Anki moest lachen om Sabine, die dat alles met een ernstig gezicht zei. Ze wreef met haar kleverige handen over haar benen. ‘Bah, het is zo vies,’ zei ze tegen Sabine.

‘Zeur nou niet en kom liggen, je bent toch al niet schoon.’ Anki kroop lachend in haar slaapzak. Ze voelde enkele harde knobbels onder haar zak. ‘Wat is dit?’ vroeg ze verbaasd aan Sabine.

‘Oh, dat zijn enkele awara's, die ik voor de mensen uit het dorp heb bewaard,’ zei Sabine zachtjes. Anki kon haar lachen niet inhouden. ‘Wat is er? Houden de mensen niet van awara's?’ vroeg Sabine verbaasd.

‘Jawel, ze houden van awara's, maar ik vind het gewoon lief dat je aan ze denkt.’