Achttien voetsporen

[p. 32]

Op zoek naar water

De volgende morgen waren de kinderen vroeg op. Er was geen kreek in de buurt, dus konden ze zich niet baden. Uit de veldfles van Sabine namen ze allemaal enkele slokjes water. Ze kamden hun haren en aten elk een half broodje met pindakaas. Precies om zes uur werd een aanvang gemaakt met de tocht naar Kwakugron.

De groep van de kinderen had Louis als leider. Hoewel hij liever terug was gegaan naar Onverwacht, vond hij het toch verstandiger om de mensen, die naar Kwakugron wilden te vergezellen. Zijn vriend trad als leider van de andere groep op.

Het was nog donker toen ze aan hun reis begonnen. Er werd weinig gesproken. Bij het vertrek had Paul met een droevige blik in zijn ogen omgekeken naar de fietsen, die onder de boom stonden. Ze konden die helaas niet meenemen. De kinderen liepen op het spoor en moesten goed uitkijken waar ze hun voeten neerzetten.

De zon kwam langzaam tevoorschijn achter de bomen. Het duurde een poosje voor Anki de zonnestralen in haar rug voelde prikken. Ze voelde zich meteen opknappen. Arvid en Diego spraken op gedempte toon. Arvid liep naast Diego en ondersteunde hem tijdens het lopen. Ze hadden een stok gevonden die Diego gebruikte als extra steun. Hij liep veel beter dan de vorige dag. Het hout van het spoor was nog glibberig van de dauw. Naast Anki liepen Dewi en Sabine. Anki hoorde ze zuchten. Met elke stap die ze deden klom de zon een stukje hoger aan de hemel. Er vormden zich zweetdruppels op Anki's voorhoofd.

Haar huid tintelde van de warmte door het lopen en haar rug was al nat van het zweet. De volwassenen liepen voorop. Ze stapten flink door.

De kinderen volgden op enkele meters afstand met een sukkelgangetje. De lucht was zalig fris en rook naar dauw die aan het verdampen was. Don glimlachte naar haar. ‘Zalig hè, die bosgeur!’

Anki beaamde zijn opmerking met een glimlach. Ze konden niet snel

[p. 33]

vooruit komen, omdat ze rekening moesten houden met Diego, Natascha en Sabine.

Na enkele uren waren de ouderen al zo ver vooruit dat de kinderen ze niet meer konden zien. De kinderen liepen nog slechts stapvoets. Anki's benen voelden steeds zwaarder aan en ze had het gevoel alsof haar tong tegen haar verhemelte kleefde. Ze wendde zich tot Don. ‘Don, laten we even rusten en wat water gaan zoeken. Ik ben doodmoe.’

‘Nee, laten we nog even doorlopen, dan kunnen we daarna meteen eten en drinken.’

‘Ik vraag me af of de volwassenen niet in de gaten hebben dat ze langere benen hebben dan wij. We kunnen toch niet zulke grote stappen nemen. Bovendien kan Diego niet snel lopen. Volgens mij zijn ze vergeten dat we met ze meelopen,’ bracht Paul er verontwaardigd uit.

Het tempo werd steeds lager. Don en Arvid ondersteunden Natascha en Sabine, terwijl Paul Diego voor zijn rekening nam. Herhaaldelijk keek Anki op haar horloge. Tegen twaalf uur stopten ze eindelijk met lopen. Ze lieten zich op de grond vallen. Met de mouwen veegde Anki haar bezwete gezicht droog. Haar benen trilden en haar huid dampte van de hitte.

Toen de kinderen een beetje uitgerust waren, spreidden ze een laken uit op de grond waarop ze konden liggen. Dewi liet haar veldfles rondgaan. Een ieder nam een paar slokken. Toen was ook haar fles leeg.

‘Ach, we zullen vanavond wel water zoeken,’ stelde Don de anderen gerust. Hoewel Anki zich bezorgd maakte omdat ze geen water meer hadden, volgde ze het voorbeeld van de anderen en sloot de ogen.

Ze schrok wakker toen een groep vogels krijsend overvloog. Het was inmiddels twee uur geworden. Ze moesten snel nog eten voordat ze verder gingen. Voorzichtig maakte ze Dewi en Brigitte wakker. Die moesten haar helpen het eten klaar te maken. De anderen het ze rustig slapen; ze waren echt uitgeput. Nadat ze de primus hadden opgesteld, opende ze een blikje cornedbeef. Dewi sneed een ui in kleine stukjes en gooide die in de pan. Daarna deden ze de cornedbeef erbij. Brigitte had enkele aardappels geschild en fijn gesneden. Die stukjes deed ze ook in de pan.

De anderen werden wakker door het gesis van de pan. Natascha en Sabine vouwden het laken op en stopten het in een van de tassen.

[p. 34]

Om half vier vertrokken ze weer. Hun magen waren gevuld en ze waren uitgerust. Brigitte stelde voor een liedje te zingen. ‘We zijn er bijna!’ Terwijl ze zongen, moesten ze lachen om de tekst van het liedje. Ze wisten allen dat ze nog een flink eind te gaan hadden, maar toch zongen ze allemaal vrolijk mee. De jongens hard en brommend terwijl de meisjes heel hoog zongen. Herhaaldelijk kregen ze de slappe lach om de valse tonen. Na ongeveer twee uur gelopen te hebben, vond Paul een briefje op het spoor. ‘Kijk, misschien is het voor ons bestemd.’

Don griste het briefje uit Pauls handen. ‘Ga hier het bos in en volg het opengekapt pad, probeer wat sneller te lopen, we zullen langzamer beginnen te lopen. Louis,’ las hij hardop. Don haalde zijn schouders op en keek de anderen hulpeloos aan. ‘Ik vraag me af waarom ze niet gewoon het spoor volgen, zo komen we er ook wel. Misschien is het langer. Kom laten we maar gaan, we hebben geen keus. Ik hoop dat we de anderen nog kunnen vinden, ze hebben ons beloofd dat ze langzaam zullen lopen.’ De meisjes raakten enigszins ontmoedigd. Het leek alsof ze nog verder van Kwakugron verwijderd raakten.

‘Doen jullie niet zo zielig, dit is juist veel avontuurlijker. Het zal echt wel meevallen; we zijn met z'n negenen,’ zei Don opgewekt. Hij keek de anderen daarbij lachend aan. ‘Kijk naar de hemel, als we geluk hebben, regent het vanavond!’

‘Ooh, gelukkig, dat is tenminste een pluspunt,’ zei Anki blij. ‘Ik vreesde al dat we van de dorst zouden omkomen.’

Don haalde de houwer uit zijn tas en Arvid nam een stok in zijn handen. ‘Kom, Arvid en ik zullen jullie beschermen,’ zei Don plagend tegen de meisjes.

Achter elkaar liepen ze door het bos. Het gras sneed Anki in haar benen.

Het begon donker te worden. Don deed zijn flashlight aan. De meisjes vonden het griezelig in het bos. Oude verweerde bomen met lianen eraan, vogels die heen en weer vlogen en krijsende papegaaien. Ze moesten heel voorzichtig lopen want tegen enkele stammen waren kolossale mierennesten. Opeens bleef Don stil staan.

De anderen begonnen te schreeuwen. ‘Loop dan, waarom stop je?’

Sabine greep Anki's arm vast. ‘Eh..., er is toch geen tijger?’

[p. 35]

‘Kom nou Sabine, anders zou Don echt niet stil blijven staan, dommi!’ Don keek verbaasd om zich heen. ‘Vreemd, ik zie hier geen pad meer, kijk zelf maar, het houdt op.’

‘Ojee, wat nou!’ zei Dewi wrevelig.

Met hangende schouders en sombere gezichten keken ze elkaar aan. ‘Laten we water zoeken. Ik zie dat de muskieten al beginnen te komen,’ zei Dewi terwijl ze op haar benen wees. Die zaten onder de bulten.

‘Dat is heel makkelijk gezegd, Dewi, maar waar is het water? We kunnen niet de hele avond door blijven zoeken!’ zei Anki geïrriteerd.

‘Als we de meest modderige plekken zoeken, dan vinden we zeker een kreekje omdat het dan aan die kant het laagst is, waardoor het water daar gaat zitten,’ stelde Brigitte voor. De anderen keken Brigitte verbaasd aan. ‘Wel, wel, er is hier iemand die goed zijn aardrijkskundelessen heeft geleerd,’ merkte Don op. Ze schoten allemaal in de lach.

‘Ik vind dat Brigitte gelijk heeft,’ zei Anki tenslotte. Paul gaf het voorbeeld en de anderen volgden. Een tijdlang liepen ze met blote voeten. Het leek alsof de grond naar het zuidwesten het vochtigst was. Ze liepen die richting op maar nadat ze een half uur hadden gelopen, was er nog geen enkel kreekje te bekennen. De kinderen werden ongeduldig. Ze hadden honger, waren moe en bezweet. De krekels zongen luid en scherp en de muskieten gonsden om hun oren. Sabine begon te huilen. ‘Don, laten we dan gewoon zonder water onze tent opzetten. Ik ben moe en ik kan niet meer!’ De anderen stonden stil en keken gespannen van Sabine naar Don. Hij was de leider, hij was de oudste en kon het beste de beslissingen nemen. Don keek de anderen radeloos aan en haalde zijn schouders op. ‘Okee, Sabine, maar we kunnen onze tent toch niet zomaar opzetten. We moeten een open plek hebben, of niet soms?’

Anki sloeg haar arm beschermend om Sabine. ‘We lopen alleen maar tot we een open plek gevonden hebben hoor, en dan stoppen we meteen, ja?’ Sabine knikte bedroefd.

‘Als je echt niet meer kan, Sabine, dan draag ik je wel hoor!’ zei Arvid in een poging om Sabine aan het lachen te krijgen.

Sabine keek hem dankbaar aan.

‘Zie je wat er gebeurt als je niet wilt eten?’ Anki hoopte dat ze haar goed gehoord had.

[p. 36]

Don begon weer te lopen en moedig stapten de anderen achter hem aan. Na een kwartier bereikten ze een open plek. Ze begonnen meteen hun tent op te zetten. Dat ging niet gemakkelijk want ze waren moe en hadden honger. Herhaaldelijk raakten de pennen los, doordat de grond te zacht was.

Tegen elf uur waren ze eindelijk zover. Een ieder nam een kwart broodje; dat was alleen maar om het hongerige gevoel kwijt te raken. De jongens trokken hun hemden uit en wasten hun handen en gezicht in een poel Met grote ogen keken de meisjes toe. Hoe konden ze hun gezicht met dat vieze water wassen?

‘Bah, hoe kunnen jullie dat doen?’ vroeg Dewi met een vertrokken gezicht. Paul die zich net op zijn knieën had laten vallen en zich over de poel gebogen had, keek de anderen spottend aan. ‘Wees blij dat je nu tenminste water hebt om je gezicht te wassen en te drinken!’ Hij voegde de daad bij het woord, nam een hand vol water en bracht het naar zijn mond.

‘Hou op, Paul, je kan ziek worden!’ schreeuwde Brigitte.

‘Hé, schreeuw niet zo, je maakt Sabine en Natascha wakker en als ik jullie was, had ik de veldflessen reeds lang met water gevuld want we gaan het water later nodig hebben. Na een tijdje bezinkt de modder wel,’ zei Paul. De jongens gingen de tent binnen en lieten de meisjes alleen achter. Ze keken elkaar aan. De grond waarop ze stonden was glibberig en de modder kwam tussen de tenen. Terwijl ze huiverig hun slaaphemden uit de tassen haalden, keken de meisjes angstig om zich heen. Bij elk geluid dat ze hoorden, keken ze op. De slaaphemden deden ze heel vlug aan en de vuile kleren spreidden ze op de tent uit. Nu nog even opfrissen. ‘Laten we niet zo kinderachtig doen,’ zei Dewi terwijl ze een slok water nam. Anki wilde net naar voren stappen toen ze een brullend geluid hoorde. Geschrokken keken de meisjes om zich heen. Op hetzelfde moment voelden ze tanden in hun benen. Gillend renden ze naar de tent alsof de duivel hen op de hielen zat. Terwijl ze wegrenden, struikelden ze over iets hards, maar ze hadden geen tijd om te kijken wat het was.

In de tent lieten ze zich op de grond vallen. Sabine en Natascha schrokken wakker en begonnen ook te gillen. ‘Arvid, Arvid, er is een tijger bui-

[p. 37]

ten, hij heeft me gebeten. Ga hem alsjeblieft wegjagen!’ schreeuwde Anki.

Alleen Diego lag in de tent en hij gierde het uit van het lachen.

Anki schudde hem door elkaar. ‘Lach niet, waar zijn de anderen, er is een tijger daar buiten.’ Het was pikdonker in de tent. Diego begon steeds harder te lachen. Buiten de tent werd er ook gelachen. Toen pas drong het tot Anki door, dat de jongens een grap hadden uitgehaald. Na enige tijd kwamen de jongens lachend de tent binnen. Brigitte begon ook te lachen.

‘Ha, ha, ha, 1,2,3, ha,’ zei Anki kattig. ‘Wat is er, Anki, kan je niet tegen een grap?’ lachte Paul.

‘Natuurlijk wel! Konden jullie geen leukere verzinnen?’ vroeg Anki maar begon ook te lachen. Brigitte, Dewi en Anki gingen daarna weer naar buiten.

Dewi had zich al opgefrist maar besloot toch met de anderen mee te gaan. Haastig wasten Anki en Brigitte hun gezicht en gingen daarna weer de tent in. Ze moesten op de koele grond slapen want ze hadden geen dekens bij zich. Buiten hoorde Anki enkele kikkers kwaken. Ze lag op haar rug. Ze had het koud en haar gezicht jeukte van de modder.

Paul was al in slaap gevallen. Anki hoorde hem lichtjes snurken. Ze was moe, maar kon de slaap toch niet vatten. De eerste regendruppels vielen op de tent. Het getik leek steeds harder te worden.